Είναι, άραγε το σ@ξ της πρώτης φοράς πάντα τόσο ελκυστικό ώστε να του αξίζουν όλοι αυτοί οι ύμνοι και οι παιάνες που του αποδίδουν; Μάλλον όχι ή ακόμα καλύτερα, ξεκάθαρα όχι. Το σ@ξ δεν είναι πάντα αυτή η ελκυστική πράξη που συγκλονίζει τα μέσα μας και τα έξω μας, που συναρπάζει σώμα και ψυχή και μάς παρασέρνει σε μια ατελείωτη απόλαυση. Αυτά γίνονται στις ταινίες. Αν το ξεκαθαρίσουμε ίσως να προσγειωθούμε λίγο στην πραγματικότητα και να σταματήσουμε να έχουμε αυτές τις προσδοκίες -ώστε να καταφέρουμε κάποια στιγμή να το απολαύσουμε πραγματικά. Η πραγματικότητα, λοιπόν για μερικά ζευγάρια (μεταξύ μας, τα περισσότερα) είναι πως οι πρώτες τους φορές ίσως και να μην αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης άλλης μια ερωτικής/ρομαντικής ταινίας, αλλά οφείλουμε να πούμε ότι δεν πειράζει γιατί είναι αρκετά φυσιολογικό.
Αν και είμαστε σ@@ουαλικά όντα και το σ@ξ θα έπρεπε να αποτελεί ταυτόχρονα μια βιολογική πράξη και απόλαυση, δεν είναι δεδομένο πως ισχύει κάτι τέτοιο ειδικά τις πρώτες φορές ενός ζευγαριού. Μάλιστα, αν κάναμε μια δημοσκόπηση ρωτώντας τα ζευγάρια, αν απόλαυσαν τις πρώτες τους φορές η απάντηση που θα παίρναμε σε μεγάλο ποσοστό, θα ήταν πως όχι. Η απόλαυση είναι κάτι που έρχεται με τον καιρό και πιο συγκεκριμένα, όταν αναπτυχθεί η αίσθηση της οικειότητας, γι΄ αυτό και στην αρχή που κυριαρχούν το άγχος και η αμηχανία, ενώ η ορμή και το πάθος μπορεί να υπάρχουν, δεν υπάρχει η απόλαυση.
Το σ@ξ είναι δεδομένο πως πέρα από σωματική επαφή είναι και εγκεφαλική πράξη, αφού δύο άνθρωποι ενώνουν τα κορμιά τους αλλά και το μυαλό τους. Περιέχει λόγια ψιθυριστά που ενεργοποιούν τις αισθήσεις, αγγίγματα που ζεσταίνουν τα σώματα και ρούχα που πετάγονται στην άκρη. Στο τέλος φέρνει την απογύμνωση της ψυχής και του σώματος. Όταν, όμως το μυαλό είναι κλειδωμένο, που τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει, κολλώντας στ’ άγχος της επίδοσης ή της απόδειξης της ευχαρίστησης, η σύνδεση των δύο ανθρώπων καθίσταται προβληματική.
Έτσι, κατά τη διάρκεια της επαφής, υποσυνείδητα κυριαρχούν στο μυαλό μας οι σκέψεις ότι πρέπει να είμαστε καλοί στο κρεβάτι -μη τυχόν και το σ@ξ αποτελέσει αιτία απόρριψης, ενώ νιώθουμε ανασφάλεια για το σώμα μας -που βρίσκεται σε ξένα χέρια- καθώς και άγχος για το πώς εκείνα θα του φερθούν. Γενικότερα, το μυαλό μας εκείνη την ώρα λειτουργεί ακριβώς αντίθετα από ό,τι θα θέλαμε και έτσι δεν είναι λίγες φορές που δημιουργούνται προβλήματα, είτε δυσλειτουργίας είτε ψυχολογικά, τα οποία εμποδίζουν την πράξη ν’ ολοκληρωθεί και να μας αφήσει τις καλύτερες αναμνήσεις.
Τώρα σ’ όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η ντροπή, για να κάνει ακόμα δυσκολότερη την επαφή. Το συναίσθημα της ντροπής, για αρκετούς απ’ εμάς, έχει φτάσει στο μυαλό πριν καν από την πράξη. Αυτό συμβαίνει, καθώς όσο πιο συντηρητικά μεγαλωμένοι είμαστε τόσο πιο δύσκολο είναι να αφεθούμε τις πρώτες φορές ή να αποβάλλουμε τις ενοχές για το αν κάνουμε κάτι που δεν πρέπει ή αν το κάνουμε γρηγορότερα από ό,τι θα έπρεπε. Αγκυλώσεις που δε θα έπρεπε να νιώθουμε αλλά δυστυχώς μας προβληματίζουν και πολλές φορές μάς οδηγούν στο να χάνουμε το δικαίωμα στην απόλαυση.
Εδώ λοιπόν καλό είναι να γίνει βαθιά αντιληπτό ότι το σ@ξ είναι παιχνίδι για δύο, όποτε μια σχετική επικοινωνία και ειλικρίνεια και από τις δύο πλευρές βοηθάει αρκετές φορές να τιθασευτούν οι ανασφάλειες που εκείνη τη στιγμή μπορεί να κάνουν πάρτι. Γενικά, είναι πολύ καλό και ασφαλές να μιλήσουμε, αν το άγχος μάς κυριεύσει, ακόμα και να ζητήσουμε λίγο χρόνο αλλά και να δεχτούμε το άγχος του άλλου. Να κάνουμε, επίσης, χιούμορ (το χιούμορ σώζει σε πολλές περιπτώσεις) για κάτι που συνέβη και το νιώθουμε ντροπιαστικό εκείνη τη στιγμή. Να δείξουμε κατανόηση και στον εαυτό μας και στο s@x body μας χωρίς να πιέζουμε κανέναν να είναι κάτι πέρα από αυτό που πραγματικά είναι και να συνειδητοποιήσουμε ότι το σ@ξ είναι ένα κομμάτι της σχέσης μας και του εαυτού μας και δεν πρέπει να την καθορίζει ούτε να μάς καθορίζει ολοκληρωτικά. Ένα ακόμα αρκετά βοηθητικό σημείο είναι να προσπαθήσουμε να γίνει όσο πιο αυθόρμητα είναι δυνατό, χωρίς στημένα σκηνικά και προγραμματισμένα ραντεβού, π.χ. «στο 3ο ραντεβού πρέπει να το κάνουμε». Όλα αυτά είναι από μόνα τους αρκετά αγχωτικά ενώ το αφεθούμε στη δύναμη της στιγμής, ίσως καταφέρουμε να αποπροσανατολίσουμε τα άγχη και τους φόβους μας.
Βασικό είναι να εστιάσουμε στην επιθυμία μας να νιώσουμε τον άλλο και όχι στις προσδοκίες που έχουμε. Η ζωή μας δεν είναι ταινία, ούτε εμείς πρωταγωνιστές που παίζουν την ίδια σκηνή ξανά και ξανά, οπότε ας αφήσουμε την τελειότητα για τις κινηματογραφικές αίθουσες και την τηλεόραση και απλά ας προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουν τα σώματα και το μυαλό μας με τ@ άλλ@.
Συντάκτης: Δήμητρα Παπακωνσταντίνου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
