Πώς να μην έχεις άγχος την πρώτη μέρα στο σχολείο;

Έβαλε τη σάκα του μπροστά στην πόρτα για να την πάρει το πρωί. Τα είχε όλα έτοιμα εδώ και δύο μέρες. Η κασετίνα του ήταν το καμάρι του. Την είχε εξοπλίσει με κάθε λογής χρωματιστά μολύβια, υπογραμμιστές, γομολάστιχες. Αυτό το μικρό μπαούλο τού ήταν απαραίτητο, έλεγε, γιατί κάποιο παιδί μπορεί να μην είχε και να χρειαζόταν τη βοήθειά του.

Είχε τα μάτια της στραμμένα στο κουκλάκι της. Τι θα έκανε αύριο δίχως αυτό; Θα της επέτρεπε η δασκάλα της να της κρατά συντροφιά μέσα στο μάθημα; Αυτό ήταν όλο κι όλο το μεγαλύτερό της άγχος.

Η φατσούλα του είχε μια έκφραση περίεργη, θα έλεγε κανείς, λυπημένη. Θα πρόσεχαν άραγε ότι το ένα του πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο; Πώς θα έπρεπε να κινείται για να μη φαίνεται; Μήπως το μάθαιναν το παρατσούκλι του που σιγοψιθύριζαν μερικοί στη γειτονιά;

Καρφάκι δεν της καιγόταν αν θα την έβλεπαν με δύο κινητά. Άλλωστε το πιο πιθανό ήταν ότι δε θα το πρόσεχε κανείς. Ούτε η μάνα της δεν το είχε δει ακόμη κι ας το κουβαλούσε όλο το καλοκαίρι. Ένα για εκείνη κι ένα για να μην τη βρίσκουν κάθε φορά που θα πόσταρε σχόλια για τους πρώην συμμαθητές της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ο Γιώργος, η Αννούλα, ο Κώστας και η Νεφέλη είχαν διαφορετικές ανησυχίες για την πρώτη μέρα στο σχολείο που δεν ήθελαν να μοιραστούν με τους γονείς τους, αλλά δεν ήταν οι μόνοι. Κι οι γονείς τους είχαν φόβους κρυφούς, μα ούτε κι αυτοί τολμούσαν να τους εκμυστηρευτούν. Μερικοί ίσως να μην το θεωρούσαν και πολύ σημαντικό και να αντιδρούσαν πιο χαλαρά. «Πρώτη μέρα στο σχολείο. Και; Τι πάθαμε εμείς; Τόσο καιρό λείπουν. Άντε να ηρεμήσει το κεφάλι μας. Μας ζάλισαν όλη μέρα με τα ηλεκτρονικά και την άρνησή τους για τα πάντα. Άσε που θα έχω και λίγο χρόνο για μένα, να κάτσω βρε παιδί μου λίγο» άκουσε η Νεφέλη τη μαμά της να λέει στο τηλέφωνο όταν γυρνούσε στο σπίτι στις έντεκα. Η μαμά της της είπε να γυρίσει στις εννιά, αλλά ποιος την ακούει, άσε που της έκανε και το χατίρι να την αφήσει λίγο μόνη της.

Κάθε φορά που ξεκινάει η νέα ακαδημαϊκή χρονιά, είναι όλοι στις επάλξεις και η Εύη σκέφτεται πως και φέτος θα έχει να αντιμετωπίσει πλήθος παιδιών με διαφορετική νοοτροπία, συνήθειες, επιθυμίες κι ανάγκες. Αναλογίζεται πώς θα τα προσεγγίσει και αγωνιά οι πρώτες ice breaking δραστηριότητες να τα βοηθήσουν να ανοιχτούν και να βρουν μια θέση στην ομάδα. Θα χρειαστεί να είναι γλυκιά, αλλά όχι πολύ, μην της πάρουν και τον αέρα. Θα πρέπει ίσως στα μεγαλύτερα να εμπνεύσει εμπιστοσύνη και στα μικρότερα τρυφερότητα. Κι αν δεν την συμπαθήσουν; Κι αν νιώσουν πως δεν έχουν την προσοχή που αξίζουν; Θα θέλουν μετά να ξανάρθουν; Πόσο εύχεται να πάνε όλα καλά στις πρώτες εντυπώσεις! Πρέπει να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα, να βάλει τα δυνατά της να είναι όλοι ευχαριστημένοι και κυρίως εκείνη, γιατί μόνο έτσι θα είναι ήρεμη. «Μακάρι να είναι συνεργάσιμοι οι γονείς και να δέσουμε από την αρχή», γράφει τώρα στο σημειωματάριό της.

Κάθε Σεπτέμβρη όλοι έχουν ανησυχίες για το πώς θα αισθανθούν, πόσα θα ξοδέψουν, τι θα συναντήσουν, τι θα ξεπεράσουν. Δεν είναι κακό να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας με τους δασκάλους και όλους όσους θα βοηθήσουν τα παιδιά μας να προσαρμοστούν και να ανταποκριθούν στις νέες συνθήκες. Οι εποικοδομητικές συζητήσεις και οι από καρδιάς εξομολογήσεις πάντοτε στάθηκαν καλοί σύμβουλοι στη ζωή μας, θυμηθείτε. Καθένας έχει έναν ρόλο να υποδυθεί και δεν πρέπει να τον αλλάξει ή να τον αποποιηθεί, αλλά να τον εξυπηρετήσει όσο καλύτερα γίνεται. Καλό θα ήταν να αφήσουμε τους δασκάλους να μας καθοδηγήσουν και να μην τους υποδεικνύουμε τον τρόπο που πρέπει να διδάξουν. Κι αυτοί με τη σειρά τους, αγαπώντας τη συναναστροφή τους με τους μαθητές, να ακολουθήσουν το δρόμο της αγάπης και να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, ανεξαρτήτως συνθηκών. Άλλωστε ο Καζαντζάκης μίλησε σοφά όταν υποστήριξε ότι «ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του. Κι όταν πια του διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή να φτιάξει δικές του γέφυρες».

Σαν γονείς, ας διευκολύνουμε την αναστήλωση της γέφυρας αυτής κι ας αφήσουμε τους δασκάλους να κάνουν το καθήκον τους. Ας σταθούμε δίπλα τους και δίπλα στα παιδιά μας με μάτια κι αφτιά ανοιχτά για να αποκωδικοποιήσουμε σωστά κάθε φράση τους και να διώξουμε οποιαδήποτε ανησυχία τους χωρίς να τα κρίνουμε, αλλά με διάθεση συμβουλευτική και επιδεικνύοντας τη δέουσα κατανόηση. Έτσι, θα ανοιχτούν κι αυτά και θα μας εκφράσουν τις όποιες δυσκολίες τους. Ας γίνουμε τα υλικά της γερής γέφυράς τους. Ας τους θέσουμε όρια κι ας αποφύγουμε να καταβαραθρώσουμε πάλι τους καθηγητές, γιατί μαζί τους θα καταβαραθρώσουμε ολόκληρο το εκπαιδευτικό σύστημα. Εάν δε συμφωνήσουμε με τις μεθόδους τους, να τους κάνουμε κρούση κι αν συμφωνήσουμε να τους επιβραβεύσουμε, όπως θα επιζητήσουμε ανάλογη επιβράβευση κι ενθάρρυνση για τα παιδιά μας. Κι εμείς οι δάσκαλοι, ας μην είμαστε τόσο αυστηροί, ας ακολουθήσουμε το ένστικτό μας, ας παρατηρήσουμε τα παιδιά προσεκτικά με όλα τα λεκτικά και μη μέσα που θα χρησιμοποιήσουν και ας λειτουργήσουμε βοηθητικά για το καλό τους.

Κάποτε ένας δάσκαλος μού είπε ότι δεν το έχω με τα μαθηματικά και δεν το βλέπει να προχωράω. Είχε δίκιο, δεν το είχα ποτέ με τα μαθηματικά, αλλά ξέρεις κάτι; Δεν το επιδίωξα και ποτέ. Εγώ όσο μεγαλώνω θα επιλέξω να ακολουθώ τα λόγια ενός άλλου μεγάλου δασκάλου και για όσο «ζω, αγαπάω και μαθαίνω» θα ξεκινάω την καινούρια σχολική χρονιά έχοντας τη δική του φράση στο μυαλό μου, προσπαθώντας να δείξω στον κάθε μαθητή πως «η μεγαλύτερη υποχρέωσή σου είναι να γίνεις όλα όσα είσαι, όχι μόνο για δικό σου όφελος, αλλά και για δικό μου». (Λεό Μπουσκάλια)

Υ.Γ. Η Εύη ήταν ένα τυχαίο όνομα που χρησιμοποιήθηκε για τους σκοπούς του άρθρου και καμιά σχέση δεν έχει με μένα. Άλλωστε εμένα με λένε Ευανθία και δεν έχω άγχος την πρώτη μέρα στο σχολείο, σωστά;