«Γιατί όταν η αγάπη δεν πεθαίνει, σκοτώνει. Γιατί οι αγάπες που σκοτώνουν δεν πεθαίνουν ποτέ.» Ακούγοντας τυχαία αυτούς τους στίχους από ένα, μάλλον, ισπανικό τραγούδι συνειδητοποίησα πόση αλήθεια και πόση δύναμη χρειάζεται η αγάπη για να μπορέσει να υπάρξει. Νομίζω πως, τελικά, βασίζει όλη την ύπαρξή της στα κομμάτια μας, όταν μάς διαλύει και την ανάπτυξή της στην ανασύνταξή μας. Αυτοδιάλυση κι αναδιαμόρφωση θα μπορούσαμε να πούμε κι έτσι καταρρίπτεται κάθε μύθος περί ευκολίας κι απλότητας της αγάπης. Γιατί η αγάπη, τελικά, είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία, που δεν ανέχεται τις ευκολίες και τα βολέματα.
Σε μια πρώτη προσέγγιση ο έρωτας μπορεί να έχει τη μορφή της απλότητας κι όλη τη φρεσκάδα ενός ανοιξιάτικου πρωινού. Στην αρχή του, είναι σαν το πρώτο φως μιας λαμπερής μέρας που ζεσταίνει κάθε σκιερό κομμάτι του εαυτού μας. Μάς κάνει ο ήλιος να τα βλέπουμε όλα πιο απλά, χωρίς καμιά δυσκολία και κανένα εμπόδιο. Έτσι είναι και τα αρχικά στάδια ενός ερωτευμένου· όλα φαντάζουν λαμπερά, έχουν μια ζεστασιά και κανένα πρόβλημα και δεν είναι απαραίτητα κακό, ούτε ψεύτικο. Είναι η αλήθεια του έρωτα, η δική του πραγματικότητα που υπηρετούμε πιστά, μην μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο.
Μα οι δυσκολίες είναι πάντα εκεί και καραδοκούν, ίσως όχι μόνο για ν’ αποδείξουν ότι ο έρωτας κρατάει λίγο αλλά για να μάς δείξουν πως έφτασε η ώρα να ωριμάσουμε και να ξεκινήσουμε την αναδιαμόρφωσή μας. Τι γίνεται, λοιπόν, όταν αρχίζει να εισβάλλει ο χειμώνας στον έρωτα; Χάνεται έτσι απλά ή υπάρχει τρόπος να τον κρατήσουμε στη ζωή μας;
Εκεί, πραγματικά, βρίσκεται όλη η δύναμη του ανθρώπου, ο οποίος για ν’ αγαπήσει πραγματικά, πρέπει να μη φοβηθεί να κάνει την αγάπη να πεθαίνει. Παράλογο κι εξωπραγματικό να βασίζεις την ύπαρξη της αγάπης στην αυτοδιάλυσή της, αλλά ίσως να είναι το μονό περιβάλλον που μπορεί ν’ αναπτυχθεί. Μόνο όταν η αγάπη πεθαίνει από πόθο, σεβασμό, την ανάγκη να μη χορταίνει ο ένας τον άλλο, να πεθαίνει από φόβο να μη χαθεί κάποιος από τους δύο, να σπαρταράει από λαχτάρα, μόνο τότε παύει να υπάρχει σαν ένας αχυράνθρωπος που ενώνει για λίγο δύο ανθρώπους.
Η βασική αρχή της αυτοδιάλυσής της είναι να καταρρίπτεις τα όρια μεταξύ του εγώ και του εσύ, ώστε η αγάπη να μη σκοτώνει για το ποιο από τα δύο θα νικήσει. Ένας θάνατος ενός εγώ που βυθίζει στην αγκαλιά του εσύ, του δικού μας πλέον «εμείς». Να πεθαίνουμε από αγάπη για να μην πεθαίνουμε από εγωισμό, ώστε να φτάσουμε σε μια συνειδητά ήρεμη κατάσταση.
Γιατί οι αγάπες, από την άλλη, που σκοτώνουν τον εγωισμό δεν πεθαίνουν ποτέ. Η αντίστροφη διαδικασία, που τροφοδοτείται όμως πάλι από τη δική μας δύναμη. Διαμορφώνοντας δύο παράλληλες γραμμές σε ίση απόσταση μεταξύ τους και περπατώντας πάνω σ’ αυτές, κοιτώντας πότε πλάι και πότε μπροστά, μπορούν να φτιάξουν μια ουσιαστική σχέση. Αν ο ένας στραβοπατήσει και πέσει, να τον σηκώσει ο άλλος χωρίς να νιώσει φόβο για το λάθος του. Αν ο άλλος κουραστεί να βρει στήριγμα στο απλωμένο χέρι δίπλα του, χωρίς να νιώσει τύψεις για την κούρασή του. Δε θα υπάρχει ανταγωνισμός αλλά μια συμμαχία ίσων δυνάμεων που άφησαν τα καλά χτισμένα -και για καιρό- «εγώ» στην άκρη και μετατράπηκαν σ’ ένα «εμείς». Εμείς μαζί μπορούμε, όχι η αγάπη, αλλά εμείς μαζί μπορούμε να προχωράμε και πολλές φορές δεν έχει σημασία ούτε πού θα φτάσουμε, ούτε κάτω από ποιες συνθήκες.
Κι αν το εγώ μας πολλές φορές φωνάζει να φύγουμε από εκεί που χάνει τη δύναμή του, μάλλον θα πρέπει ν’ αδιαφορήσουμε γι’ αυτό που μάς προτρέπει να μείνουμε. Όσο μετράει το εγώ μας πληγές, τόσο η αγάπη μετράει ανάσες που μάς τις επιστρέφει για να παίρνουμε δύναμη και να γινόμαστε κάτι άλλο. Κάτι πιο δυνατό και πιο ουσιαστικό: Άνθρωποι που αγαπούν κι αγαπιούνται.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
