Υπάρχουν όρια στο πόσο ανοιχτά εκφραζόμαστε;

Έχεις σκεφτεί πόσο υπέροχο είναι να εκφράζεις τα συναισθήματά σου χωρίς δεύτερες σκέψεις; Να λες αυτό που νιώθεις χωρίς να φοβάσαι τι θα σκεφτεί αυτός που το ακούει; Σίγουρα αρέσει και σε εσένα η ιδέα αυτή, γιατί σου προσφέρει μια βασική ελευθερία σε τιμή ευκαιρίας, την ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου.

Μπορεί να έρχεται με την ηλικία, μπορεί όμως να είναι και απόρροια του χαρακτήρα. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, να επιτρέπουμε να μας οδηγεί ο εγωισμός και λανθασμένα να θεωρούμε πως το να πούμε πραγματικά όσα αισθανόμαστε μας καθιστά αδύναμους και ευάλωτους στα μάτια των άλλων. Όμως στην πραγματικότητα, το να λες ότι μια πράξη σε ενοχλεί, σου προκαλεί εκνευρισμό ή θλίψη, σου παρέχει την αίσθηση της αγαλλίασης και μόνο αδυναμία δε δείχνει.

Αυτό που είναι καλό να προσέξεις ωστόσο είναι οι λέξεις που χρησιμοποιείς για να εκφράσεις τον εσωτερικό σου κόσμο. Μερικές φορές είναι δεν είναι αντάξιες των συναισθημάτων σου και άλλες του προσθέτουν μια δόση υπερβολής. Όπως και να ‘χει, φρόντισε να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα και να δείχνουν στον απέναντί σου την αλήθεια σου, αλλιώς η ουσία χάνεται και η κατάσταση θυμίζει κάποιον που θέλει να στείλει μια φωτογραφία για να γνωστοποιήσει την εμφάνισή του και τελευταία στιγμή επισυνάπτει εκείνη ενός ξαδέρφου γιατί «έλα μωρέ, μοιάζουμε». Η ανταπόκριση του άλλου επίσης δε θα είναι πάντα προβλέψιμη, αλλά ας μην ξεχνάμε πως το πιο σημαντικό με τα συναισθήματα είναι ότι ποτέ δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμά μας. Τα έχουμε όλοι και όπως καθορίζουν τη στάση μας απέναντι σε άλλους, έτσι καθορίζουν και τη δική τους απέναντί μας.

Αν νιώθεις να πιέζεσαι, να κάνεις πράγματα που δε σου ταιριάζουν ή κι αν ακόμη αγαπάς πολύ, πες το, μην το κρατάς μέσα σου σαν καλά κρυμμένο κι επτασφράγιστο μυστικό σου. Δείξε το με την έκφραση του προσώπου σου, τις κινήσεις του σώματός σου, τις λέξεις σου, μην το καταπιέζεις. Και δε λέω φυσικά να γίνεις κτητικός ή αγενής, ούτε να εκφραστείς σε ακατάλληλες στιγμές, μάθε να παίζεις όμως στη θεμιτή πλευρά των ορίων αντί να τρέμεις να τα πλησιάσεις.

Πολλές φορές οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν πράγματα που ενοχλούν ή δυσαρεστούν τους άλλους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σ’ εμάς. Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε το κομμάτι μας, ώστε η μεταξύ μας επικοινωνία να διευκολύνεται. Αποκαλύπτοντας τα συναισθήματά μας και λέγοντας «αυτό με ενοχλεί, το άλλο δε μου ταιριάζει, το τάδε με καταπιέζει» είμαστε ξεκάθαροι και θέτουμε όρια στις σχέσεις μας.

Το μοίρασμα επίσης, είναι που δένει τους ανθρώπους και τους προκαλεί οικειότητα. Γι’ αυτό ξεκίνα να λες όσο πιο συχνά μπορείς το πώς αντιλαμβάνεσαι τα γεγονότα και τις κινήσεις των άλλων. Στις επαγγελματικές σχέσεις δείχνει ότι ξέρεις τι θέλεις και τι διεκδικείς, ενώ στις προσωπικές σε γλιτώνει από το να «επενδύσεις» σε κάτι που δε σου ταιριάζει. Δεν είναι δα και τόσο κακό να πεις στο αφεντικό σου «δε θα μείνω παραπάνω σήμερα, γιατί έχω κουραστεί, αλλά θα ολοκληρώσω αύριο» ή στο φίλο σου «δεν έχω όρεξη να βγω σήμερα, προτιμώ να κάνουμε κάτι άλλο» ή στον σύντροφό σου «νιώθω πολύ τυχερός που σε έχω στη ζωή μου» ή στο παιδί σου «είμαι δίπλα σου σε ό,τι αποφασίσεις». Όταν το κάνεις αυτό, θα καταλάβεις πόσο εύκολο και συνάμα όμορφο είναι να εξωτερικεύεις εκείνα που κάπως φύλαγες, χωρίς να προδικάζεις την τελική έκβαση. Χωρίς ν’ ανησυχείς για αντιδράσεις και λοιπές συμπεριφορές.

Να μεταφέρεις τις σκέψεις σου έχοντας ως χάρτη σου πρώτα τα συναισθήματά σου, έπειτα τη λογική σου και τέλος τα χείλη σου. Προέχει η ψυχική σου ηρεμία και η πνευματική σου ισορροπία, αλλά ακολουθεί δυναμικά η ουσιαστική επαφή σου με όσους είναι σημαντικούς. Άσε τη χαρά και τη λύπη να βγουν όσο πιο ειλικρινά γίνεται, ήπια ή με δύναμη, με φασαρία που ξεκουφαίνει ή με ησυχία που σε αναγκάζει να παρατηρήσεις, πάντα όμως με τη δέουσα προσοχή για να μην πληγώσεις κανέναν με λόγια σκληρά.

Υ.Γ. Αφιερωμένο σ’ εσένα που με τη στάση σου μου έδειξες ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία από αυτή που νιώθει κάποιος όταν είναι ο εαυτός του, όταν λέει αυτά που νιώθει χωρίς τον φόβο της απόρριψης. Σ’ αγαπώ πολύ!