Σχέσεις, σχέσεις και πάλι σχέσεις. Όλη μας η ζωή μαζί με τους άλλους, γύρω από τους άλλους, μακριά τους αλλά πάντα σε αέναη σύνδεση μαζί τους. Πόσο όμορφο είναι να έχουμε συνοδοιπόρους σ’ αυτό το ταξίδι που να μας νοιάζονται, να μας αγαπούν αλλά να μη μας καταδυναστεύουν!
Πόσο υπέροχο είναι στις ερωτικές μας σχέσεις να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που μας δίνουν αλλά και οι ίδιοι διεκδικούν χώρο και χρόνο για να είμαστε σε επαφή με τον σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή μας· τον ίδιο μας τον εαυτό. Μήπως τελικά οι σιωπές μας είναι που μας δένουν με το ταίρι περισσότερο από τις κουβέντες μας; Εσείς τι λέτε; Δεν είναι όμορφο να είσαι με κάποιον αλλά να έχεις ταυτόχρονα και μια ζωή που περικλείει τις προσωπικές σου επιθυμίες και τις δικές σου ανάγκες;
Πόσες φορές δεν ερωτευτήκαμε την ανεξαρτησία και δε ζηλέψαμε εκείνους που από τη φύση τους είναι «πνεύματα ανεξάρτητα» και δεν μπαίνουν με τα χίλια σε μια σχέση. Ή μάλλον εκείνους που ενώ είναι με τα χίλια σε μια σχέση διατηρούν ανέπαφο ένα κομμάτι της ιδιωτικής τους ζωής και το κρατούν αποκλειστικά προς δική τους τέρψη. Μπορεί να αποκτά κανείς αυτή την ιδιότητα -του «ανεξάρτητου»- με τα χρόνια και οι εμπειρίες να μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε με ωριμότητα τη συνύπαρξή μας με κάποιον άλλο. Μπορεί να ευθύνεται γι’ αυτό και η αυτοπεποίθηση που αποκτάμε με τον καιρό και το ότι «τα βρίσκουμε» σιγά-σιγά με το μέσα μας.
Μα τι όμορφη που είναι η ηρεμία κι η σιγουριά ότι το ταίρι μας ασχολείται και με διαφορετικά πράγματα από αυτά που κάνουμε μαζί και που του δίνουν ώθηση να είναι μαζί μας πιο ουσιαστικά, χωρίς να κινδυνεύει η σχέση μας να γίνεται «εξαρτητική»! Είναι στ’ αλήθεια υπέροχο να ξέρουμε ότι ακολουθεί τις επιθυμίες του χωρίς να κάνει εκπτώσεις και στον χρόνο μαζί μας αλλά και στην ποιότητα των συναντήσεών μας.
Ξέρω ότι θα χαμογελάς τώρα σαν σκέφτεσαι τις φορές που ο «άνθρωπός σου» μαγείρευε στην κουζίνα κι εσύ απολάμβανες την ανάγνωση του αγαπημένου σου βιβλίου στον καναπέ του σαλονιού. Ή τότε που είχες μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και μπήκες στο δωμάτιό σας μετά από ένα χαλαρωτικό μπάνιο, εκείνη δε σε ενόχλησε. Από το βλέμμα σου κατάλαβε πως χρειαζόσουν λίγο χρόνο για να χαλαρώσεις από την ένταση. Σαν ήρθε αργότερα να πλαγιάσει πλάι σου ήσουν έτοιμος να μοιραστείς ένα κομμάτι από τις δύσκολες στιγμές και τις ανησυχίες σου.
Θυμήσου όλες εκείνες τις φορές που αντιστάθηκες στην παρόρμηση να πεις κάτι για να σπάσει η σιωπή. Ή τότε που είχες όρεξη ν’ ακούσεις μουσική κι εκείνη ήθελε να μαζευτεί με την παρέα και να παίξει επιτραπέζια. Τα κάνατε τελικά και τα δύο χωρίς να πρέπει να είστε μαζί. Γιατί ξέρετε πολύ καλά ότι η καταπίεση δεν αρμόζει σε μια επιτυχημένη σχέση, όπως ακριβώς και η ανασφάλεια. Τη φορά που πήγες δήθεν μου και καλά στο ίδιο μπαράκι για να τσεκάρεις εάν σερβίρουν καλά ποτά πες πως δεν την κατέγραψα ποτέ! Να την αφήσεις στη σιωπή, όπως τόσες φορές κάνετε κι εσείς. Σιωπάτε για ν’ ακούσετε ο ένας τις ανάγκες του άλλου και να τις σεβαστείτε, ακόμα κι όταν βρίσκεστε στον ίδιο χώρο. Κι αυτό πράγματι είχες ανάγκη από όλες σου τις σχέσεις· να μένετε και λίγο στις σιωπές.
Γι’ αυτό τις αγαπώ αυτές τις στιγμές που εμπεριέχουν όλο το νοιάξιμο αλλά χωρίς τα λόγια, γιατί λένε τόσα πολλά δίχως περιττές φλυαρίες. Γιατί μέσα σ’ αυτές βρίσκει κανείς τον εαυτό του κι ανακαλύπτει λύσεις και ιδέες που θα του χρησιμεύουν σε όλο το φάσμα της ζωής του. Γι’ αυτό και στις σχέσεις μας, αν θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν μαγικά συστατικά αυτά είναι: η σιωπή και ο χρόνος που αν και κοινός είναι ταυτόχρονα και παράλληλος. Κάθε φορά που επιθυμείτε διαφορετικά πράγματα ξέρετε ότι θα δώσετε ο ένας στον άλλο χώρο για να τα κάνετε αλλά όχι εις βάρος της δικής σας σχέσης. Δεν είναι ανάγκη να είστε μόνιμα και σε όλα «αυτοκόλλητοι». Δεν πρέπει πάντα να έχετε το βλέμμα σας πάνω στα ίδια αντικείμενα και να ασχολείστε διαρκώς με κοινές δραστηριότητες. Εξάλλου «η αγάπη δεν είναι να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλο, αλλά να βλέπουμε μαζί προς την ίδια κατεύθυνση» (Αντουάν ντε Σαιν-Εξπερύ).
Υ.Γ. Σ’ εμάς, στις σιωπές και στα βράδια μας. Για όσες νύχτες θα ζούμε στο ίδιο σπίτι, εσύ να βλέπεις ταινίες στο σαλόνι κι εγώ στο παιδικό δωμάτιο να γράφω. Μαζί στις σιωπές μας. Πρώτα με τους εαυτούς μας και μετά στην αγκαλιά σου. Για όσο οι ζωές μας θα είναι κοινές και παράλληλες. Μακάρι για πάντα!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
