Μια από τις βασικότερε γλώσσες αγάπης είναι η προσφορά. Κι είναι πραγματικά ιδιαίτερα ευχάριστο να μπορούμε και να είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε όσα περισσότερα πράγματα μπορούμε στις διαπροσωπικές μας επαφές. Μάλιστα, όσο περισσότερο δοτικός είσαι στη σχέση σου, τόσο περισσότερο ικανοποιείς και τα δικά σου προσωπικά κίνητρα, εκείνα που τρέφονται από την ανάγκη να δίνουμε.
Ωστόσο, αρκετά συχνά η δοτικότητα κι η προθυμία μας να εξυπηρετούμε τους άλλους εκλαμβάνεται είτε ως αδυναμία (κάτι που τους οδηγεί (ενδόμυχα) να μας ζητούν όλο και περισσότερα είτε θεωρείται από εμάς τους ίδιους υποχρέωση να δίνουμε όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλά. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται μάλλον να επαναπροσδιορίσουμε τι συμβαίνει και κυρίως το πώς ανταποκρινόμαστε εμείς στη σχέση μας και τις απαιτήσεις του ανθρώπου που είμαστε μαζί. Πολύ περισσότερο μάλλον πρέπει να περιορίσουμε τη δοτικότητα που τείνει προς την εκμετάλλευση.
Θα λέγαμε μάλιστα πως οι δοτικοί άνθρωποι είναι εξαιρετικά γοητευτικοί όταν αυτά που προσφέρουν παρέχονται με μέτρο και κατά περίπτωση. Με άλλα λόγια, η ποσότητα των παροχών προς τους οικείους και τους συντρόφους μας, να είναι τέτοια που θα τους δείχνει ότι τους νοιαζόμαστε και τους αγαπάμε, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα τους κάνει να πιστέψουν ότι τα όσα τους προσφέρουμε είναι διαρκή, ακατάπαυστα και για πάντα. Πολύ περισσότερο δε, να θεωρηθεί ότι κάθε φορά που μας ζητούν κάτι εμείς θα είμαστε άμεσα διαθέσιμοι και πρόθυμοι να τους το δώσουμε.
Πόσο ασφαλής αισθάνεσαι στη σχέση σου;
Κάνε το τεστ με τις 100 ερωτήσεις
+ 13 σελίδες report με τα προσωπικά σου αποτελέσματα
Αν ο άνθρωπός μας μας ζητά να βρισκόμαστε τις ώρες που βολεύουν εκείνον, να πηγαίνουμε στα μέρη που επιλέγει -μόνο αυτός- ή να συμπεριφερόμαστε μπροστά στους άλλους με τον τρόπο που μας υποδεικνύει, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά τη σχέση μας μαζί του. Μπορεί να πιστεύουμε ότι, κάνοντας όσα ο πρώτος θέλει, προσφέρουμε στη σχέση αυτή, όμως στην πραγματικότητα κινούμαστε στα όρια της εκμετάλλευσης. Αντίθετα, θα ήταν πιο σωστό για όλους να πουν τι έχουν ανάγκη, τι τους βολεύει, τι είναι διατεθειμένοι να κάνουν και να βρουν μια μέση λύση για ό,τι χρειάζονται κάθε φορά.
Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το να θέτουμε όρια. Πώς; Λέγοντας και μερικά όχι μέσα στην ημέρα. Κάτι τέτοιο ωστόσο είναι εξαιρετικά δύσκολο και γίνεται ακόμη δυσκολότερο με τον καιρό, όταν γι’ αρκετά μεγάλο διάστημα πράττουμε πιστεύοντας ότι προσφέρουμε τον χρόνο και τον εαυτό μας στο ταίρι μας. Γιατί αν η προσφορά παρέχεται κατ’ εξακολούθηση κι άνευ ορίων, ο άλλος αυτόματα θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι εντάξει για εμάς και σε πιθανή αργότερα νύξη μας προβάλλει το επιχείρημα ότι «τόσο καιρό τα πράγματα γίνονταν έτσι, τώρα έχεις αλλάξει». Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουμε αλλάξει εμείς, αλλά ο τρόπος που επιτρέπουμε στον άλλο να ορίζει την κοινή μας ζωή.
Εν τέλει είναι σημαντικό να αισθάνεσαι ότι η προσφορά σου αναγνωρίζεται, ενώ ταυτόχρονα δεν προσφέρεις για να αναγνωρισθεί. Φοβερά λεπτή η γραμμή εδώ. Όσο κι αν προσφέρουμε, σε θεμιτό βαθμό ή δίχως όρια, η χρησιμότητα της προσφοράς είναι αδιαμφισβήτητη αφού στην πραγματικότητα «ό,τι κάνουμε μόνο για τον εαυτό μας πεθαίνει μαζί μας. Ό,τι κάνουμε για τους άλλους και τον κόσμο παραμένει κι είναι αθάνατο». Albert Pike
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
