«Έναν θυελλώδη έρωτα θέλω», σκέφτηκα «έναν έρωτα που σε παρασέρνει, που σε παίρνει και σε σηκώνει, που ταρακουνάει το είναι σου». Κι από την άλλη, σκέφτομαι τι μανία, όμως, κι αυτή, αν δεν ταρακουνηθούμε να μην το θεωρούμε έρωτα. Αν δεν υπάρχει από την αρχή αυτό το βλέμμα που σε κάνει να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και να μένει η εικόνα του άλλου, έπειτα, χαραγμένη στο μυαλό σου κι αυτή η έντονη ενέργεια στο πρώτο πλησίασμα, δεν είμαστε σίγουροι ότι αυτό που πρόκειται να ζήσουμε αξίζει.
Είναι, βέβαια, λίγο πολύ γνωστό το μοτίβο αυτού του είδους έρωτα. Αποτελείται αρχικά από την ανασφάλεια και το άγχος μέχρι να δεις ένα μήνυμα στο κινητό σε οποιαδήποτε εφαρμογή των social media, δεν έχει καμία σημασία, αρκεί ν’ ακούσεις τον ήχο του πολυπόθητου μηνύματος. Μετά σειρά παίρνει ο φόβος, να μη χαθεί για κάποιο λόγο ή καλύτερα να μην κάνουμε κάποιο λάθος χειρισμό κι ο έρωτάς μας εξαφανιστεί και το φέρουμε βαρέως για αρκετό καιρό.
Ξεκινάνε τα γιατί και τα πώς κι ανάλυση στην ανάλυση μέχρι να επεξεργαστούμε την κάθε κίνηση και τη σημασία αυτής. Να το και το πάθος και η ορμή και τα «δεν αντέχω μακριά σου», τα «μου λείπεις» από πολύ νωρίς- που από τη μία σε τρομάζουν -και να τ’ ακούς και τα λες- αλλά από την άλλη δεν μπορείς να τα συγκρατήσεις, αφού αυτό που συμβαίνει νιώθεις ότι σας ξεπερνάει και τους δύο. Φυσικά από το μενού δε θα λείψουν οι έντονοι τσακωμοί, τα βουρκωμένα μάτια, η απογοήτευση, οι χωρισμοί, τα κλάματα, οι επανασυνδέσεις και ξανά το πάθος κι οι ερωτικές συνευρέσεις σε όλα τα πιθανά κι απίθανα μέρη.
Έτσι κάπως κυλάει αυτός ο θυελλώδης έρωτας μέχρι να καταλήξει ν’ ακουστεί η φράση -μπορώ να σε κρατήσω- κι από εκεί και πέρα το μόνο που μπορείς να κρατήσεις, κι αυτό όχι με απόλυτη σιγουριά, είναι τον εαυτό σου από την κατρακύλα. Κάπου εκεί, λοιπόν έρχεται κι η άνευ όρων παράδοση κι οι θυσίες, οι συμβιβασμοί και οι διεκδικήσεις που θα πρέπει να γίνουν για να διατηρηθεί αυτή η σχέση, αλλά για να είμαι κι ειλικρινής, υπάρχουν όλα τα σημάδια ότι δε θα μπορέσει ν’ αντέξει για καιρό, εκτός κι αν πραγματικά γίνει αντιληπτό κι από τους δύο περί τίνος πρόκειται κι αρχίζουν να δουλεύουν στη βάση να φτιάξουν ένα εμείς κι όχι δύο εγώ, που διεκδικούν ο ένας τον άλλο. Ένταση, αγωνία κι εξάντληση ώσπου έρχεται το τέλος, που αν και πονάει, μπορεί να είναι και λυτρωτικό.
Παρ’ όλο που βρίσκεσαι σ’ αυτήν την κατάσταση και δίνεις όρκους ότι δε θα βάλεις ξανά τον εαυτό σου σ’ αυτήν τη διαδικασία, αδυνατείς κι εσύ ο ίδιος να το πιστέψεις αφού έχεις εκθέσει τον εαυτό σου σε τέτοιες καταστάσεις και στο βάθος του μυαλού σου επιζητείς πάλι κάτι ανάλογο. Ξαφνικά, όμως, ένα νέο άτομο εμφανίζεται στη ζωή σου αλλά δεν εισβάλλει. Δηλώνει την παρουσία του στέλνοντας μηνύματα, φανερώνει το ενδιαφέρον του και δηλώνει την παρουσία του μ’ έναν διακριτικό αλλά σίγουρο τρόπο. Κάνει σαφές με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι σε θέλει και δεν ντρέπεται γι’ αυτό. Σου δημιουργεί χωρίς να έχει πρόβλημα την αίσθηση του δεδομένου ότι είναι εκεί και θα είναι εκεί και στο μέλλον, αρκεί να του δείξεις ενδιαφέρον.
Εσύ από την άλλη πλευρά δεν ανατριχιάζεις στο βλέμμα αυτού του νέου ανθρώπου, δε νιώθεις εκείνο το μούδιασμα που αναγνώριζες ως σημάδι έρωτα αλλά πάλι κάτι μέσα σου σού λέει να τον κρατήσεις. Αναρωτιέσαι, συνεχώς, αν υπάρχει έλξη και γιατί ενώ σε πιέζει ψυχολογικά με τα μηνύματά του και την παρουσία του στη ζωή δεν το σταματάς, να ηρεμήσεις κι εσύ και να μην ταλαιπωρείς τον έρμο τον άνθρωπο. Δεν είναι έρωτας αυτό, αφού του λείπει το πάθος και η καψούρα, αφού του λείπει η ένταση και το ταρακούνημα, σκέφτεσαι συνεχώς. Αλλά ταυτόχρονα περνάς όμορφα μαζί του, ηρεμεί η ψυχή σου με τις συζητήσεις σας, νιώθεις άνετα κι αναδεικνύεις το όμορφο πρόσωπο του εαυτού σου, δε νιώθεις ανασφάλειες και θαρρείς ο κόσμος πως έχει γαληνέψει.
Μα και πάλι αναρωτιέσαι είναι αυτό το πράγμα έρωτας ή είναι ένας συμβιβασμός απέναντι στην ψυχική και συναισθηματική εξάντληση που βίωσες από τους προηγούμενους έρωτες. Φέρνεις στο μυαλό σου συνέχεια αν διατηρείς αυτή τη σχέση γιατί σε βολεύει να ξεκουραστείς κι εσύ από τα χτυπήματα. Αλλά παράλληλα πώς γίνεται ένας συμβιβασμός να τριγυρνάει όλο και περισσότερο στο μυαλό σου και ν’ αναζητάς τη συντροφιά του κάθε μέρα και πιο πολύ;
Αυτός είναι ο έρωτας, λοιπόν. Αυτή η δομή σχέσης θα καταφέρει να σου δώσει πιο έντονες στιγμές και πραγματικά να σε παρασύρει σ’ ένα σωρό από δυνατά συναισθήματα. Όσο και να περιμένεις από τους θυελλώδεις έρωτες να σου δώσουν κάτι δυνατό, δε θα τα καταφέρουν και στο τέλος θα σου πάρουν και κάποια κομμάτια.
Ίσως, κάποια στιγμή πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε τον έρωτα ως το εγωιστικό παιδάκι που παίζει με τους ανθρώπους και πολλές φορές καταλήγει να τους στραγγίζει συναισθηματικά. Ο Έρωτας δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από το χάος, θέλει ηρεμία να αναπτυχθεί, θέλει να μπορείς να σκεφτείς, να ορίζεις τον εαυτό σου και να τον τοποθετείς σωστά απέναντι στις κατάλληλες συνθήκες. Θέλει, τέλος τρυφερότητα, πάθος και σεβασμό για να γίνει αγάπη κι εκεί τα συναισθήματα απλώς θα σε τυλίξουν σαν ελαφρύ αεράκι.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
