Στην εκπνοή του χρόνου, σε μια χρονιά που το σώμα υπήρξε στις συζητήσεις μας περισσότερο από ποτέ και για πολλούς λόγους κι ίσως όχι πάντα ευχάριστους, εμείς, στο pillowfights, δίνουμε φωνή στα σώματά μας και τις ιστορίες τους μέσα από μια καμπάνια που σκοπό έχει να γιορτάσουμε. Τα γεμάτα σημάδια, όμορφα, παρδαλά και πολύχρωμα κορμιά που είναι οι πυξίδες και οι χάρτες μας για κάθε βήμα που κάνουμε στον περίεργο αυτό κόσμο. Ένα δεκαήμερο γεμάτο εικόνες, λέξεις, προσωπικές ιστορίες, άρθρα και μαρτυρίες για το body shaming, με σκοπό τελικά, το πιο απλό και σπουδαίο. Να μας αποδεχτούμε για να μπορέσουμε να αποδεχτούμε κι όλους τους άλλους.
Είναι αξιολάτρευτες εκείνες οι στιγμές που οικογένειες σμίγουν σε διάφορες περιστάσεις, είτε από συνήθεια, είτε λόγω εορτών και άλλων υποχρεώσεων. Σε εκείνες τις μαζώξεις είναι συχνό οι συγγενείς να μοιράζονται σε μικρότερα πηγαδάκια των τριών και τεσσάρων ατόμων με διαφορετικό θέμα συζήτησης. Σίγουρα υφίσταται εκείνη η παρέα με τα παιδιά, που προσπαθούν στο φιλοξενούμενο σπίτι να εγκλιματιστούν και να παίξουν με τα παιχνίδια των ξαδέλφων, ή η άλλη, με τους παππούδες που έχουν πιεί δυο ποτηράκια παραπάνω και χασκογελάνε με βλέμμα πονηρό. Όλοι ψάχνονται για μια «υποχρεωτική» διασκέδαση. Και αυτό καλύπτει όλες τις ηλικίες, απ’ τους μικρούς του χώρου μέχρι τους ενήλικες.
Είναι σχεδόν δεδομένο πως κάποια στιγμή, αν κοιτάξεις προσεκτικά τριγύρω, θα παρατηρήσεις ένα βλέμμα να έχει λίγο γυαλίσει. Θα δεις και μερικά χέρια ταυτόχρονα, να έχουν σηκωθεί για να καλύψουν τα χείλη που γελάνε με το καυστικό σχόλιο που ακούστηκε, αυτή η χειρονομία που έχουν την εντύπωση πως ελαφραίνει την ατμόσφαιρα. Συγκρατούν δήθεν τη δική τους αλληλεπίδραση σε αυτό που μόλις παρατήρησαν. Δηλώνουν ταυτόχρονα «διακριτικά» πως συμφωνούν. «Άσε κάτω τα μαλλιά, τ’ αφτιά σου είναι σαν του Ντάμπο»! Το σόι γελάει δυνατά, κοιτάει έντονα. Και το άτομο εύχεται τα μαλλιά να μην κάλυπταν μονάχα τα αφτιά μα και την ηχορύπανση που προκαλεί ζαλάδα.
Ίσως να νιώθει ότι βράζει μέσα του, αλλά παλεύει να μείνει χωρίς έκφραση ενώ με αγωνία παρακολουθεί τη συνέχεια. Την επεξήγηση σε αυτό που μόλις ειπώθηκε, το «μα από ποιον στο καλό τα πήρες, αφού και η μάνα σου κι ο πατέρας σου έχουν μια χαρά αφτιά, που τα βρήκες εσύ τα δορυφορικά τα πιάτα» Ίσως μάλιστα το άτομο, ως εκείνο το σημείο, να μην είχε καν αντιληφθεί πως το συγκεκριμένο μέλος του σώματός του έμοιαζε τόσο παράταιρο στους άλλους. Ίσως πάλι και να το είχε, σε κάποιο παλιότερο οικογενειακό τραπέζι.
Η συναισθηματική αντίδραση θα βρει διέξοδο με θυμό και θα είναι το πρώτο που θα παρουσιαστεί ως αποτέλεσμα στους γύρω, λίγο πριν ακουστούν τα «σαν πολύ μυγιάγγιχτο δε βγήκε αυτό;» συνοδευόμενο από μερικά ακόμα γέλια. Δεύτερη διέξοδος, η επιστροφή στο παιχνίδι με τα παιδιά, που αναμένουν έτσι κι αλλιώς πώς και πώς τη στιγμή. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η κατάσταση είναι ακόμη «ζεστή», σαν ένα χτύπημα στον αστράγαλο που δεν πονάει. Όμως στη μετέπειτα καθημερινότητα εκείνο το συμβάν θα κάνει αισθητή την παρουσία του σαν ένα μικρό συναισθηματικό ρήγμα.
Κατά αυτόν τον τρόπο ξεκινά η επανεξέταση του σημείου του σώματος που σχολιάστηκε, για να διαπιστωθεί αν αυτό που ακούστηκε είναι αλήθεια. Είναι η αρχή μιας ανασφάλειας που καλλιεργήθηκε από το ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον και πρόκειται να ακολουθήσει και στις επόμενες συναντήσεις, για να φτάσει στο μέγιστο. Συνήθως ό,τι γίνεται μία φορά επαναλαμβάνεται ως πείραγμα και αστείο, στολισμένο πάντα με το πρόσχημα της αγάπης. Μια κατάσταση χλευαστική, αλλά εντός του οικογενειακού θεσμού, εντός ενός περιβάλλοντος οικείου, που δικαιολογεί την ύπαρξη του συγκεκριμένου αστείου. Κάπως έτσι, αρχίζουν να βγαίνουν απ’ το συρτάρι τα σκουφάκια για τα αφτιά, οι μακριές μπλούζες που καλύπτουν και τα μπούτια και τα πιο φαρδιά παντελόνια που δεν τονίζουν τίποτα.
Ακόμη και τα παιδιά, που δεν είχαν αρχικά ακούσει το σχόλιο στην επομένη οικογενειακή συνάντηση θα γνωρίζουν ήδη το νέο πείραγμα, το καινούριο παρατσούκλι. Μια τόσο απλή λέξη, που έμεινε όμως στο αρχείο της οικογένειας και θα εμφανίζεται από εδώ και πέρα σε κάθε συγκέντρωση. Κάτι «μικρό κι αθώο» για την πλευρά που το λέει, ένας τύπος στιγματισμού για την πλευρά που το βιώνει. Οι Κυριακάτικες συναντήσεις σε βάθος χρόνου θα αποφεύγονται και θα είναι επιτακτική η ανάγκη για αλλαγή.
Πολλές θα είναι εκείνες οι φορές που θα βρεθεί το άτομο να στύβει το μυαλό για να βρει την ιδανικότερη «λύση». Μια εξαντλητική δίαιτα, εκείνα τα χαπάκια που είχε ακούσει κάποτε από έναν γνωστό πως βοηθάνε γρήγορα, μια επέμβαση ίσως κι ας φοβάται κάπως τα νυστέρια και τα ράμματα. Αρκεί να γλυτώσει από τέτοιου είδους σχόλια. Σχόλια τα οποία έχουν επηρεάσει τον τρόπο που σκέπτεται, λειτουργεί και συμπεριφέρεται. Ίσως ακόμη να έχει χαθεί κι ο αυθορμητισμός, να σκέφτεται πιο έντονα το πώς θα στηθεί για μια φωτογραφία, το σε τι γωνία θα κάτσει και ποια σημεία του θα είναι στο οπτικό πεδίο του άλλου. Να καλυφθεί, να μη φανεί και δώσει την ευκαιρία για χλευασμό.
Γιατί επικεντρωνόμαστε στην οικογένεια; Επειδή σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση υπάρχει η επιλογή της απόρριψης. Στην προκειμένη όμως, η συναισθηματική ζημία μπορεί να είναι ανεπανόρθωτη και οδυνηρή. Πόσο κρίμα όλο αυτό να έρχεται από εκείνους που αγαπάμε πιο πολύ. Ένα αφελές δημόσιο σχόλιο, μπορεί να πάρει μεγάλη έκταση κι η εξέλιξη να είναι αρκετά δυσάρεστη. Ακόμη χειρότερα όταν το «αστείο» παραμείνει κι ακολουθεί το άτομο χωρίς έλεος.
Απ’ την οικογένεια ζητάμε αποδοχή. Αν υπάρχει αυτή θα υπάρξει κι απελευθέρωση, ακόμη κι αν χρειαστεί εσωτερική εργασία. Από την άλλη, αν αυτή δεν έρθει, η κατάσταση θα διαιωνίζεται κι η ταλαιπωρία θα έχει πρωταρχικό ρόλο στην καθημερινότητα. Και με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο η λύση θα βρεθεί, αν όχι με τη διευθέτηση του προβλήματος, ίσως με ένα ξέσπασμα. Δεν είναι καλύτερο όμως να μη φτάσουμε ποτέ εκεί; Να μη φτάσουμε ποτέ να πονέσουμε κάποιον που αγαπάμε με πρόσχημα ένα αστείο ή ένα «εγώ για το καλό σου τα λέω»; Σκοπός άλλωστε είναι η γαλήνη της ψυχής, αυτή που ομορφαίνει το μέσα και αντανακλά εξωτερικά σε κάθε κίνηση, βλέμμα και χαμόγελο.
Σύμμαχος στην προσπάθειά μας αυτή η εταιρία καλλυντικών ANAPLASIS που φροντίζει κάθε μοναδικότητα, με σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα, αγκαλιάζοντας κάθε διαφορετικότητα κι αναδεικνύοντας την υπέροχη πλευρά των ανθρώπων. Την απόλυτα δική τους.
Συντάκτης: Αλεξάνδρα Τσότσου
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Μαρία Ρουσσάκη
