Ένα «σε θέλω» κι η ανταπόκριση σ’ αυτό είναι αρκετό τις περισσότερες φορές να προκαλέσει μια τόσο έντονη κατάσταση ευφορίας, που μπορεί και ν’ αγγίξει τα όρια της μέθης. Όσο νιώθουμε το ενδιαφέρον του άλλου κι ο έρωτάς μας βρίσκει πρόσφορο έδαφος ν’ αναπτυχθεί μεταβαίνουμε σ’ έναν άλλο κόσμο που τίποτα δεν είναι μαύρο, ούτε καν γκρι κι είμαστε σίγουροι πως δεν υπάρχει ή θα υπάρξει κάποια κατάσταση ν’ αμαυρώσει όσα νιώθουμε, όσα σκεφτόμαστε.
Όπως επίσης δεν παρατηρούμε καμιά κηλίδα στον χαρακτήρα του άλλου αλλά και στον δικό μας· νιώθουμε ότι ακουμπάμε τα όρια αγιοσύνης, αφού όλα τα βλέπουμε όμορφα, νιώθουμε τόσο καλοί και στον ορίζοντα δε διαφαίνεται ότι θα υπάρξει κάτι που θα μάς κάνει να βγάλουμε τον κακό μας εαυτό στην επιφάνεια. Τίποτα, λοιπόν, καλύτερο από το αμοιβαίο.
Μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, κάτι ανάμεσα δηλαδή σε συμπόσιο των αρχαίων θεών και σε πρωινό ξύπνημα στον Παράδεισο, φυσικά δεν υπάρχει χώρος για άσχημες σκέψεις και συμπεριφορές. Συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο με τον πιο όμορφο τρόπο, εκπέμπουμε μια θετικότητα, γενικότερα μπορούμε να θεωρηθούμε και πρότυπο ανθρώπου. Όλα αυτά, όμως, μέχρι το σημείο που θ’ ακουστεί το «δε σε θέλω πια» ή «δε νιώθω κάτι άλλο για σένα» ή το «μήπως βιαστήκαμε» ή το «καλύτερα να μείνουμε φίλοι». Τότε το πρότυπο του ανθρώπου, τα Ουρί του Παραδείσου κι όλη η προηγούμενη ευφορία θα μεταμορφωθούν σε λίγες στιγμές σε εικόνα της κολάσεως.
Τη στιγμή της απόρριψης και της σύνθλιψης του εγωισμού μας είμαστε ικανοί να βγάλουμε όλη την εκδικητικότητά μας και να επινοήσουμε αρκετούς τρόπους για να πονέσουμε αυτόν ή αυτήν που μέχρι πριν λιώναμε από αγάπη κι έρωτα. Ξαφνικά σκοτεινιάζουν όλα μέσα μας και γύρω μας και γίνεται αυτοσκοπός η εξεύρεση τρόπων για να εκδικηθούμε για το κακό και τον πόνο που μάς έκανε να νιώσουμε. Από ήπιες καταστάσεις λέγοντας σε γνωστούς και φίλους για αρνητικές συνήθειες των πρώην μας, προσπαθώντας διακαώς να τους μειώσουμε (πότε άραγε να τις προσέξαμε όλες αυτές τις συνήθειες που τώρα τις χρησιμοποιούμε για να γελοιοποιήσουμε τον άλλο) μέχρι πράξεις σκληρής εκδίκησης όπως καταστροφές αντικειμένων που αγαπάει και κατάρες σε θεούς και δαίμονες να πάνε όλα στραβά κι ανάποδα. Γενικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η αγάπη πάει περίπατο και τη θέση της παίρνει η κακία και το μίσος. Πώς, όμως, μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η μεταστροφή;
Μια θεωρία υποστηρίζει ότι η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε τίποτα άλλο, ακόμα κι όταν νιώσουμε πόνο από τον άνθρωπό μας εμείς θα συνεχίσουμε να τον αγαπάμε και δε θα μπορούμε να προβούμε σε πράξεις εκδίκησης. Επομένως όταν λειτουργούμε μετά την απόρριψη σαν μανιασμένοι εκδικητές μάλλον το συναίσθημα της αγάπης δεν υπήρχε κι ίσως να ήταν ένα έντονο πάθος, ενθουσιασμός ή ακόμα μια επιβεβαίωση που τροφοδοτούσε τον εγωισμό μας, γι’ αυτό και μπορεί να υπάρξει η μεταστροφή αυτή.
Μια άλλη θεωρία θέτει ως δεδομένο ότι ο άνθρωπος μετά από έντονο πόνο λειτουργεί ενστικτωδώς, οπότε προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιτεθεί στο πρόσωπο που του προξένησε τον πόνο για να φανεί πιο δυνατός. Σταματάει η λογική και βγαίνουν στην επιφάνεια ένστικτα κι ίσως η ανάγκη της επιβίωσης. Η έντονη, λοιπόν εκδικητικότητα είναι η κάλυψη του πόνου που νιώθει και δεν μπορεί να ελέγξει καθώς πρόκειται για ένα ισχυρό ένστικτο.
Η εκδίκηση και το μένος που μπορούμε να νιώσουμε μετά από το άκουσμα του “δε σε θέλω άλλο” είναι σίγουρα κατανοητό συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα δείγμα ανωριμότητας και συμπλεγμάτων κατωτερότητας. Φανερώνει ότι δεν αγαπάμε οι ίδιοι τους εαυτούς και νιώθοντας την απόρριψη, είναι η εκδίκηση ο μόνος δρόμος να νιώσουμε δυνατοί και σπουδαίοι. Η έλλειψη ψυχραιμίας κι η κακία δε θ’ αποδείξουν μάλλον τίποτα σε κανέναν παρά μόνο θα επιβεβαιώσουν ότι έχουμε προσωπικά θεματάκια να λύσουμε ή ότι δεν αγαπήσαμε ποτέ πραγματικά τον άλλον.
Ψυχραιμία, λοιπόν. Καμία πράξη εκδίκησης δε θ’ αλλάξει το δεδομένο που έχουμε μπροστά μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Γι’ αυτό προχωράμε με ωριμότητα γνωρίζοντας ότι πονάμε αλλά δε χρειάζεται να πονέσουμε εμείς τον άλλο. Κι αν παρ’ όλη την αξιοπρέπεια και την ωριμότητα θέλουμε να δούμε τον άλλο να τυραννιέται, ας αφήσουμε το κάρμα να κάνει τη δουλειά του και να εκδικηθεί για μας, χωρίς να εκτεθούμε διόλου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
