Με αφορμή ένα τετράστιχο από τη «Σονάτα του Σεληνόφωτος»

Κάποτε ὑπῆρξε νέα κι αὐτή- ὄχι ἡ φωτογραφία πού κοιτᾶς μέ τόση δυσπιστία

λέω γιά τήν πολυθρόνα, πολύ ἀναπαυτική,

μποροῦσες ὧρες ὁλόκληρες νά κάθεσαι

και με κλεισμένα μάτια νά ὀνειρεύεσαι ὅ,τι τύχει. 

Με ταξίδεψαν πραγματικά οι στίχοι του Ρίτσου σ’ ένα μέλλον που ο χρόνος έχει δείξει τη δύναμή του, εκεί που όλα είναι φθαρμένα -αντικείμενα κι άνθρωποι- και ψάχνεις να βρεις τη χρησιμότητά τους πλέον στα νέα δεδομένα. Είναι αυτή η εικόνα της φθοράς που φοβίζει τους περισσότερους από εμάς, ίσως και το αναπόφευκτο, ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από την πορεία του χρόνου. Αλλά η αλήθεια είναι ότι ο φόβος περνάει όταν καταφέρεις να εστιάσεις στη σκέψη πως είναι ωραίο να μεγαλώνεις με αξιοπρέπεια. Να μεγαλώνεις, δηλαδή με αγάπη, ηρεμία και χιούμορ και να προσπαθείς να χτίζεις με ουσιαστικό τρόπο τις σχέσεις με τους ανθρώπους σου, γιατί ίσως ο μόνος τρόπος να παγώσεις για λίγο τον χρόνο είναι μέσω των στιγμών που μοιράζεσαι με τους όσους αγαπάς.

Μεγαλώνω με αξιοπρέπεια θα πει, λοιπόν, ότι ωριμάζω με βοηθό κι όχι εχθρό τον χρόνο. Αποφεύγω την υπερπροσπάθεια και μειώνω το άγχος να καταφέρω να σβήσω όλα τα σημάδια του, μέσω πράξεων που νομίζω πως θα με παγώσουν σε μια στιγμή που έχει περάσει. Είναι διαφορετική η αντίληψη να φροντίζω, να περιποιούμαι τον εαυτό μου, να τον διατηρώ υγιή από το να προσκολλώμαι σε περασμένα μεγαλεία. Το μόνο δεδομένο είναι ότι μεγαλώνουμε και μάλλον θα έπρεπε να καμαρώνουμε για τις υπενθυμίσεις αναμνήσεων που αποθηκεύονται στο σώμα μας.

Μεγαλώνω με αξιοπρέπεια θα πει μετατρέπω τον αυθορμητισμό μου σε λογική και τη λογική έπειτα σ’ ενσυναίσθηση και πλέον, αντί να προσέχω μόνο τον εαυτό μου, ξεκινάω να φροντίζω -και- τους ανθρώπους που αγαπώ. Γιατί, τελικά αν υπάρχει κάτι που μπορεί να μάς μετατρέπει σε νέους, είναι η ενέργεια που ξοδεύουμε ώστε ν’ αγαπάμε τους άλλους.  Η χαρά της προσωπικής πληρότητας που νιώθουμε μέσα από τα θετικά συναισθήματά μας αλλά κι η ενέργεια που λαμβάνουμε από τη χαρά των άλλων, θα μπορούσε να θεωρηθεί κινητήριος δύναμη και πηγή νεότητας. Η αγάπη μετατρέπει τις σχέσεις από φθαρμένες σε καινούριες και τους εαυτούς μας από κουρασμένους σε ακμαίους.

Μεγαλώνω, τέλος με αξιοπρέπεια θα πει διατηρώ τις σχέσεις μου και δεν τις πετάω μόλις νιώσω ότι δε με εξυπηρετούν. Δεν εγκλωβίζομαι στην ανάγκη αλλαγής, δεν εγκλωβίζομαι όμως και στη διατήρηση σχέσεων που μοιάζουν να έχουν ολοκληρωθεί. Αντιθέτως έχω ανοιχτές κεραίες, σέβομαι κι εκτιμώ την εξέλιξή τους, δε συμβιβάζομαι μα δυναμικά κατανοώ κι επιμένω όπου υπάρχει ο χώρος να το κάνω. Έχοντας ξεχάσει πώς είναι να φροντίζεις κάτι για ν’ αντέξει στον χρόνο, ξεχνάμε και τη διάθεση να προσπαθήσουμε για τον έρωτα, τη σύνδεση, την τρυφερότητα. Ταυτόχρονα, δημιουργείται ο φόβος και της δικής μας αντικατάστασης κι έτσι κάπως γεννιέται ο φαύλος κύκλος του φόβου που δημιουργεί σχέσεις από ενοχή κι αγωνία της μοναξιάς. Οι σχέσεις που μεγαλώνεις μέσα τους, όμως, και παράλληλα μεγαλώνουν κι αυτές με τη δική μας φροντίδα, μπορεί να έχουν τις δικές τους ρυτίδες αλλά αποτελούν, σίγουρα, πηγή ζωής.

Δύσκολο είναι να μεγαλώνεις, δε θα το αρνηθεί, νομίζω κανείς, αλλά η αλήθεια είναι πως το κάνουμε δυσκολότερο με το κυνήγι της αποφυγής του, αφού έχουμε ξεχάσει πόσο όμορφο είναι να μεγαλώνουμε και να γράφουμε ήρεμα όλα τα κεφάλαια της ζωής  μας. Ας φανταστούμε, λοιπόν, τη ζωή μας ως μια συνέχεια, που χρειάζεται επιμέλεια κι ας σταματήσουμε να προσπαθούμε να γράψουμε το ίδιο κεφάλαιο μέχρι το τέλος. Ο χρόνος δε σταματάει. Μπορούμε όμως εμείς, να σταματήσουμε να τον κυνηγάμε.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!