«Είναι νωρίς ακόμα μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς».
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, ακόμα και πότε, τελικά, έρχεται αυτή η εξημέρωση; Και κάπου εκεί χαμένη στις απορίες που γεννάει αυτός ο στίχος, συνειδητοποίησα ότι η πηγή του προβλήματος δε βρίσκεται στο πότε τελικά αλλά στο πώς εξημερώνεις το τέρας και πώς φτιάχνεις έναν κόσμο που θα είναι έτοιμος για όμορφες σχέσεις. Και ξαφνικά, αποκαλύπτεται μια εξίσωση που αν καταφέρουμε να ορίσουμε τις άγνωστες παραμέτρους, ίσως τη λύσουμε και πάρουμε απαντήσεις στο πώς θα γίνουμε από θηρία που ψάχνουν την αγάπη, άνθρωποι που τη δημιουργούν.
Αν ξεκινήσουμε να αναζητούμε τον πρώτο μας άγνωστο θα πρέπει για αρχή να ορίσουμε τα τέρατα. Ως “τέρας”, λοιπόν ας θεωρήσουμε το να μην αγαπηθεί κανείς, ή να μην καταφέρει να αγαπήσει. Τις μάσκες του συναισθηματισμού που προσφέρουν και δέχονται υπό πρόσχημα έναν έρωτα ακόμα κι ένα πάθος πολύ γρήγορα, για να καλύψουν ένα εσωτερικό πρέπει (πρέπει να νιώσω όμορφα για τον χ, είναι τόσο καλό παιδί, πρέπει να αγαπήσω την ψ, τα χρόνια περνάνε, πρέπει να ερωτευτώ γιατί μου αξίζει). Άνθρωποι που ένιωσαν ή έμαθαν τον έρωτα ως μια υποχρέωση ή μια σύμβαση της εποχής κι επιζητούν με δραστικές κινήσεις να επιτύχουν ένα θετικό αποτέλεσμα.
Κι ενώ ο έρωτας θεωρητικά μαλακώνει τους ανθρώπους, τελικά σε αυτήν την κατάσταση μάλλον εξαγριώνει όλο και περισσότερο: “γιατί με εγκατέλειψε, γιατί με πρόδωσε, πώς ήταν τόσο ψεύτικο όλο αυτό¨”. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία όλο και περισσότερων φόβων, ανασφαλειών κι άγχους για τον έρωτα, για εμάς, για τις σχέσεις μας βλέποντας τις ως μια πάλη κι έναν αγώνα διατήρησής τους Είναι πραγματικά σαν ένα θηρίο σε κλουβί που απλώς υπνωτισμένο ακολουθεί τα πρέπει αλλά ποτέ δεν έχει εξημερωθεί. Μόλις βρεθεί σε ελεύθερο περιβάλλον πολύ εύκολα θα επανέλθει στην αρχική του κατάσταση και θα πάρει σβάρνα τα πάντα γύρω του.
Επομένως ας δεχτούμε πως οι συναισθηματισμοί είναι μια υποκριτική κατάσταση που δημιουργούν ένα ανασφαλές πλαίσιο και εξαγριώνουν τους ανθρώπους αφού τους λείπει η συνείδηση και βασίζονται στην άγρια φύση τους. Τι δε δημιουργεί ένα ανασφαλές περιβάλλον; Για να κάνουμε μια προσπάθεια να ορίσουμε και τον δεύτερο άγνωστο που είναι τελικά η διαδικασία της εξημέρωσης. «Κάνε με να περιμένω, πάνω σε πίστες ευτυχίας δεν προσγειώνομαι», τραγουδάνε οι Πυξ-Λαξ κι αυτό τελικά νομίζω είναι και το κλειδί της δημιουργίας ενός ασφαλούς και σταθερού πλαισίου που θα αναπτυχθεί μια γερή σχέση.
Αυτή, νομίζω, είναι και η διαδικασία της εξημέρωσης των τεράτων. Όταν αφήνουμε να μπει κάποιος ή επιδιώκουμε να βάλουμε κάποιον στη ζωή μας αργά και σταθερά, χτίζεται ένα άγνωστο για την εποχή μας συναίσθημα, το συναίσθημα της στοργής, που κρύβει το σεβασμό κι ένα βαθύτερο ενδιαφέρον για τον άλλον. Είναι σαν να του λέμε «σε πλησιάζω κι αν φοβάσαι ή φοβάμαι αργά και με ελευθερία σεβασμού γι’ αυτό που είσαι και είμαι». Δε σε φοβάμαι και δε θέλω να σε κάνω γρήγορα δικό μου από άγχος κι ανασφάλεια αλλά σου απλώνω το χέρι, που μπορεί ακόμα και να μην το θέλεις και το αφήνω εκεί για να σου δείξω στοργή, ζεστασιά και φυσικά το ποιος είμαι. Και μπορεί ο έρωτας να χαρακτηρίζεται ως πυροτέχνημα αλλά μήπως τελικά είναι ένας μικρός ήλιος που θέλουν χρόνο τα μάτια να συνηθίσουν το φως του;
Αυτή η αργή αγάπη δημιουργεί ένα εμείς που δεν καταστρέφει κανένα εγώ και δημιουργεί εν τέλει και το αποτέλεσμα της εξίσωσης, δηλαδή μια εξημερωμένη σχέση που πήρε τον χρόνο της για να φτιαχτεί αλλά έχει πολλές προδιαγραφές για να αφήσει το αποτύπωμά της στο χρόνο μα ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει και χρειαστεί ένας από τους δύο να αποχωρήσει αφήνει πόνο, εννοείται, αλλά δεν ισοπεδώνει τους ανθρώπους της. Δημιουργεί επίσης μια συνειδητή προσέγγιση με μικρά αλλά σταθερά συνεχόμενα βήματα αλλά και μια συνειδητή και σταδιακή αποχώρηση, αν χρειαστεί, που πάλι, όμως, θα βασίζεται στη στοργή που έχει νιώσει ο ένας για τον άλλο.
Κανένας δεν είχε την ανάγκη κανενός μέχρι που ολοκληρώθηκε η διαδικασία της εξημέρωσης και τότε ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου, ο ένας γίνεται μοναδικός για τον άλλο κι αυτό δεν αλλάζει ακόμα κι όταν η σχέση αλλάξει μορφή. Οι άνθρωποι που εξημερώθηκαν είναι πρώτα φίλοι και μετά εραστές και γι’ αυτό δε χάνουν ποτέ ο ένας τον άλλο. Οι άνθρωποι αντίθετα που αγαπήθηκαν με την άγρια μορφή του έρωτα, αν δεν κατασπάραξαν ο ένας τον άλλο μέσα στη σχέση για να επιβιώσουν, είναι σχεδόν δεδομένο πως στο τέλος θα αφήσουν μεγάλες πληγές, αφού θα νιώσουν την ανάγκη να εξαφανιστούν για να γυρίσουν γρήγορα στο ελεύθερό τους περιβάλλον.
Εξημερώνονται, λοιπόν, τα θηρία όταν δημιουργούν μια αγάπη που έρχεται αργά με χέρια απλωμένα, όταν βλέπουν μια σταθερή παρουσία να προσπαθεί να προσεγγίσει τη ζωή τους χωρίς να θέλει να την καταπιεί, όταν τέλος νιώσουν ελεύθεροι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
