«Όταν η ζωή σού δίνει λεμόνια, φτιάξε λεμονάδα». Μάλιστα! Δηλαδή εκεί που τρώμε τη μία κατραπακιά πάνω στην άλλη, πρέπει να αδράξουμε την τρομερή αυτή ευκαιρία των δυσκολιών, να τη μετουσιώσουμε σε μια δυναμική στιγμή και να την απολαύσουμε. ΟΚ. Και μετά ξυπνήσαμε. Όταν είμαστε σε φάση που νιώθουμε δυνατοί ψυχολογικά ή ερωτευμένοι, βεβαιώνουμε με στόμφο ότι κανένα μαύρο σύννεφο δε θα σκεπάσει το φως που ακτινοβολούμε και απολαμβάνουμε τη λεμονάδα κουνώντας το χεράκι στα λεμόνια.
Όταν, όμως, αρχίσουν να ξεπετάγονται από παντού λεμόνια και συγκεκριμένα με κατεύθυνση προς το κεφάλι μας, η οπτική της παρασκευής λεμονάδας πάει Υπέρ Πίστεως και Πατρίδας και πολύ σύντομα ξετυλίγεται όλη η τέχνη του αρνητικού τρόπου σκέψης. Αδυνατούμε -οι περισσότεροι- να βρούμε κάτι θετικό μέσα στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, καταριόμαστε την τύχη μας, τη ζωή μας την ίδια και τέλος γεμίζουμε θλίψη, άγχος, θυμό και απελπισία. Λογικό;
Απόλυτα. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε προβλήματα και δυσκολίες και να παραμένουμε αισιόδοξοι, χαρούμενοι, λαμπεροί και όλα τα συναφή. Είναι δυσκολίες και εκείνη τη στιγμή δεν μπορούμε να δούμε κανένα φως, γιατί είμαστε κουρασμένοι, εξαντλημένοι, φοβισμένοι. Είναι οκ να βιώνουμε αρνητικά συναισθήματα και είναι εξίσου οκ να πάρουμε όσο χρόνο χρειαζόμαστε για να ανταπεξέλθουμε και να ορθοποδήσουμε. Απαιτείται αρκετός κόπος -σωματικός, πνευματικός και ψυχικός- για να στύψουμε τα «λεμόνια» και πραγματικά δεν είναι κακό πολλές φορές να μη μας αρέσει ούτε η διαδικασία του στυψίματος ούτε η λεμονάδα. Δεν είναι κι ό,τι πιο εύκολο να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες σε κατάσταση νιρβάνας, ίσα-ίσα είναι μεγαλύτερη καταπίεση. Αισιοδοξία είναι η δύναμη να μην προσπαθούμε να κρυφτούμε από τις δυσκολίες.
Ο φόβος, η κούραση, η απογοήτευση, δεν είναι αδυναμία. Πρέπει να θεωρούνται μια φάση ενδυνάμωσης, απαραίτητη ίσως για τον καθένα μας, και μια τέτοια κατάσταση είναι λογικό ότι δεν είναι απολαυστική. Αντίθετα, μπορεί να περιλαμβάνει πόνο, κλάμα και απομόνωση. Δεν είναι καν σίγουρο αν μετά την καταιγίδα θα βγει το ουράνιο τόξο. Πολλές φορές βγαίνει αλλά δεν μπορούμε να το δούμε ή δε βγαίνει καν ή όταν βγει μπορεί να κρατήσει πολύ λίγο -και πάλι δεν πειράζει, έτσι είναι η ζωή.
Από την άλλη, το σύστημα πραγματικά μας πιέζει να ξεπερνάμε τις δυσκολίες όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο χρόνος που χρειάζεται για να στυλωθούμε μετά από δύσκολες φάσεις θεωρείται πραγματικά χαμένος χρόνος. Μήπως υποσυνείδητα παντού υπάρχει ένα μήνυμα να βιαστούμε να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας;
Καμιά φορά από μικρά πράγματα μπορούμε να επιβεβαιώσουμε τις μικρές μας θεωρίες. Ας πάρουμε το Instagram, για παράδειγμα, και μαζί με αυτό το σύγχρονο life coaching που ξεπηδάει σαν να παρακολουθεί πότε θα λυγίσουμε για ν’ αρχίσει τα «σήκω, σήκω» και τα «ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό». Είναι σαν να επικρατεί ένα συνεχόμενο moto που να λέει «ξεπέρασε, προχώρα, μη μένεις πίσω», ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούν εικόνες μόνο πετυχημένων και ευτυχισμένων ανθρώπων -και ασυνείδητα νιώθουμε απίστευτη πίεση να μην είμαστε οι μόνοι που βιώνουμε δυσκολίες. Έτσι, αντί να προσπαθήσουμε να βιώσουμε την κατάστασή μας και να πάρουμε τον χρόνο μας για να την ξεπεράσουμε, την κρύβουμε και προσπαθούμε να φαινόμαστε εντυπωσιακά δυνατοί.
Ακόμα, όμως, και στις ταινίες του Netflix (πρέπει να περάσουμε και κάπως τον έρμο τον χρόνο μας), θαρρείς και όλοι οι ήρωες και οι ηρωίδες έχουν ένα μαγικό φίλτρο και από εκεί που είναι στα Τάρταρα και χτυπιούνται από παντού, βρίσκουν τέτοια δυναμική ξαφνικά και καταφέρνουν να ορθοποδήσουν. Είναι τόσο εκνευριστικό και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις τόσο λάθος και ακόμα προσπαθείς να ξεπεράσεις χωρισμούς, απολύσεις, δυσκολίες, αρρώστιες. Βιάζουμε συνεχώς τη λογική μας για να ανταπεξέλθουμε στους ρυθμούς της κοινωνικής, επαγγελματικής και προσωπικής ζωής που οφείλουμε να έχουμε.
Ναι, προφανώς, όλοι ξέρουμε πως στα social το ψέμα πάει σύννεφο -όπως και στις ταινίες με το ειδυλλιακά φτιαγμένο σενάριο-, αλλά ποιος είπε ότι δε μας επηρεάζουν τα ψέματα; Γι’ αυτό, λοιπόν, φαίνεται να προσπαθούμε οι περισσότεροι να φτιάξουμε «λεμονάδα» από τις δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε. Όμως, αλήθεια, είναι ένας αρνητικός τρόπος σκέψης και μας βυθίζει ακόμα πιο βαθιά σε μια θλίψη που δε φαίνεται -και αυτό βολεύει αρκετά. Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσο σκληρό είναι να νιώθουμε λίγοι, επειδή βιώνουμε μια άσχημη κατάσταση και να προσπαθούμε τόσο έντονα να βγάλουμε γρήγορα κάτι θετικό απ’ αυτό; Αντί, λοιπόν, να εστιάσουμε σε αυτό που ζούμε και να δούμε τι μπορεί να μας διδάξει, κάνουμε αγώνα ταχύτητας για το ξεπεράσουμε, ώστε να ενταχθούμε και πάλι στη χορεία των δυνατών. Η ευτυχία δεν κρύβεται στο πόσο δυνατοί και έξυπνοι φαινόμαστε, αλλά στο πόσο δυνατοί και ευτυχισμένοι είμαστε και το να ξεπερνάει ο καθένας με τον δικό του τρόπο τα προβλήματα του είναι η πραγματική πηγή δύναμης.
Δεν είμαστε ήρωες σε ταινία, ούτε η ζωή μας θα έπρεπε να κυνηγάει την τελειότητα. Είναι πραγματικά τόσο τέλειο να είμαστε ατελείς και μόνος σκοπός μας θα έπρεπε να είναι να παραμείνουμε έτσι και να μας αγαπάμε για όλα όσα βιώνουμε.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
