Μια σκληρή κουβέντα με τον καθρέφτη

Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και χαμηλώνω τα μάτια· η προσοχή μου μένει σ’ έναν λεκέ που αντικρίζω και στο μυαλό γυρνάει η σκέψη πως ντρέπομαι. Προσπαθώ να τη διώξω.  Ποτέ άλλοτε δε φοβήθηκα να κοιτάξω τον εαυτό μου- τι άλλαξε τώρα; Σηκώνω και πάλι δειλά το βλέμμα και μισόκοιτώ το πρόσωπο απέναντί μου. Είναι εμφανής η σύγκρουση της εικόνας με τα φωτεινά μάτια και το λαμπερό χαμόγελο μιας παλαιότερης εποχής, που έχω χαραγμένη στο μυαλό μου. Κι έτσι όπως σκληρά με κοιτάει, είναι σαν να μου μιλά:

Μην κατηγορείς εμένα για την εικόνα που βλέπεις τώρα. Μήνες τώρα σου δείχνω αλλά δε θέλεις να τη δεις, την αποφεύγεις. Την αγνοείς γιατί ξέρεις πως εγώ απλώς σου την παρουσιάζω, αλλά εσύ πρέπει να ψάξεις να βρεις την αιτία ύπαρξής της. Και φοβάσαι, φαίνεται ότι φοβάσαι ν’ αναζητήσεις τον υπεύθυνο που χάνεις τη λάμψη σου,την αυτοπεποίθησή σου, το χαμόγελό σου. Μάλλον ήρθε η ώρα, λοιπόν, να σε ρωτήσω: τι φοβάσαι και δε σηκώνεις τα μάτια σου σε μένα;

Δε σε κατηγορώ, ούτε κατηγορώ την εικόνα αυτή που αντικρίζω. Το μόνο που βλέπω είναι μια αλήθεια που ίσως, όμως, δεν είμαι έτοιμη να την αποδεχτώ. Να σου πω βέβαια, πως δεν κατάλαβα πώς άφησα τον εαυτό μου να ξεθωριάσει έτσι! Ένιωθα να φεύγουν οι μέρες ίδιες κι εγώ να κυνηγάω ένα ρολόι. Να μεγαλώσω έναν άνθρωπο. Να προσπαθώ ν’ αγαπήσω και να μ ’αγαπήσουν. Να μην αποτύχω πουθενά. Και αντί να καμαρώνω, μάλλον ντρέπομαι περισσότερο απ’ ό,τι πίστευα για τον σημερινό μου εαυτό, για το σώμα μου, για την έλλειψη διάθεσης να περιποιηθώ, να φτιάξω τα μαλλιά μου, να γυμναστώ. Ντρέπομαι, ακόμη, που νιώθω κουρασμένη συνεχώς κι έχω έναν ατελείωτο εκνευρισμό. Ίσως αυτή να είμαι τώρα, αλλά νομίζω δε μου αρέσει και πολύ.

Είσαι σίγουρη πως εσύ ντρέπεσαι για το μοναδικό πράγμα που σου ανήκει; Ντρέπεσαι, δηλαδή, γι’ αυτό που είσαι ή γι’ αυτό που φαίνεται να είσαι τώρα;

Μη με κοιτάς έτσι υποτιμητικά κι εσύ. Το ξέρεις πως δεν ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι. Αλλά με έκαναν να ντραπώ τελικά γι’ αυτό που έγινα σ’ αυτή τη φάση της ζωής μου. Και συνέβαινε σιγά σιγά, σκύβοντας, αρχικά, το κεφάλι, όταν σηκώθηκα από το κρεβάτι κι ο σύντροφός μου μού είπε «πώς είσαι έτσι», χωρίς ν’ ακούσω το «σ’ αγαπώ και θα σ’ αγαπώ όπως και να είσαι» και κάθε επόμενη φορά που έβλεπα την απογοήτευση στο πρόσωπό του.

Χαμηλώνοντας, έπειτα, το βλέμμα όταν διασταυρώθηκε με το βλέμμα της περιποιημένης κυρίας του απέναντι πεζοδρομίου γεμάτο υποτίμηση και χωρίς κατανόηση και με κάθε κυρία που με κοιτούσε λες κι έχω απογοητεύσει το είδος μας. Γυρίζοντας, τέλος το κεφάλι κι αγνοώντας τα ψιθυριστά σχόλια, «πόσο κουρασμένη φαίνεται, πόσο γερασμένη». Έμαθα, λοιπόν να κατεβάζω τα μάτια τον τελευταίο καιρό, γιατί ένιωθα πως οι άλλοι ντρέπονται για μένα, που δεν είμαι όπως θα ‘θέλαν. Έτσι, σταμάτησα να κοιτάω τον εαυτό μου, αφού κάθε φορά που σήκωνα τα μάτια και τον έβλεπα σε σένα, έβλεπα ταυτόχρονα κι όλες τις άσχημες κριτικές που δέχθηκα.

Είμαστε αντανακλάσεις της ενέργειας που λαμβάνουμε από τους άλλους, όσο και να πιστεύεις στον εαυτό σου, όσο και να τον αγαπάς, είναι μεγάλη η επιρροή που μπορούν να ασκήσουν οι άνθρωποι πάνω σου. Εσύ, είσαι αυτό που σου συμβαίνει ή αυτό που διαλέγεις να γίνεις;

Ξέρεις, πολλές φορές το μόνο που ήθελα να ακούσω ήταν ένα σε νοιάζομαι και κάπως έτσι να αλλάξει ο κόσμος, τόσο απλά. Πόσες φορές ήθελα να φωνάξω πως κρίνουν λάθος, πως μπορεί να τσαλακώθηκε το περιτύλιγμά μου αλλά παραμένω αυτό που ξόδεψα τόσα χρόνια να δημιουργήσω. Σίγουρα, τροφοδοτούμαστε από την πίστη των άλλων στον εαυτό μας, ολοκληρωνόμαστε από την αγάπη και διαμορφωνόμαστε από τη σκέψη μας. Δεν επέλεξα να χάσω τον εαυτό μου, όμως οι άλλοι επέλεξαν να κρίνουν και να κατακρίνουν χωρίς να νιώσουν και να με βοηθήσουν, ώστε να μην μπορώ να τον βρω.

Σε πόνεσαν τόσο πολύ που έχασες τον εαυτό σου;

Έχασα τη σκέψη μου όποτε ξέχασα ποια είμαι κι έτσι άφησα τη δήθεν τελειότητα που προβάλλουν οι υπόλοιποι να με ισοπεδώσει. Όταν οι άνθρωποι χανόμαστε, χρειαζόμαστε αγάπη και κατανόηση. Παίρνοντας ακριβώς το αντίθετο βουλιάζουμε όλο και πιο βαθιά στον ψυχολογικό μας βούρκο. Ήρθε η ώρα, μάλλον, να κλείσω την πόρτα στην κριτική χωρίς κατανόηση, στις ανασφάλειες των άλλων και να δώσω στον εαυτό μου την αγάπη που του αξίζει.

Διαλέγω, επομένως να γίνω αυτό που θέλω. Διαλέγω το περιβάλλον που θα με συντροφεύει, που θα μου δίνει δύναμη να δείξω αυτό που είμαι σε κάθε φάση, που θα με βοηθήσει να βελτιωθώ, να εξελιχθώ, να αγαπήσω και να αγαπηθώ, όπως κι αν είμαι.

Και το βλέμμα πλέον είναι λίγο πιο ψηλά στον καθρέφτη.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!