Μια παγκόσμια κοινωνική καταστολή και καμία παγκόσμια κοινωνική κατακραυγή. Αυτό είναι το σχήμα που επικρατεί σ’ όλον τον κόσμο κι ενισχύεται όλο και περισσότερο σ΄ όλα τα κράτη και δεν έχει καμία σχέση με τη μορφή του πολιτεύματος που φαινομενικά υπάρχει. Όλα τα πολιτεύματα λειτουργούν κατ’ επίφαση αλλά η βασική τους αξία και λειτουργία είναι ο κοινωνικός έλεγχος κι η κοινωνική καταστολή με απάνθρωπες μεθόδους, βία κι εκβιαστικές συμπεριφορές. Θέλεις να δεις τη δημοκρατία της Γαλλίας ή της Ελλάδας, θέλεις το θεοκρατικό πολίτευμα του Ιράν, θέλεις τα τυραννικά καθεστώτα άλλων χωρών, όλα καταλήγουν στο να προσπαθεί το κράτος να επιβάλλει την τάξη μέσω μιας εκδικητικής συμπεριφοράς φτάνοντας μέχρι και τον θάνατο ανθρώπων χωρίς βέβαια να νιώσει τη παραμικρή ενοχή γι’ αυτές τις συμπεριφορές.
Ενώ βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα παγκόσμιο πείραμα κοινωνικής καταστολής και κοινωνικού ελέγχου μην ξέροντας πώς ν’ αντιδράσουμε, υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη προσπαθούν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα ενώ γνωρίζουν ότι θα χάσουν την ελευθερία τους, τη ζωή τους και την τιμή τους. Συγκλονιστικό. Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει στο Ιράν από τις 16 Σεπτεμβρίου μέχρι σήμερα. Η Μαχσά Αμινί, ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από την αστυνομία της ηθικής τάξης επειδή φορούσε ακατάλληλα το χιτζάμπ της κι από τότε χιλιάδες διαδηλωτές και διαδηλώτριες έχουν ξεχυθεί στους δρόμους ζητώντας δικαίωση αλλά και να σταματήσει η βάναυση καταπίεση από τις ισλαμικές δυνάμεις της Τεχεράνης. Όμως αυτό, έχει φοβίσει το σύστημα· χιλιάδες φωνές έξω στους δρόμους να μην υποτάσσονται στον κοινωνικό έλεγχο και ν’ αποτελούν και παράδειγμα για όλον τον υπόλοιπο κόσμο;
15.820 Ιρανοί και Ιρανές έχουν συλληφθεί, ενώ έχουν δολοφονηθεί 343 μεταξύ των οποίων 40 παιδιά, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της ακτιβιστικής οργάνωσης Hrana. Στις 6 Νοεμβρίου το κοινοβούλιο της χώρας ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της θανατικής ποινής των διαδηλωτών με τη σκέψη πως οι δραστική αυτή απόφαση θα επιφέρει την τάξη, απόφαση για την οποία υπάρχει διχασμός για το αν πρόκειται για fake news. Σύμφωνα με τα παραπάνω, το δικαστήριο της Ισλαμικής Επανάστασης στην επαρχία της Τεχεράνης καταδίκασε σε θάνατο για πρώτη φορά 8 άτομα που συμμετείχαν στις «ταραχές». Η ετυμηγορία που τους στέλνει στον θάνατο είναι ότι κρίθηκαν ένοχοι για «πυρπόληση κυβερνητικού κτιρίου, διατάραξη της δημόσιας τάξης, συνάθροιση και συνωμοσία για διάπραξη εγκλήματος κι ότι είναι ένας εχθρός του Θεού και διαφθορέας στη γη». Γιατί όλες οι κρατικές δολοφονίες πρέπει να έχουν κι ένα περίβλημα ώστε ν’ ακούγονται εντάξει στ’ αυτιά όλων των υπόλοιπων.
Fake news ή όχι, δεν είναι καθόλου fake το γεγονός ότι «κακοί άνθρωποι» για το κράτος θανατώνονται εκδικητικά κι εδώ κάπου μπορούμε μ’ αποστροφή να γυρίσουμε τα μάτια μας από την άλλη, ή να κοιτάξουμε στα μάτια οποιοδήποτε κράτος και να συνειδητοποιήσουμε ότι η θανατική ποινή είναι εκδίκηση. Δε νοείται κράτος, κυβέρνηση ή οποιαδήποτε μορφή εξουσίας να έχει το δικαίωμα ν’ αφαιρεί ζωές ή να βασανίζει τους ανθρώπους του. Ταυτόχρονα, ως και σήμερα το πρωί είχαμε την πληροφορία από τα ειδησεογραφικά σάιτ πως ο εισαγγελέας της Τεχεράνης ανακοίνωσε ότι είχαν εκδοθεί περίπου 1.000 κατηγορητήρια σε σχέση με τα πρόσφατα συμβάντα κι οι δημόσιες δίκες θα πραγματοποιηθούν τις επόμενες μέρες.
Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι η θανατική ποινή δεν μπορεί να επιβληθεί σε παρθένες ανήλικες σύμφωνα με την ιρανική νομοθεσία, οπότε η λύση που έχει δοθεί εδώ και χρόνια από αξιωματούχους είναι να βιάζουν πρώτα τα ανήλικα κορίτσια, να κάνουν, έπειτα, έναν εικονικό γάμο και τέλος να τα εκτελούν. Ακτιβιστές και μέλη των οικογενειών των συλληφθέντων υποστηρίζουν πως αυτή η πρακτική ετών, λαμβάνει συνεχώς χώρα μαζί με τους ξυλοδαρμούς και κάθε άλλο βασανιστήριο και στις σημερινές συλληφθείσες. Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι αν θα κάνει κάποιος παράνομες, ανήθικες, αποτρόπαιες πράξεις, αλλά αν αυτές θα έχουν ένα νομικό κάλυμμα, ένα παιχνίδι που οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο ξέρουν -όπως φαίνεται- να παίζουν πολύ καλά.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλήσουμε για ήρωες ή για θύματα μιας παγκόσμιας προσπάθειας απονεύρωσης των πολιτών κι άμεσης χειραγώγησής τους. Δεν ξέρω αν μπορούμε να μιλάμε καν γι’ αυτές τις καταστάσεις ή θα μπορούμε να μιλάμε στο μέλλον, αφού από τη μία προκαλούν αηδία αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν και τον φόβο- χρήσιμο συστατικό μια απόλυτης χειραγώγησης. Φόβος παντού, βία και θάνατος για έναν κόσμο φτιαγμένο στα μέτρα τους κι όχι στα δικά μας. Δε θέλω να σκέφτομαι άλλους νεκρούς ήρωες, γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως θυσιάστηκαν, όχι για την αλλαγή αλλά για την καθυπόταξη της σκέψης. Τουλάχιστον ας το παραδεχτούμε.
ΥΓ: Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο Ανδρέα Κοσιάρη και τις τελευταίες εξελίξεις, αναφέρεται στο infowar.gr: «Η «είδηση» πιθανότατα ξεκίνησε από άρθρο του αμερικανικού περιοδικού Newsweek στις 10 Νοεμβρίου, ο τίτλος του οποίου δήλωνε «Οι Ιρανοί διαδηλωτές αρνούνται να υποχωρήσουν καθώς 15.000 είναι αντιμέτωποι με εκτέλεση». Στο κείμενο του άρθρου, γινόταν και αναφορές ότι το ιρανικό κοινοβούλιο «ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της θανατικής ποινής για τους διαδηλωτές». Το άρθρο του Newsweek παρέμεινε ως έχει μέχρι τις 15 Νοεμβρίου, οπότε και διορθώθηκε για να αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Εν τω μεταξύ, όμως, η «είδηση» είχε ήδη ξεφύγει και διαδιδόταν ταχύτατα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Ένα βίντεο στο Instagram, που ανέφερε πως «Το Ιράν καταδικάζει 15.000 διαδηλωτές σε θάνατο», υπήρξε κύριος αναμεταδότης της ψεύτικης είδησης.»
Μια απόφαση που πάρθηκε νύχτα και νύχτα αναιρέθηκε; Ένα fake news ανάμεσα σε δημοσιογραφία και προπαγάνδα; Η δύναμη του ίντερνετ; Μένει να το δούμε.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
