«Τη θυμάσαι αυτή στο σχολείο»; «Θυμάσαι τον τάδε όταν ήμασταν φοιτητές»; Αυτές είναι φράσεις που συχνά συνοδεύουν τις συζητήσεις μας με φίλους και περιλαμβάνουν παράλληλα μια προκατάληψη ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους. Είναι άραγε δίκαιο να κρίνουμε τους γύρω μας με βάση προηγούμενες εμπειρίες μας μαζί τους; Κι όταν το κάνουμε αυτό, κατά πόσο είναι σωστή η κρίση μας;
Η αντίδρασή μας αυτή αντανακλά τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Όταν δηλαδή θεωρούμε ότι δεν υπάρχει εξέλιξη στον τρόπο συμπεριφοράς των γνωστών μας είναι σαν να αυτοαυτοσαμποτάρουμε οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Αν, λοιπόν, θυμόμαστε έναν φίλο από τα παλιά ως μια προσωπικότητα συγκρατημένη, ήπια, εξωστρεφή ή δύστροπη, ανάλογα την περίπτωση, είναι πολύ δύσκολο να ερμηνεύσουμε σωστά τις τωρινές αντιδράσεις του, αφού πάντα θα τον αντιμετωπίζουμε κάπως προκατειλημμένα, σε συνάρτηση με την άποψη που σχηματίσαμε νωρίτερα στη ζωή μας.
Ωστόσο, κάτι τέτοιο είναι άδικο και για τις δύο πλευρές. Αφενός ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει ως προς τις μεμονωμένες αντιδράσεις του στο πέρασμα των χρόνων και αφετέρου και εμείς οι ίδιοι έχουμε εμπλουτίσει τις εμπειρίες μας και αυτό μας επιτρέπει να ερμηνεύουμε τα γεγονότα με τρόπο διαφορετικό. Δεν είναι, λοιπόν, σωστό να αποφεύγουμε την παρέα με έναν παλιό συμμαθητή μας μόνο και μόνο επειδή στο σχολείο είχαμε συχνά διενέξεις μαζί του. Ούτε φυσικά είναι δίκαιο να αντιμετωπιζόμαστε από τους άλλους ως όντα που δεν έχουν εξελιχθεί προς το καλύτερο στην πορεία του χρόνου. Ας παραδεχτούμε ότι πολλοί άνθρωποι -κι εμείς μαζί τους- έχουν περάσει δύσκολα γεγονότα που τους άλλαξαν και τους έκαναν πιο συμπονετικούς και ανθρώπινους.
Δεν αποκλείεται βέβαια η αλλαγή που έχει συντελεστεί να είναι προς το χειρότερο. Για παράδειγμα, πολλοί γνωστοί μας που υπήρξαν και φίλοι μας για ένα διάστημα φαίνονται συχνά απόμακροι, κακότροποι ή δυσπρόσιτοι. Είναι κι αυτό μέρος των σχέσεων και της ζωής, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεκινάμε τις επαφές μας με αυτή τη σκέψη, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να μην ευοδωθούν με τον επιθυμητό τρόπο.
Για να αποφύγουμε την απομάκρυνση από ανθρώπους που ξαναβρήκαμε από το παρελθόν και για να εδραιώσουμε νέες προοπτικές και βάσεις στις από εδώ και πέρα σχέσεις μας μαζί τους, ας κάνουμε το εξής: ας παίρνουμε κάθε φορά ως δεδομένο ότι οι άνθρωποι αυτοί έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα συναντήσουμε τυχαία έναν παλιό γνωστό ότι είναι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του κι ότι οι εμπειρίες του είναι τέτοιες που του επιτρέπουν να συνυπάρχουν μαζί μας όσο το δυνατόν πιο εύκολα και ωφέλιμα και για τις δύο πλευρές. Και ας το κάνουμε αυτό περισσότερο ως χάρη προς τον ίδιο μας τον εαυτό και λιγότερο προς εκείνους. Με τη στάση μας αυτή είναι ευκαιρία να αποδείξουμε ότι αντίθετα με όσα πιστεύει ο Μ. Προυστ, «ο χρόνος που αλλάζει τους ανθρώπους αλλάζει και την εντύπωση που έχουμε γι’ αυτούς».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
