Στη ζωή τους, αλλά μόνο όποτε επιθυμούν

Θα σε χαρακτηρίσουν τρελή, νευρική, οξύθυμη, ότι βγάζεις πράγματα από το κεφάλι σου. Δεν έχουν μπει στη δική σου θέση όμως. Δεν μπορούν να ξέρουν τι έχεις στο μυαλό σου. Τι έχει προηγηθεί, για να φτάσεις στο σημείο να νευριάσεις. Να πεις δυο κουβέντες παραπάνω, που εννοείται έχεις σκεφτεί λογικά και ξέρεις ότι στέκουν. Βλέπεις τα σημάδια και τις κόκκινες σημαιούλες που πεταρίζουν στην πνοή του ανέμου, που φέγγουν από χιλιόμετρα με φωσφοριζέ νέον χρώμα από τους μαρκαδόρους υπογραμμιστές, αλλά εσύ δε λες να δώσεις την πρέπουσα βαρύτητα. Η ανασφάλεια η ίδια.

Εσύ που λες ότι είσαι ξεκάθαρος και ντόμπρος σε όλους, γιατί ψεύδεσαι; Γιατί να μπεις στη διαδικασία να δημιουργήσεις έναν πλαστό κόσμο στο μυαλό σου, για να κρυφτείς από τα ίδια σου τα λάθη; Ξέρεις ότι έχει δίκιο, αλλά παρόλα αυτά το αρνείσαι με κάθε θυσία. Τα γεγονότα παρατάσσονται ένα-ένα μπροστά σου κι όμως εσύ δεν τα δέχεσαι. Δε δέχεσαι ότι έχεις κάνει λάθος και πως πρέπει να επανορθώσεις.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ντόμπρων συντρόφων, λοιπόν. Η πρώτη είναι αυτοί που όντως είναι ξεκάθαροι με τον εαυτό τους και ταυτόχρονα ξεκάθαροι και μαζί σου. Ξέρουν τι θέλουν από σένα και στο γνωστοποιούν με την πρώτη ευκαιρία, δεν παίζουν με τα συναισθήματά σου και κατ’ εμέ αυτό θα ‘πρεπε να κάνουν όλοι. Άνδρες, γυναίκες. Η δεύτερη κατηγορία είναι αυτοί που όχι μόνο δεν είναι ξεκάθαροι με τον εαυτό τους και δεν ξέρουν τι θέλουν από τη ζωή, αλλά τραβάνε κι εσένα μέσα στο βούρκο τους. Μήπως τους σώσεις; Μήπως τους βοηθήσεις; Δεν ξέρουμε και δε θα μάθουμε ποτέ.

Ας αναλύσουμε τη δεύτερη κατηγορία, γιατί στους πρώτους αξίζει να πούμε απλώς respect! Αυτοί, που το παίζουν cool και δεν τους νοιάζει τίποτα, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν εξαίρετοι παραμυθάδες. Θα είναι πάντα δίπλα σου λένε, θα ισχυριστούν πως για ό,τι χρειαστείς θα βρίσκονται εκεί, αλλά εσύ έχεις το ελεύθερο να τους ενοχλήσεις μόνο κάποιες συγκεκριμένες ώρες μέσα στη μέρα. Κατά δική τους προτίμηση βράδυ. Αυτοί όμως μπορούν να σε ενοχλούν ανά πάσα ώρα και στιγμή μέσα στη μέρα για διάφορους λόγους. Κυρίως για λόγους, όπως το πότε θα βρεθείτε, για να πουν τα προβλήματά τους ή να φέρουν τη συζήτηση στον ερωτικό τομέα, αν καταλαβαίνεις. Δε ρωτάνε για σένα, ούτε νοιάζονται για το τι θέλεις. Ποτέ δεν σκέφτονται τις ανάγκες σου, και θέλουν μόνο να ευχαριστήσουν το τεράστιο «εγώ» τους. Ναι σωστά κατάλαβες, μιλάμε γι’ αυτούς που λένε ότι μας γουστάρουν και μας θέλουν στη ζωή τους, αλλά στην τελική θέλουν να είμαστε εκεί μόνο όταν αυτοί το επιθυμούν και μας γράφουν εκεί που δεν πιάνει μελάνι, για να το θέσουμε με το γάντι.

Είναι αυτή η φάρα ατόμων που έχουν φοβερές ανασφάλειες και δυστυχώς επειδή δεν τα έχουν βρει με τον εαυτό τους, δείχνουν ένα τέλειο προσωπείο στον έξω κόσμο και προφανώς και στα μάτια μας εξαρχής, αλλά από πίσω κρύβεται ένα ερείπιο και ο επιστάτης του εργοστασίου προσπαθεί να μαζέψει τα σπασμένα. Δεν κατακρίνουμε κανέναν για τις ανασφάλειες που έχει. Όλοι μας έχουμε. Μιλάμε γι’ αυτούς που κοκορεύονται ότι τα έχουν όλα υπό έλεγχο και μόνο τι σημαίνει έλεγχος δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα.

Γίνεται να ‘ναι υποκριτές μόνο και μόνο για να καλοπερνάνε; Όχι μόνο υποκρισία, αλλά και ψέματα και κυρίως ψυχολογική αναστάτωση, η οποία είναι εντελώς περιττή. Περιττή με την έννοια ότι σπαταλάς τζάμπα χρόνο για μια μικρή δόση ηδονής. Λες και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καλοπεράσουν απ΄το να κλέψουν ένα κομμάτι της ψυχής σου. Γιατί αυτό γίνεται κάθε φορά που μπλέκεις με τέτοιους ανθρώπους. Σου ρουφάνε όλη την ενέργεια με τα ψέματά τους, τις διπλωματικές απαντήσεις, τις κλεφτές ματιές και την τόσο-όσο σημασία που σου δίνουν για να μένεις, αλλά χωρίς πολλά-πολλά.

Βήμα πρώτο, βλέμματα καρφωμένα όλο το βράδυ στο κλαμπ, λίγα περιπαικτικά αγγίγματα ως εκδήλωση του ενδιαφέροντος και ένα τρυφερό χάδι ή φιλί στο μάγουλο για να ρίξουν το δόλωμα. Δεύτερο βήμα, ανταλλαγή αριθμών, προφίλ στα social media, νύχτες αξημέρωτες στα τηλέφωνα να μιλάτε για ό,τι σας κατέβει στο κεφάλι. Τρίτο βήμα, προσωπική επαφή, κοπλιμέντα, φιλιά, λίγο κρασί, λίγη θάλασσα και τα παρεμφερή. Γιατί το αγόρι σου δε θα γίνει ποτέ. Δεν το ήθελε εξαρχής αυτό.

Σαν τα αγρίμια μέσα στη ζούγκλα. Ο κυνηγός παρακολουθεί τη θήραμά του από μακριά, παρατηρεί το περιβάλλον και κατά πόσο οι συνθήκες ευνοούν το κυνήγι και την άμεση επιτυχία του, προσεγγίζει με ήσυχο μεν, επιβλητικό δε τρόπο τη λεία του, βρίσκει αφορμή από την παραμικρή αμέλεια του θηράματος, πηδάει και γραπώνεται από το λαιμό του με ταχύτατες κινήσεις και ξαφνικά εσύ έχεις βρεθεί κολλημένη στο πρόσωπό του, παρατηρώντας την κάθε κίνηση που θα κάνει και από μέσα σου να παλεύεις να καταλάβεις ποιος είναι και τι σκέφτεται για σένα.

Δε σκέφτεται τίποτα απολύτως. Είσαι το θήραμα και είναι ο κυνηγός. Είσαι η μπάλα και είναι ο ποδοσφαιριστής. Και με το που έχει την ευκαιρία, θα σκοράρει. Δεν του είσαι τίποτα απολύτως. Ίσως ένα ακόμα πρόσωπο στη λίστα με τα ονόματα και τις προηγούμενες εμπειρίες. Δε έχει κάτι μαζί σου και δεν φταις σε καμία περίπτωση εσύ για την εκάστοτε συμπεριφορά που θα αντικρίσεις. Μέσα του είναι το πρόβλημα.

Ένα πρόβλημα που δυστυχώς πρέπει ο ίδιος να έχει τη στοιχειώδη ευφυΐα που απαιτείται, ώστε να καταλάβει τι πάει λάθος και να προσπαθήσει να το αντιμετωπίσει. Μια προσωπική ενδοσκόπηση για το πού πατάς, πού πας και τι θέλεις, βρε αδερφέ, δεν κάνει κακό μια στο τόσο. Αγάπα τον εαυτό σου τόσο πολύ, ώστε να αποκτήσεις τη διακριτική ικανότητα να καταλαβαίνεις τι σου ταιριάζει και τι αγγίζει τα όρια της παράνοιας. Γιατί περί παράνοιας συναισθημάτων μιλάμε τόση ώρα. Τόσο τοξική, αλλά ταυτόχρονα τόσο εθιστική εμπειρία στο άγνωστο. Αν και κατά πόσο θα ενδώσεις, εξαρτάται από σένα και μόνο.