Αν πεις στο ταίρι πως το έχεις συγχωρέσει φρόντισε να είναι αλήθεια

Οι συγγνώμες είναι για να λέγονται και οι ευκαιρίες για να δίνονται. Τι γίνεται, όμως, όταν παρόλο που συγχωρούμε το άλλο μας μισό για κάτι που έκανε στην πραγματικότητα δεν ξεχνάμε ποτέ; Και καλά, να το ξεχάσουμε ίσως είναι όντως δύσκολο, αλλά τι γίνεται όταν με την πρώτη ευκαιρία του το χτυπάμε και το φέρνουμε στην επιφάνεια;

Θα μου πεις βέβαια, εξαρτάται από το τι έχει κάνει. Κι εγώ θα σου πω με τη σειρά μου, ότι το τι έχει κάνει ή όχι κάποιος άλλος έχει τη σημασία που του προσδίδουμε εμείς. Και εξηγούμαι. Το να έχει κάποιος παράλληλη σχέση μπορεί για το ταίρι του -το επίσημο- να είναι εξωφρενικό, μπορεί όμως και όχι. Κάποιοι είναι -και μπράβο τους- πολύ εξοικειωμένοι ή και κουλ με αυτό, ενώ κάποιοι άλλοι -κι εγώ ανάμεσά τους- είμαστε πολύ αντίθετοι και νιώθουμε να καταρρακωνόμαστε και μόνο στη σκέψη. Η αντίδρασή και των μεν και των δε σε πιθανή απάτη, εξαρτάται από τη δική τους πεποίθηση και αντίληψη του τι σημαίνει να είσαι δεσμευμένος με κάποιον. Σε περίπτωση όμως, που επιλέξουμε να συγχωρέσουμε το άλλο μας μισό για ένα σφάλμα στο οποίο έχει πέσει, ανεξάρτητα με το πόσο μεμπτό ή όχι είναι για τα δικά μας γούστα, οφείλουμε να φανούμε συνεπείς στην απόφασή μας αυτή και να μην ξαναφέρνουμε στο προσκήνιο το λάθος του με την παραμικρή αφορμή.

Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο «σε συγχωρώ» και στο «σου λέω ότι σε συγχωρώ». Εάν μετά από ώριμη σκέψη και για οποιονδήποτε λόγο, δώσουμε τελικά την πολυπόθητη ευκαιρία στον άλλο να επανορθώσει δεν είναι συνετό να του χτυπάμε το προηγούμενο λάθος του, καθώς αυτό όχι μόνο μας απομακρύνει ακόμη περισσότερο, αλλά ταυτόχρονα μας αποτρέπει και από μια ειλικρινή και όμορφη συνέχεια. Και κανείς δε λέει ότι θα είμαστε και απατημένοι και δαρμένοι, αλλά και ο άλλος μπορεί πράγματι να έχει μετανιώσει ειλικρινά για το σφάλμα του. Εάν κρίναμε ότι αξίζει να το προσπεράσουμε και να συνεχίσουμε από εκεί, δεν είναι σωστό μετά -για την ψυχική μας ηρεμία και τη σχέση μας- να επανερχόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο στα παλιά.

Το λάθος του άλλου μπορεί να μην περιορίζεται στην απάτη, αλλά να αφορά μερικά μηνύματα, ακόμη και κάτι που μας απέκρυψε. Και σε αυτές τις περιπτώσεις, εμείς είμαστε που αποφασίζουμε τον τρόπο να το ξεπεράσουμε. Έχετε σκεφτεί ότι ορισμένες φορές λέμε «σε συγχωρώ» μόνο και μόνο επειδή περιμένουμε την κατάλληλη ευκαιρία να εκδικηθούμε; Μένοντας μαζί με το άτομο από μνησικακία είναι σαν να επιβάλλουμε κάποιου είδους τιμωρία, ώστε να τον κάνουμε να νιώσει σταδιακά ότι το σφάλμα στο οποίο υπέπεσε τον κάνει κατά κάποιον τρόπο υποχείριό μας. Οι συνεχείς σπόντες, η περιφρονητική συμπεριφορά, η έκθεση μπροστά σε τρίτους, τα νεύρα και τόσα άλλα αρνητικά δηλώνουν ότι η συμπεριφορά μας υποκινείται από το γεγονός ότι ποτέ δεν καταφέραμε να δώσουμε πραγματική συγχώρεση.

Όμως, όταν το δούμε σε βάθος, ο θυμός μας δε στρέφεται προς το έτερόν μας ήμισυ, αλλά προς εμάς τους ίδιους. Ναι, εμάς δεν έχουμε συγχωρέσει, που ανεχτήκαμε κάτι που δε θέλαμε μόνο και μόνο από φόβο μη μείνουμε μόνοι ή ξεβολευτούμε ή καβγαδίσουμε έντονα και βγουν πάνω στα νεύρα μας κι όλα τ’ άλλα που μπορεί να κρατάμε μέσα μας. Αλλά, όπως έχουμε ξαναπεί, όταν δε λες τι σε ενοχλεί, θα φτάσει η στιγμή για το μεγάλο μπαμ! Μήπως τελικά δε θα έπρεπε να είχαμε «συγχωρέσει» το σφάλμα αυτό αφού εξακολουθούμε να νιώθουμε άβολα; Εάν δεν το έχουμε κάνει στην πραγματικότητα, έχουμε δύο επιλογές. Ή συζητάμε εξαρχής και δείχνουμε ότι κι εμείς είμαστε πληγωμένοι σε μια εκ βαθέων συζήτηση -και φροντίζουμε αν πούμε πάλι ότι συγχωρέσαμε να το εννοούμε- ή δε συγχωρούμε, το παίρνουμε απόφαση και προχωράμε. Η ενδιάμεση κατάσταση μόνο προβλήματα μπορεί να προκαλέσει και επιπλέον στενοχώρια.

Εάν πάλι έχουμε μια πεποίθηση ότι κάποια πράγματα δεν τα συγχωρούμε στη ζωή μας, πάλι δυο δρόμους παίρνουμε. Ή κρατάμε την πεποίθησή μας και πράττουμε σύμφωνα με αυτήν ή την αναπροσαρμόζουμε με τρόπο που μας εξυπηρετεί ή μας εξελίσσει. Εγώ προτείνω, αντί να είσαι σε διαρκή επαγρύπνηση ώστε να κατευνάσεις τις ενοχές και τις ανησυχίες σου, ν’ ακολουθήσεις μαζί μου τη συμβουλή του αγαπημένου μου βιβλίο με δενδρογνωμικά και να ζήσεις όπως τα δέντρα και συγκεκριμένα όπως η pycnandra acuminata, που χρησιμοποιεί ένα πολύ ωραίο τρόπο για να επιβιώσει στα γεμάτα με νικέλιο εδάφη της Ν. Χαλκηδόνας: «εάν δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι που σε ενοχλεί, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να βρεις έναν τρόπο να συνυπάρχεις μαζί του».