«Μαμά, μπαμπά, πηγαίνω σε ψυχολόγο»

10 Οκτωβρίου ή αλλιώς παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. Πόσες εικόνες μας έρχονται στο μυαλό στο άκουσμα μιας τέτοιας φράσης και πόσα θέματα ανοίγονται ευθύς. Οι ασθένειες πολλές, οι ειδικοί εξίσου πολλοί, όπως επίσης κι οι αγώνες που έχουν δοθεί και θα συνεχίζονται να δίνονται –κυρίως σε προσωπικό επίπεδο– για να κάνουμε την προηγούμενη από τη δική μας γενιά να κατανοήσει την ανάγκη μας να ζητήσουμε βοήθεια όταν αισθανόμαστε ότι τη χρειαζόμαστε. Και φυσικά, όταν μιλάμε για βοήθεια δεν εννοούμε αυτήν που προέρχεται από τον οποιοδήποτε, αλλά αυτήν που ένας γνώστης του αντικειμένου κι εξωτερικός παρατηρητής θα μπορούσε να προσφέρει.

Παλαιότερα ήταν αδιανόητο οι γονείς μας να περάσουν το κατώφλι του ψυχολόγου κι αν κάποιοι τολμηροί το έκαναν, σίγουρα θα κοιτούσαν πίσω μήπως τυχόν κανείς τούς ανακαλύψει. Κι αυτό γιατί καλύτερο ήταν να υπάρχει το πρόβλημα και να διογκώνεται παρά να «πει ο κόσμος». Και μεταξύ μας, ειδικά για μια τέτοια ανάγκη, ο κόσμος ποτέ δεν είπε, αλλά και να το έκανε θα ήταν από ζήλια ανακατεμένη με θαυμασμό γι’ αυτόν που τόλμησε να βγάλει από μέσα του τα όσα τον βαραίνουν.

Ευτυχώς βέβαια για εμάς, η επίσκεψη στον ειδικό-ψυχολόγο δεν είναι πια η επίσκεψη στο «τρελογιατρό». Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι εξελισσόμαστε, ενημερωνόμαστε και μέσω των social media, του διαδικτύου και της τηλεόρασης είμαστε πιο ανοιχτοί στο να συζητήσουμε ό,τι μας απασχολεί, χωρίς φίλτρο και χωρίς περιορισμούς. Σ’ αυτό βέβαια έχει συμβάλει και το γεγονός ότι η ίδια η επιστήμη της Ψυχολογίας έχει να προσφέρει στην καθημερινότητά μας, στην οποία οι αντίστοιχοι επιστημονικοί όροι, όπως «ψυχανάλυση», «διαταραχή», «ψυχοσύνθεση» κι άλλοι, χρησιμοποιούνται ευρύτατα. Κι αφού λοιπόν έχουμε απενοχοποιήσει την επίσκεψη στον ειδικό ψυχικής υγείας, τι μπορούμε επιπλέον να κάνουμε, ώστε η προηγούμενη γενιά να δρέψει κι αυτή τους καρπούς της αλλαγής αυτής στον τρόπο σκέψης;

Πιστεύω ότι η συχνή αναφορά στην επιστήμη της ψυχολογίας αλλά και το ίδιο μας το παράδειγμα, αποτελούν πολύ καλή αρχή στη μετάβαση από την προκατάληψη στην αποδοχή και τη συνακόλουθη δοκιμή. Όσο πιο πολύ μιλάμε στους γονείς μας για τα οφέλη της ψυχοθεραπείας κι όσο πιο ευτυχισμένοι γινόμαστε μέσα από αυτήν, τόσο πιο πολύ θα τους πείθουμε ότι αξίζει να τη δοκιμάσουν κι οι ίδιοι.

Επιπλέον, καλό θα ήταν να συζητήσουμε μαζί τους για προκαταλήψεις και βαθιά ριζωμένες περιοριστικές πεποιθήσεις που μας κατακλύζουν όλους και να τους καταστήσουμε σαφές ότι δεν είναι ανάγκη να μένουμε πιστοί σ’ αυτές από τη στιγμή που δε μας προσφέρουν την ευτυχία που αποζητάμε. Ας μιλήσουμε όσο πιο ανοιχτά γίνεται στους οικείους μας κι ας τους κάνουμε ερωτήσεις για το πώς βλέπουν τα γεγονότα κι αν πιστεύουν ότι κάποια πράγματα μπορούν να βελτιωθούν προς το καλύτερο με τη συζήτηση. Ίσως μάλιστα θα πρέπει να τονίσουμε ότι η συμβουλή των φιλικών μας προσώπων δεν μπορεί να μας δώσει αυτό που επιθυμούμε, αφού τα συναισθήματά τους προς εμάς τους εμποδίζουν να δουν τα γεγονότα ξεκάθαρα και να μας συμβουλεύσουν κατάλληλα.

Μια άλλη ιδέα θα ήταν να προσφερθούμε να τους κλείσουμε εμείς ένα ραντεβού με κάποιον ειδικό που εμπιστευόμαστε και να υποσχεθούμε ότι θα είμαστε διακριτικοί απέναντί τους και δε θα συζητήσουμε τίποτα για τη συνεδρία. Επιπλέον, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας, κάποιο άρθρο ή αφίσα που είδαμε, έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε μια συζήτηση με τη μαμά και τον μπαμπά μας για το ποιες είναι οι απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε κάποιος να νιώθει υγιής σε ψυχικό και ψυχολογικό επίπεδο. Τέλος, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από κάποιον/κάποια που εμπιστεύονται και γνωρίζουμε ότι κάνει επισκέψεις σε ψυχοθεραπευτή, να μιλήσει στους γονείς μας για την εμπειρία αυτή.

Ο,τι κι αν επιλέξουμε, αξίζει να κάνουμε μια προσπάθεια να μεταπείσουμε τους γονείς μας για την αξία της ψυχικής υγεία και τη σημασία που έχει μια συνεδρία με ψυχολόγο. Ας βγάλουμε αυτό το στίγμα μια και καλή από πάνω μας· το έχουμε πραγματική ανάγκη!

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!