Κάπου στο όχι και τόσο μακρινό 2009, μια πολύ γνωστή εταιρεία αυτοκινήτων εφάρμοσε στον σταθμό του μετρό της Στοκχόλμης αυτό που έγινε αργότερα γνωστό ως Fun Theory. Τι έκανε; Βρήκε έναν πολύ διασκεδαστικό τρόπο να κάνει τους επιβάτες να χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές σκάλες έναντι των κυλιόμενων.
Συγκεκριμένα, μετέτρεψε τις παραδοσιακές σκάλες σε κανονικό πιάνο, αφαιρώντας τα κλασικά σκαλιά και αντικαθιστώντας τα με άλλα που ήταν άσπρα και μαύρα και που μόλις τα πατούσε κανείς έβγαζαν έναν ήχο, όπως το αντίστοιχο μουσικό όργανο. Έτσι, οι επιβάτες προοδευτικά επέλεξαν να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τις σκάλες-πιάνο, ακόμη και οι πιο μεγάλοι σε ηλικία ή αυτοί που δυσκολεύονταν να περπατήσουν. Αυτό το έκαναν γιατί ο ήχος που έβγαινε σε κάθε τους πάτημα, τους ωθούσε να ανέβουν ένα σκαλί ακόμα, αποδεικνύοντας για ακόμη μια φορά πως η μουσική έχει τεράστια επίδραση επάνω μας.
Ο ευρηματικός αυτός τρόπος ώθησης κάποιου να λειτουργήσει με βάση αυτό που εμείς θέλουμε, επιλέγοντας μια φαινομενικά δυσκολότερη κατάσταση (την ανάβαση της σκάλας στη συγκεκριμένη περίπτωση) έναντι μιας άλλης πιο εύκολης (όπως η κυλιόμενη σκάλα), με σκοπό κάποιου είδους ανταμοιβή (το άκουσμα μουσικής) μας θυμίζει τα πειράματα των συμπεριφοριστών Skinner και Pavlov, που κατάφεραν να κάνουν τα υποκείμενα των ερευνών τους (που ήταν συνήθως ζώα) να δράσουν όπως ήθελαν οι ίδιοι, προσφέροντάς τους ανταμοιβές, που συχνά σχετίζονταν με φαγητό.
Θα μπορούσαμε, λοιπόν, να υποθέσουμε πως η θεωρία στην οποία βασίστηκε το πείραμα της Στοκχόλμης βρίσκει εφαρμογές σε όλες τις πτυχές της ζωής. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από καθηγητές με σκοπό να κάνουν τους μαθητές τους να μελετήσουν περισσότερο ή να συμμετέχουν πιο ενεργά στην τάξη. Η αντιγραφή θα γινόταν πιο εύκολη αν οι μαθητές έγραφαν χρησιμοποιώντας έντονα και φωσφοριζέ στιλό ή αν ακουγόταν το αγαπημένο τραγούδι τους μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας.
Η εν λόγω θεωρία θα ήταν βοηθητική και για οποιοδήποτε ήθελε να δώσει μια επιπλέον ώθηση στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Για παράδειγμα, οι γονείς θα μπορούσαν να κάνουν τα παιδιά τους να σιτίζονται πιο υγιεινά, δημιουργώντας αστεία σχέδια με κλόουν ή πρόσωπα με διαφορετικά φρούτα και λαχανικά. Ακόμη και οι σύντροφοι μπορούν να κάνουν χρήση της θεωρίας όταν καλούνται να κάνουν μαζί τις δουλειές του σπιτιού. Πώς; Βάζοντας μουσική που αρέσει και στους δύο ή κάνοντας έναν μικρό διαγωνισμό για το ποιος θα ολοκληρώσει νωρίτερα το πλύσιμο των πιάτων ή το σκούπισμα (και θα ανταμειφθεί γι’ αυτό). Ίσως ακούγεται αστείο, είναι όμως ένας πολύ όμορφος τρόπος να δώσεις ώθηση στον εαυτό σου να κάνει κάτι που αφήνει για αργότερα, μετατρέποντας ακόμα και την πιο βαρετή εργασία σε ευχάριστη, με κίνητρο τη διασκέδαση.
Το πείραμα στην Στοκχόλμη έδειξε κάτι που συχνά αγνοούμε ή παραβλέπουμε: συχνά χρειαζόμαστε ένα επιπλέον κίνητρο ή μια ανταμοιβή, ώστε να φτάσουμε στον στόχο. Και ίσως θα ήταν πολύ πιο ευχάριστο για όλους μας αν προσθέταμε στην καθημερινότητά μας μια δόση παιδικότητας και εφαρμόζαμε απλές τεχνικές που όμως μπορούν έξυπνα να κάνουν τη διαφορά. Δεν έχουμε παρά να το δοκιμάσουμε!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Εύη Λεγάτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
