Πολλές φορές αναρωτιέμαι φτιάχνουν οι λέξεις τη σκέψη ή η σκέψη οδηγεί τις κατάλληλες λέξεις στη σειρά ώστε να πούμε αυτό που θέλουμε. Μοιάζει λίγο με το δίλημμα της αιωνιότητας, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα και όσο αστείο και να μάς φαίνεται πίσω από αυτά τα διλήμματα κρύβεται μια βασική αλήθεια, ποια είναι η αρχή μιας πορείας. Αυτήν την αρχή έψαχνα να βρω και για τη σκέψη και τις λέξεις, ώσπου θυμήθηκα τον Αριστοτέλη να μάς διδάσκει ότι ο λόγος έχει δισυπόστατη έννοια, δηλαδή είναι η ομιλία και η λογική και μάλιστα έχουν το ίδιο όνομα και αποτελούν μια αμφίδρομη σχέση. Αρά ψάχνω την αρχή σ’ έναν φαύλο κύκλο ή μήπως ψάχνω να καταλάβω γιατί δε χρησιμοποιούμε τις κατάλληλες λέξεις για ν’ αποτυπώσουμε σωστά αυτά που νιώθουμε και σκεφτόμαστε.
Ένα κουβάρι σκέψης που ξεκίνησε να ξετυλίγεται όταν άκουσα για πρώτη φορά τη φράση «η σχέση μας τελείωσε, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε». Αυτόματα γεννήθηκε μια εσωτερική αντίδραση και μια ανάγκη να βρω γιατί χρησιμοποιούμε το απρόσωπο «η σχέση τελείωσε» που έρχεται να σβήσει μια πορεία δύο ανθρώπων που είχε αναπτυχθεί μεταξύ τους μια μορφή έντονης αλληλεπίδρασης. Γιατί αναπτύσσεται ξαφνικά μια τριτοπρόσωπη προσέγγιση που μπορεί να αντικαταστήσει όλες τις εκφράσεις οικειότητας του προηγούμενου καιρού, το «σ’ αγαπάω», το »σε νοιάζομαι», το «είμαι εδώ για σένα». Ξαφνικά, λοιπόν από το πρώτο πρόσωπο γίνεται ένα πέρασμα στο τρίτο και μετά ακολουθεί η ολική αποστασιοποίηση κι απομάκρυνση.
Κάπου εκεί ήρθε η συνειδητοποίηση ότι το τρίτο γραμματικό πρόσωπο που δηλώνει το τέλος και το απρόσωπο η σχέση είναι τρομερά εκνευριστικό, γιατί μετατρέπει τις προσπάθειες, τα συναισθήματα, τις εμπειρίες, τις αναμνήσεις κι όλον τον δρόμο που χάραξαν δύο άνθρωποι μαζί σε κάτι απομακρυσμένο κι ουδέτερο. Σαν να έχει μετατραπεί σε ένα προϊόν που έφτασε η ημερομηνία λήξης κι αποσύρεται πλέον. Δεν υπάρχει ευθύνη σε κανέναν και παρουσιάζεται σαν μια φυσική φθορά. Είναι άραγε πολύ φυσικό να τελειώνουν οι σχέσεις έτσι απλά κι ακόμα φυσικότερο να δηλώνεται με τέτοια απάθεια;
Με συνοπτικές διαδικασίες, η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Καμία σχέση δεν τελειώνει έτσι απλά. Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι είχε σταματήσει ένας από τους δύο να αισθάνεται, έχει πάψει να επενδύει συναισθηματικά στον άλλο καιρό πριν μέχρι τα παγώσουν τα πάντα μέσα του και να μπορεί άνετα να ξεστομίσει το απρόσωπο και παγερά αδιάφορα «η σχέση μας τελείωσε». Να σημειωθεί, φυσικά, πως μπορεί ν’ ακουστεί σ’ όλες τις μορφές σχέσεων που μπορούν ν’ αναπτυχθούν μεταξύ των ανθρώπων και δεν αποτελεί κάποιο προνόμιο μόνο των ερωτικών. Έτσι, λοιπόν, ο συναισθηματικά αδιάφορος ξεκαθαρίζει την κατάσταση λέγοντας σε τρίτο πρόσωπο πως έληξε η σχέση, χωρίς ν’ αναλαμβάνει παράλληλα και καμία ευθύνη. Πλανάται στην ατμόσφαιρα ένα αόριστο «η σχέση έληξε» ενώ θα ‘πρεπε ουσιαστικά ν’ έχει ειπωθεί ένα «έπαψα να ενδιαφέρομαι, αγαπάω, νοιάζομαι».
Το πρόβλημα, όμως, είναι πως, όταν ακούγεται το «σταμάτησα ν’ αισθάνομαι» αυτόματα δημιουργείται ένας υπαίτιος, έναν τίτλο που κανένας δε θέλει. Είναι βαριά η παραδοχή και δύσκολες οι εξηγήσεις που θ’ ακολουθήσουν. Πρέπει ν’ απαντηθούν ερωτήματα όπως «υπήρξε κάποιο πρόβλημα, έγινε κάτι, γιατί δεν το επικοινώνησες νωρίτερα να διορθώναμε κάτι, γιατί δεν προσπάθησες, πώς σου τελείωσαν δηλαδή τα συναισθήματα;». Ενώ με το απρόσωπο “η σχέση έληξε” παρουσιάζεται ως κάτι φυσικό, ως μια φυσική πορεία των πραγμάτων που ακολουθεί τον νόμο της εντροπίας τέλος πάντων.
Οι σχέσεις, όμως, δεν είναι κάποιο προϊόν που αφέθηκε στη μοίρα του και χάλασε. Οι σχέσεις είναι άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά, που εμπιστεύονται, που δένονται και ένα σωρό ακόμα. Γι’ αυτό οφείλουμε σεβασμό ο ένας στον άλλο, μια προσπάθεια να τροφοδοτούμε συνεχώς τα συναισθήματά μας, να ερχόμαστε σε επαφή, να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε κι αν αυτό θέλει κόπο, δε διστάζουμε να προσπαθήσουμε γιατί είναι από τα λίγα που αξίζουν στη ζωή μας. Και αν πραγματικά τα συναισθήματα έχουν αλλάξει χωρίς δυνατότητα μεταστροφής να το δηλώνουμε με σεβασμό και τουλάχιστον να είμαστε παρόντες συναισθηματικά, ακόμα και στο τέλος.
Ο ενεργός συναισθηματικά άνθρωπος δε φοβάται να έρθει αντιμέτωπος με όλες τις μορφές συναισθημάτων και με συνείδηση να προσπαθεί ν’ αντιλαμβάνεται όλες τις αλλαγές. Και το πιο σημαντικό, δεν αποποιείται των ευθυνών του, μετατρέποντας τα λάθη του σε κάτι αφηρημένο.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι οι λέξεις ακόμα κι όταν φαίνονται ως τυχαία επιλογή, πάντα αποτυπώνουν τις σκέψεις μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Αν αγαπήσαμε αληθινά ή όχι, αν νοιαστήκαμε αληθινά ή όχι θα το φανερώσουν μικρές λεπτομέρειες ή ακόμα και μικρές λεξούλες. Από τις λέξεις ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να κρυφτεί.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
