Κράτα μου το χέρι όταν δε θα μπορώ. Κράτα μου απλώς το χέρι, ακόμα κι όταν δε θα ξέρω ν’ αγαπάω τον εαυτό μου και μη μου τ’ αφήνεις, όχι γιατί δεν ξέρω να προχωράω μονάχος σ’ αυτήν τη ζωή, αλλά γιατί έτσι μόνο μπορώ να καταλάβω ότι μ’ αγαπάς. Και την αγάπη πρέπει να τη νιώθουμε για να ηρεμεί η ψυχή μας, ούτε να τη συζητάμε, ούτε να την αναλύουμε αλλά μόνο να τη νιώθουμε. Γιατί, αν κάνουμε μια προσπάθεια ν’ απογυμνώσουμε την αγάπη από τα επίθετα που της προσθέτουμε, από τους τρόπους έκφρασης και τρόπους ανταπόδοσης, η ουσία που θα μείνει, θα είναι μια απλή σταγόνα άδολου νοιαξίματος κι ένα «είμαι εδώ και θα είμαι εδώ ό,τι κι αν συμβεί». Κι αν κάπως θέλουμε να ορίσουμε την αγάπη, μήπως αυτό και μόνο χρειαζόμαστε;
Έτσι απλά κι ουσιαστικά θα έπρεπε να σκεφτόμαστε για την αγάπη αλλά στην εποχή της υπερβολής, της μαζικής κατανάλωσης και της καλοπέρασης προτιμούμε να τη φορτώνουμε μ’ ένα σωρό έννοιες, να την ντύνουμε μ’ ένα σωρό λέξεις και να την πετάμε ύστερα επειδή μάς κούρασε το βάρος της. Γιατί το να νοιαζόμαστε για κάποιον ουσιαστικά, αληθινά και με συνέχεια μέσα στον χρόνο κουράζει. Κουράζει πολύ κι η παραδοχή αυτού δεν ξορκίζει το κακό, ίσα-ίσα το ενδυναμώνει και γι’ αυτό μένουμε όλο και περισσότερο μόνοι, ή ακόμα χειρότερα, αναλωνόμαστε σε πολλές συναναστροφές αφήνοντας όμως απ’ έξω την αγάπη. Με αποτέλεσμα η αγάπη να γίνεται ή ένα έπαθλο αποδοχής ή κάτι επιπόλαιο που απλώς το χρησιμοποιούμε γιατί έτσι μάθαμε.
Μάθαμε να λέμε σ’ αγαπώ, ακόμα κι όταν δεν το εννοούμε, μάθαμε να ζητάμε το σ’ αγαπώ ακόμα και όταν δεν το αντέχουμε, μάθαμε να σκορπάμε λέξεις στον αέρα αλλά δε μάθαμε να παλεύουμε για να στηρίξουμε αυτές τις λέξεις. Ακούμε, λοιπόν τόσα πολλά σ’ αγαπώ, διαβάζουμε στίχους και στιχάκια αλλά πάλι δεν καταφέρνουμε να τη νιώσουμε την αγάπη, να την αγγίξουμε και γι’ αυτό πονάμε όλο και περισσότερο. Κι ο πόνος μεγαλώνει τον εγωισμό κι έτσι έχουμε καταλήξει σε τόσο μεγάλο βαθμό εγωιστές, γιατί αν υπάρχει ένα ξεκάθαρο δείγμα που να φανερώνει την έλλειψη αγάπης είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μας.
Αντιστρόφως ανάλογα ποσά η αγάπη κι ο εγωισμός· όσο μικραίνει η πρώτη τόσο μεγαλώνει ο δεύτερος κι όσο γεμίζει πληγές η καρδιά τόσο σκληραίνει κι αντιδρά και το γιατρικό δεν είναι σίγουρα να σκορπάμε χαμένα σ’ αγαπώ στον αέρα. Αυτό που γιατρεύει τις πληγές είναι να νιώθουμε την αγάπη κι ας μην ακούσουμε ποτέ το «σ’ αγαπώ». Το μόνο που έχει σημασία είναι ν’ αγαπάμε με πράξεις, να είμαστε δίπλα συνειδητά και με συνέπεια στους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει, ν’ απλώνουμε το χέρι και να βρίσκουμε ένα ακόμα χέρι από την άλλη πλευρά, μια αγκαλιά και στα όμορφα και στ’ άσχημα. Να καταλάβουμε επιτελούς ότι η αγάπη δεν είναι λέξη, δεν είναι θεωρία, δεν είναι απλώς μια δυσνόητη έννοια αλλά είναι πράξη, ή καλύτερα πράξεις.
Όσα σ’ αγαπώ και να ξεστομίσουμε κανέναν δε θ’ αγγίξουν αν το χέρι μας δεν είναι δίπλα του. Όσα σ’ αγαπώ και να φωνάξουμε, κανένας δε θα τ’ ακούσει αν τα χείλη μας δεν ακουμπάνε το πυρωμένο μέτωπο του άλλου και για όσα σ’ αγαπώ και να πεθαίνουμε, κανένας δε θ’ αναστηθεί αν πρώτα δεν σκοτώσουμε τον εγωισμό μας. Ας βοηθήσουμε κι ας αφήσουμε να μάς βοηθήσουν να σκοτώσουμε τον εγωιστή που κρύβουμε μέσα μας και να καταφέρουμε ν’ αγαπάμε στο όνομα της αγάπης κι όχι του εγωισμού.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
