Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που θα αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας είναι και η εύρεση του κατάλληλου συντρόφου, που θα κατανοεί τις ανάγκες μας και θα μας αγαπά άνευ όρων και ορίων. Ένας τέτοιος σύντροφος μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, αλλά σίγουρα η εύρεσή του μπορεί όχι μόνο να είναι δύσκολη αλλά ενδέχεται να μας απασχολεί και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Τι είναι όμως αυτό που θέλουμε από έναν άνθρωπο ώστε να νιώσουμε ότι στο πλάι του, βρήκαμε τελικά «το άλλο μας μισό» και να αισθανθούμε όλο τον ερωτισμό και την αγάπη που αποζητάμε; Προφανώς και η απάντηση είναι υποκειμενική. Ή μήπως όχι; Κι αν πάλι ο άνθρωπος που θα επιλέξουμε να μοιραστούμε πολύ προσωπικές μας στιγμές και κομμάτια, δεν έχει επιλεγεί με βάση υποκειμενικά κριτήρια όπως εμείς πιστεύουμε;
Τα ερωτήματα είναι πολλά αλλά οι ερευνητές φαίνεται να συγκλίνουν στο γεγονός ότι η προσωπική μας κρίση για τον τρόπο που επιλέγουμε σύντροφο είναι μάλλον αποτέλεσμα προηγούμενων και βαθιά ριζωμένων προκαταλήψεων παρά καθαρή προσωπική και υποκειμενική επιλογή. Για παράδειγμα, όταν σκεφτόμαστε την ιδανική σχέση για εμάς και όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν μια ελκυστική προσωπικότητα, τείνουμε να δίνουμε έμφαση σε στοιχεία και παραμέτρους που στην πραγματικότητα δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιλογή του κατάλληλου ανθρώπου με τον οποίο θα πορευτούμε μαζί. Με άλλα λόγια, μπορεί να θεωρούμε ότι ο ιδανικός μας σύντροφος θα πρέπει να είναι κάποιος που εξελίσσεται και συνεχώς μαθαίνει, αλλά δε λήγουμε μια σχέση με κάποιον που παραμένει για χρόνια στάσιμος σε νοσηρές καταστάσεις ή αρνείται να αλλάξει προς το καλύτερο. Έτσι, ακόμα και αν αρχικά θεωρούσαμε ότι ένας τέτοιος σύντροφος δε θα μας ταίριαζε (αφού δεν πληροί τα αρχικά μας κριτήρια) δε χωρίζουμε αλλά αντίθετα παραμένουμε, ωθούμενοι από μια ψυχολογική τάση που ονομάζεται «προκατάληψη προόδου». Ο όρος ουσιαστικά αναφέρεται στην παραμονή μας σε σχέσεις που δε μας ικανοποιούν εκατό τοις εκατό, δίνοντας την ευκαιρία στον άλλον να μας προσεγγίσει, παρακινούμενοι από προκαταλήψεις που αφορούν, πιθανώς, τις απόψεις του κοινωνικού μας περιβάλλοντος ως προς την έννοια της δέσμευσης- ίσως και του γάμου.
Παρομοίως, μπορεί να πιστεύουμε ότι επιλέγουμε συνειδητά με ποιον θα βγούμε ραντεβού, ενώ στην πραγματικότητα πάντα φιλτράρουμε την επιλογή μας αυτή μέσα από το πρίσμα κοινωνικών προκαταλήψεων. Ακόμη κι αν νομίζουμε ότι μας έλκει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό ή καλύτερα ένα σύνολο χαρακτηριστικών στους άλλους, σχετικές έρευνες διατείνονται ότι η πραγματικότητα διαφέρει αρκετά και ότι για την ακρίβεια δίνουμε πολύ περισσότερες ευκαιρίες από όσες πιστεύουμε σε άτομα που υπό κανονικές συνθήκες δε θα μπορούσαν να μας προσεγγίσουν. Και όταν μιλάμε για κανονικές συνθήκες εδώ ουσιαστικά αναφερόμαστε στα προαπαιτούμενα που έχουμε στο μυαλό μας για τους πιθανούς μελλοντικούς συντρόφους μας. Δίνουμε λοιπόν ευκαιρίες και είμαστε ανοιχτοί σε γνωριμίες με άτομα που δεν έχουμε κοινά, ακόμα και όταν δεν το κατανοούμε πλήρως. Προσαρμόζουμε, δηλαδή, τις επιθυμίες μας και τα κριτήριά μας και «κάνουμε τα στραβά μάτια» όταν ένα υποψήφιο ταίρι εμφανιστεί και μας προσκαλέσει να το γνωρίσουμε.
Μήπως όμως άλλα υποθέτουμε και άλλα συμβαίνουν; Αν το καλοσκεφτούμε, θα διαπιστώσουμε ότι σε ιδανικές συνθήκες δίνουμε ιδανικές απαντήσεις. Λέμε για παράδειγμα: «Εγώ θέλω ο άνθρωπος δίπλα μου να είναι υπομονετικός μαζί μου και να με δέχεται όπως είμαι», αλλά σε πραγματικές συνθήκες συνάπτουμε σχέση με κάποιο άτομο που ανυπομονεί να προχωρήσει μαζί μας ή μας κάνει μια σειρά από παρατηρήσεις για το πώς θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε στον κοινωνικό του περίγυρο.
Η λέξη κλειδί στο σημείο αυτό είναι μάλλον ο «συμβιβασμός», μιας και αυτό φαίνεται να συμβαίνει, ως αποτέλεσμα κοινωνικοπολιτικών πιέσεων και εξελικτικών αλλαγών. Από τη μια ωθούμαστε ενδόμυχα από πεποιθήσεις που μας έχουν δημιουργηθεί για να μην καταλήξουμε μόνοι μας και από την άλλη από την ανάγκη μας να εξελιχτούμε για να επιβιώσουμε, μιας και η εύρεση συντρόφου πριν από εκατομμύρια χρόνια ήταν εξαιρετικά δύσκολη και η ύπαρξη και των δύο γονέων εξασφάλιζε την επιβίωση των απογόνων και του είδους μας. Ίσως λοιπόν να παραμένουμε σε σχέση με κάποιον που κάθε άλλο παρά ιδανικός είναι για εμάς οδηγούμενοι από παράγοντες που πιστεύουμε ότι ελέγχουμε αλλά στην πραγματικότητα μας ελέγχουν.
Τι μπορούμε όμως να κάνουμε, αν εντοπίσουμε ότι ωθούμαστε από «προκατάληψη προόδου»; Μα φυσικά να βρούμε τη χρυσή τομή και να επιλέξουμε συνειδητά τον καλύτερο σύντροφο για εμάς -σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια που έχουμε a priori ορίσει-, παραβλέποντας τα κομμάτια εκείνα που -αν και δε μας ταιριάζουν- τουλάχιστον δε θα μας κάνουν αργότερα να αισθανόμαστε δυσφορία και απέχθεια για τον άλλο. Εξάλλου δεν μπορούμε να αλλάξουμε τους άλλους, αλλά μπορούμε πάντα να εστιάσουμε σε αυτά που νιώθουμε ότι μας είναι αρκετά -αν όχι απαραίτητα- για να χτίσουμε μια δυνατή και υγιή σχέση μαζί τους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
