«Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είμαι;»

Αρχές του 2020 και κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι εκείνο το αγόρι. Μοναδικά του εφόδια η ελπίδα και η έντονη επιθυμία του να πετύχει. Η θέλησή του να τα καταφέρει. Το διάβασμα ήταν η παρηγοριά κι η δύναμή του. Πάντα του άρεσε η αίσθηση ότι ψήλωνε ακόμη έναν πόντο με κάθε αξιόλογο βιβλίο που μπορούσε να του εξασφαλίσει το λιγοστό χαρτζιλίκι κι ο βιβλιοπώλης μόλις είκοσι χιλιόμετρα από το ορεινό χωριό του. Το ήξερε πως έπρεπε να έχει υπομονή για να πετύχει. Σκληραγωγούσε τον εαυτό του περπατώντας χιλιόμετρα για να πάρει καθαρό νερό και κάθε μέρα έδινε τον προσωπικό του αγώνα με αξιοπρέπεια.

Έτσι και τώρα χρειάζεται να σκληραγωγηθούμε και να οπλιστούμε με υπομονή. Χρειάζεται πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Ήδη τα καταφέρνουμε! Δεν είναι δα και τόσο επίπονο. Ή μήπως είναι; Αρκεί να μην κοιταχτούμε στον καθρέφτη. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι αυτό στην εποχή μας με τόσους καθρέφτες; Έχετε δοκιμάσει να το κάνετε για περισσότερο από μια μέρα; Κι ας πούμε πως θα τα καταφέρουμε την πρώτη μέρα, τη δεύτερη, άντε και την τρίτη. Οθόνες, τζαμαρίες, αυτοκίνητα. Πώς να ξεφύγουμε από τη ζωή μας; Έλα όμως που πρέπει, έλα που χρειάζεται. Τώρα θα μου πείτε δίχως καθρέφτη πώς θα φανούμε;. Δεν πρέπει να έχουμε κοιταχτεί στον καθρέφτη για να ανεβάσουμε μια ωραία φωτογραφία; Η ωραία φωτογραφία μας καθορίζει. Τόσοι τη βλέπουν. Τα στιγμιότυπα χιλιάδες. Κι όλα ευτυχισμένα.

Βρε παιδιά, μήπως ήρθε η ώρα να απογυμνωθούμε; Να απομονωθούμε για λίγο και να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας; Γιατί τότε σίγουρα θα υπάρξουν φορές που θα κοιταχτούμε σ’ αυτόν τον αναθεματισμένο καθρέφτη, που έχει την εκνευριστική ιδιότητα να αντανακλά το πρόσωπο και τα μάτια μας, θα φτύσουμε το είδωλό μας -άλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό- και θα γελάσουμε με την ομορφιά ή την κατάντια μας. Μπορεί ακόμη και να μείνουμε λίγο παραπάνω και να μην προσπεράσουμε την εικόνα μας. Όμως σε όλες τις περιπτώσεις κάτι θα αναρωτηθούμε, χρήσιμο για την εξέλιξή μας. Ίσως αδράξουμε την ευκαιρία να δούμε βαθύτερα μέσα μας, να κοιτάξουμε με τα μάτια της ψυχής μας.

Όσο κι αν το αποφύγουμε, κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα θα έρθουμε αντιμέτωποι με την αλήθεια μας. Όχι αυτή την ιστορία που λέμε, όχι αυτή που ελπίζουμε να κατάλαβαν οι άλλοι για μας, αλλά αυτή την αναπόφευκτη αλήθεια του ποιοι είμαστε, πού πηγαίνουμε, ποιοι θα θέλαμε να ήμασταν και τι στα κομμάτια μας εμποδίζει να γίνουμε η πολυπόθητη, καλύτερη και πιο βελτιωμένη -όπως με τα περισσής μανίας αναφέρεται τα τελευταία χρόνια- εκδοχή του εαυτού μας.

Αργά ή γρήγορα, δε θα το αποφύγουμε αυτό στη ζωή μας. Θα κληθούμε να την κάνουμε την ειλικρινή αυτοκριτική μας. Δε θα είναι εύκολο. Είναι όμως απαραίτητο. Θα βρεθούμε απέναντι στον εαυτό μας, που είναι συχνά ο χειρότερος εχθρός μας. Θα μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα μαζί του; Θα δείξει! Θα αναμένουμε το τέλος. Όμως, σίγουρα, θα ‘ναι μακρύς ο δρόμος. Κι αυτός ο δρόμος δε θα είναι σπαρμένος με λουλούδια. Ίσως θα έχει -ας ελπίσουμε- και από αυτά. Εάν δεν τα έχουν πνίξει τα χιλιάδες ζιζάνια που τα περιτριγυρίζουν. Ακόμη όμως και τα ζιζάνια θα μας διδάξουν κάτι. Θα μας προσφέρουν την πολύτιμη αναμέτρησή μας με το μέσα μας. Γιατί για να ανθίσουν τα λιγοστά λουλούδια, θα κληθούμε να ξεριζώσουμε τα ζιζάνια χωρίς απώλειες. Κι ο δρόμος -στην αρχή- θα φαντάζει όλο και πιο μακρύς.

Ας μην κάνουμε, όμως, το λάθος να εστιάσουμε στα δύσκολα. Ούτε όμως και μόνο στα ευχάριστα. Ας μη μας νοιάζει η λύπη μας, θα τη χρειαστούμε. Ας ζήσουμε κάθε μας στιγμή όπως μας βγαίνει, φυσικά. Κι αν θέλουμε να κλάψουμε, ας κλάψουμε. Εάν θέλουμε να ουρλιάξουμε από απελπισία κι αυτό δεκτό -προσοχή στους γείτονες, μην τους εκνευρίσετε και πάει στα τσακίδια ο αυθορμητισμός, μαζί με εσάς.

Ό,τι κι αν αποφασίσουμε, ας είναι αυτό που θέλει η καρδιά μας. Καμία φορά -αν όχι πάντα- πρέπει να περάσουμε δύσκολα για να ανθίσουμε κι εμείς. Κι ίσως τότε, όταν αποδεχθούμε τη χαρά και τη λύπη μας, όταν συνειδητοποιήσουμε τη μοναξιά και την ευλογία της ζωής μας, καταφέρουμε να αξιολογήσουμε καλύτερα και την κατάσταση. Ας είναι αυτή η δοκιμασία προάγγελος της από εδώ και πέρα συνειδητότητάς μας. Είναι καιρός να ζήσουμε την άνοιξη κι ας είναι με έναν διαφορετικό τρόπο, μπορεί και πιο ουσιαστικό. Ό,τι κι αν επιλέξουμε, ας πάρουμε για λίγο το χρόνο μας κι ας προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε τον εαυτό μας στην κατάσταση και όχι το αντίθετο. Ας το κάνουμε για μια φορά!

Κάτι τέτοιες μέρες ας θυμηθούμε εκείνο το αγόρι… Ή μήπως ήταν κορίτσι;