Όταν στα επαγγελματικά σε κινεί η ανάγκη για αδρεναλίνη

Αδρεναλίνη. Ορμόνη και νευροδιαβιβαστής ταυτόχρονα. Παράγεται στον οργανισμό μας ως αντίδραση σε ερεθίσματα που μας εξιτάρουν, μας ωθούν σε μάχη ή σε φυγή. Στο στίβο της ζωής είναι συχνό φαινόμενο να την παράγουμε, συχνά εκούσια, ωθώντας τον εαυτό μας σε νέες και πιο ακραίες από ό,τι έχουμε συνηθίσει, εμπειρίες. Και στον επαγγελματικό στίβο, ωστόσο, υπάρχουν πολλά επαγγέλματα που ενεργοποιούν την ορμόνη της αδρεναλίνης· γι’ αυτό ορισμένοι επιλέγουν να μπουν σε όσα σε άλλους ίσως μοιάζουν αβέβαια.

Οι χρηματιστές, για παράδειγμα, ζουν με την αγωνία των μετοχών και το άγχος του αν θα ανέβουν ή όχι. Αρέσκονται να μην έχουν τίποτα δεδομένο, αλλά να παλεύουν κάθε μέρα για το καλύτερο, για το περισσότερο, για το ύψιστο, παρόλο που σε μία στιγμή μπορεί να ανατραπούν όλα. Σαν άλλοι αναρριχητές, αρέσκονται να φτάνουν στα άκρα ακόμη κι αν δεν έχουν εύκαιρη την ασφάλεια του σκοινιού τους. Άλλη κατηγορία είναι οι επιχειρηματίες, που κάνουν μεγάλα επαγγελματικά ανοίγματα, ευελπιστώντας να επιτύχουν τον επόμενο στόχο τους και να δουν τα κέρδη της επιχείρησής τους να εκτοξεύονται. Κάθε χρόνο «ανοίγονται», κάθε χρόνο αγνοούν τα «σκέψου το ρίσκο» και πηγαίνουν κόντρα στα «κι αν δεν πετύχει;». Κάθε φορά κάνουν βήμα στο κενό και ανυπομονούν να ανοίξει το αλεξίπτωτο. Όχι πάντα για να κερδίσουν οικονομικά, αλλά κυρίως για να ικανοποιήσουν τη δίψα τους για ρίσκο και επιτυχία.

Παρομοίως, οι άνθρωποι που τζογάρουν και παίζουν μεγάλα ποσά, είτε επειδή το έχουν ως επάγγελμα είτε ως χόμπι, επιθυμούν να καρδιοχτυπούν σε κάθε αναπήδηση της μπίλιας, σε κάθε χαρτί που ανοίγει μπροστά τους ο αντίπαλός τους. Αρέσκονται να αναμένουν να τα κερδίσουν ή να τα χάσουν όλα, μόνο και μόνο γιατί αυτό τους κάνει να νιώθουν ζωντανοί. Στελέχη επιχειρήσεων, οικονομικοί διευθυντές και διευθυντές δημοσίων σχέσεων, ακόμη και επαγγελματίες οδηγοί αγώνων, φτάνουν στα όρια τα επίπεδα της αδρεναλίνης τους σχεδόν καθημερινά. Τα νούμερα είναι αυτά στα οποία στέκονται κυρίως, αυτά με τα οποία δουλεύουν και αυτά με τα οποία αναμετρώνται. Ο χρόνος ίσως είναι ο μεγαλύτερος εχθρός τους. Η αγωνία τους να εξελιχθούν και να παρέχουν τις καλύτερες υπηρεσίες ή να αγγίξουν ένα (προσωπικό) ρεκόρ τους γεμίζει και καθοδηγεί μεγάλο μέρος των αποφάσεών τους.

Όλοι έχουν έναν κοινό στόχο: να νιώσουν τους παλμούς τους να ανεβαίνουν σε κάτι τόσο καθημερινό όσο η δουλειά τους, σαν μόλις να άνοιξαν το γκάζι σε μια απότομη στροφή. Και την επόμενη ημέρα πάλι από την αρχή. Δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα που τους ενδιαφέρει όσο το αβέβαιο που τους προκαλεί η αναμονή του αποτελέσματος αυτού. Τους δίνει ζωή και τους ωθεί σε δράση.

Ιντριγκάρονται από όσα τους κάνουν να παρέχουν στον εαυτό τους και τους άλλους το διαφορετικό, το πρωτοποριακό. Κάτι που μπορούν να το υλοποιούν ίσως μόνο αυτοί στο μέγιστο δυνατό ή περισσότερο από τους άλλους επαγγελματίες του χώρου. Άνθρωποι που δε θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν μια συμβατική δουλειά και να αποχωριστούν το ρίσκο που ενέχει η εργασία τους. Γιατί όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτό είναι που τους δίνει την ασφάλεια που χρειάζονται. Το γεγονός ότι δεν έχουν καμία ασφάλεια, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή. Ζουν για το ύψωμα των παλμών μα κυρίως για το γεμάτο σιγουριά κατέβασμά του κάθε που τα καταφέρνουν. Και ξέρουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθούν στο βυθό της θάλασσας ή στα ουράνια. Αυτό μου θυμίζει έναν υπέροχο διάλογο που διάβασα κάποτε «κι αν πέσεις;», «κι αν πετάξω;».

Ας κρατήσουμε τον ενθουσιασμό των ανθρώπων και των επαγγελματιών που τους κινεί η αβεβαιότητα, ας μη μας τρομάζει, το πάθος είναι αυτό που τους δίνει ώθηση. Αν βέβαια είστε κι εσείς σαν κι εμένα, που τα θέλω όλα προγραμματισμένα και σε κουτάκια, ας προσπαθήσετε κι ας προσπαθήσω να δούμε τα πράγματα πιο χαλαρά. Γιατί καμιά φορά -αν όχι πάντα- η αβεβαιότητα είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μας. Αυτή άλλωστε είναι και η γλύκα της.