Νομίζω πως αν προσπαθήσουμε να μετρήσουμε τις φορές που έχουμε ακούσει όλοι φράσεις όπως «όταν ραγίσει το γυαλί, δεν κολλάει ξανά», «επιστροφή σε πρώην είναι ξεκάθαρα λάθος», «προχώρα μπροστά και μην κοιτάς ποτέ πίσω» και άλλες πόσες τέτοιες, θα χρειαζόμασταν σίγουρα περισσότερα από τα δύο μας χέρια. Η συμβουλή, λοιπόν, που έρχεται πρώτη στα χείλια μας, όταν ακούμε πως μια πρώην σχέση ή ακόμα και φλερτ έκανε την επανεμφάνισή της από το παρελθόν σε φιλικό μας πρόσωπο είναι η προτροπή για απομάκρυνση από αυτή τη διάσταση μαζί με ένα σταυροκόπημα και μια προσευχή για να φύγει η συμφορά που το βρήκε.
Το παρελθόν, όμως, που κάποιους μας τρομάζει τόσο πολύ είναι ένα κομμάτι της ζωής μας κι έχει δώσει στο παρόν την εμπειρία του και την ωριμότητά του. Τα λάθη του και τα σωστά του έχουν καταφέρει να μάς κάνουν αυτό που είμαστε σήμερα, έχουν διαμορφώσει τη σκέψη μας κι έχουν σμιλέψει την προσωπικότητά μας. Το παρελθόν είναι εκεί για να μας δείχνει αν τελικά έχουμε εξελιχθεί. Ό,τι ισχύει, λοιπόν γενικά για τις καταστάσεις που βιώσαμε στο παρελθόν, ισχύει και για τις σχέσεις μας τις ολοκληρωμένες και τις ανολοκλήρωτες. Είναι άνθρωποι και στιγμές που επηρέασαν το τώρα μας, το παρόν μας ταυτόχρονα, όμως, επηρεάστηκε και το δικό τους παρόν μέσα από τις πράξεις τους αλλά και τις δικές μας.
Το παράδοξο, επομένως είναι γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ σχέσεις από το παρελθόν που έληξαν ή φλερτ που έμειναν ανολοκλήρωτα, όταν τα συναντάμε ξανά στο παρόν. Ίσως γιατί ο φόβος τροφοδοτείται από τον πληγωμένο μας εγωισμό, που δε μας επιτρέπει να επαναξιολογήσουμε ανθρώπους και καταστάσεις, γιατί δε θέλουμε να τραυματίσουμε τους εαυτούς μας περισσότερο. Δε δίνουμε πολλές φορές δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους του παρελθόντος, θεωρώντας ότι μάς έδειξαν ό,τι είχαν να μας δείξουν κι είναι χαμένη υπόθεση ή ακόμα ότι και εμείς δείξαμε ή δώσαμε αυτά που θέλαμε και πλέον δεν αξίζει να προσπαθήσουμε άλλο.
Ξεχνάμε, όμως ότι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας. Το πρόβλημα, για να γίνει πιο ξεκάθαρο το ζήτημα, δεν είναι τα λάθη του παρελθόντος που προφανώς πλήγωσαν, πόνεσαν, δημιούργησαν ανασφάλειες και φόβους και μια πάλη για να τα γιατρέψουμε αλλά αν ο άνθρωπος που επέστρεψε από το παρελθόν έχει εξελιχθεί ή ακόμα κι αν εμείς έχουμε εξελιχθεί, χρησιμοποιώντας την εμπειρία και τις γνώσεις του παρελθόντος. Ο άνθρωπος αυτός, έρχεται από χθες για να συστηθεί ξανά ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε κι αυτό θα έπρεπε να εξετάζεται. Έρχεται, όχι απλά για ν’ αποδείξει πως δε θα κάνει τα ίδια λάθη αλλά για να δείξει ποιος είναι τώρα. Να δείξει ότι ουσιαστικά έχει διαμορφώσει έναν εαυτό που δε θα επιδιώκει να πληγώσει και πραγματικά οι άνθρωποι μπορούν να καταφέρουν να γίνουν σωστοί αν το θελήσουν, να διαμορφώσουν ένα νέο πλαίσιο στη ζωή τους και να πουν «αυτός ήμουν αλλά πλέον είμαι έτσι». Εκεί κάπου ξεκινάει και η δική μας δουλειά.
Το πιο εύκολο είναι να συνεχίσουμε να τιμωρούμε έναν άνθρωπο γι αυτά που έκανε γενικά και μάς έκανε ειδικότερα στο παρελθόν αλλά αν προσπαθήσουμε να διακρίνουμε την αλήθεια του μέσα από τον νέο του εαυτό, ίσως καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό. Αυτό που πλέον έχει αξία να κάνουμε είναι να αντικρίσουμε τον άνθρωπο αυτό, όχι φοβικά, αλλά όπως έναν νέο άνθρωπο που προσπαθεί να μάς πλησιάσει και να αντιληφθούμε με εφόδια τη γνώση του παρελθόντος: Αν όντως έχει αλλάξει, αν όντως έχει δημιουργήσει μέσα του τις κατάλληλες συνθήκες για να τον εμπιστευτούμε. Έχοντας σύμμαχο το παρελθόν μάς δίνεται η δυνατότητα της επαναξιολόγησης, αρκεί να απομακρύνουμε το φόβο, ότι αυτός ο άνθρωπος σίγουρα θα μάς πληγώσει.
Αν θεωρήσουμε δεδομένο πως οι όλοι οι άνθρωποι με έλλειψη ενσυναίσθησης και σεβασμού πληγώνουν -νέοι και παλιοί- οδηγούμαστε αυτόματα σε μια νέα συνθήκη αναζήτησης του κατάλληλου ανθρώπου κι αυτή δεν είναι αν στο παρελθόν έχει κάνει λάθη αλλά αν στο παρόν έχει αξίες και δείχνει να μάς σέβεται. Η εμπιστοσύνη, λοιπόν δεν κερδίζεται με το να μην έχουμε ζήσει τα λάθη του ανθρώπου που επιλέγουμε να μπει στη ζωή μας αλλά με το να καταφέρουμε να θέσουμε τις προϋποθέσεις που θέλουμε κι αν αυτές μπορούν να ικανοποιηθούν από τον άλλο. Οι εκπτώσεις στις αξίες μας και αυτό που πραγματικά ζητάμε από τον εν δυνάμει σύντροφο μας δημιουργούν τα μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις μας κι όχι πόσο ανώριμος, φοβισμένος κι ανασφαλής υπήρξε κάποτε.
Ας αφήσουμε έξω από το παιχνίδι του έρωτα και της αγάπης την τελειότητα, ας μη το θεωρούμε άλλο κριτήριο για να προχωρήσουμε σε μια σχέση ή όχι. Τα λάθη, σίγουρα, αποδεικνύουν ότι δεν είμαστε τέλειοι κι είναι εντάξει να μην είναι κάποιος τέλειος, είναι εντάξει να έχει κάνει τα λάθη του, είναι εντάξει να τα έχει συνειδητοποιήσει και να προσπαθεί να βελτιώσει τον εαυτό του. Αυτό που δεν είναι εντάξει είναι η κακία, ο χειρισμός και η συναισθηματική ένδεια που ουσιαστικά καταστρέφουν τις ζωές και τη ψυχολογία των ανθρώπων. Η αγάπη δε φοβάται τα λάθη, το μόνο που φοβάται είναι τους ανθρώπους χωρίς ήθος, οπότε αν ένας άνθρωπος από το παρελθόν σάς χτυπήσει την πόρτα, το πρώτο πράγμα, πριν του κλείσετε την πόρτα στα μούτρα, είναι να αξιολογήσετε τι άνθρωπος είναι τώρα κι όχι πόσα λάθη έκανε στο παρελθόν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
