Πότε σταματήσαμε να γελάμε;

«Τρέχα να ζήσεις τις στιγμές»: Αυτή η φράση νιώθω να τριγυρνάει στο μυαλό μου τον τελευταίο καιρό τόσο έντονα που δεν μπορώ να την αγνοήσω δευτερόλεπτο. «Τρέχα να ζήσεις το σήμερα, γιατί ο καιρός περνάει και συνεχώς χάνεις κάτι.» Κι αντί να κατευθύνομαι προς αυτήν την εντολή, νιώθω να τρέχω από την άλλη πλευρά. Τρέχω να προλάβω, να μην αργήσω στη δουλειά, να μη χάσω την προθεσμία, να φάω γρήγορα, να ντυθώ γρήγορα, να προσπαθώ συνεχώς να μη βγω εκτός προγράμματος.

Το άσχημο είναι πως παρατηρώ όλο και πιο έντονα το φαινόμενο να μη ζούμε τις στιγμές που θέλουμε, αλλά τις στιγμές που πρέπει, να εξαπλώνεται στους περισσότερους από εμάς. Δημιουργούμε με περίσσια τέχνη μια ζωή υποχρεώσεων που τη συνοδεύουμε μ’ ένα θλιμμένο πρόσωπο και μια διάχυτη δυσθυμία κι είναι απόλυτα λογικό, αφού αφήνουμε στην άκρη λόγω έλλειψης διαθέσιμου χρόνου μεγάλες ή ακόμα και μικρές απολαύσεις. Απομακρυνόμαστε συναισθηματικά από τους ανθρώπους μας, σταματάμε να περιποιούμαστε τους εαυτούς μας και στο τέλος καταλήγουμε να σκληραίνουμε. Αυτή είναι η θυσία μας για να προλάβουμε μια κουραστική καθημερινότητα, να πνιγόμαστε σε ένα σήμερα που γίνεται τόσο γρήγορα χθες και εμείς δεν προλαβαίνουμε να το αντιληφθούμε.

Η ανάγκη μας, ίσως, να αποδείξουμε ότι μπορούμε να καταφέρουμε ν’ ανταποκριθούμε σε όσο το δυνατόν περισσότερες υποχρεώσεις, μάς οδηγεί σε αυτούς τους τρελούς ρυθμούς και δεν είναι κατ’ ανάγκη μόνο δικό μας λάθος. Η τάση του σύγχρονου τρόπου ζωής μάς οδηγεί να γίνουμε προγραμματισμένοι, γρήγοροι, αποδοτικοί, αποτελεσματικοί και ο ρυθμός μας να μην υπολείπεται των προτύπων που κυριαρχούν. Γεμίζουμε τη μέρα μας με ένα σωρό υποχρεώσεις, με άγχη και με μικρές κρίσεις πανικού αλλά στο τέλος καμαρώνουμε για όλα αυτά που πετύχαμε. Και οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη και μοιάζουν τόσο πολύ. Ενώ νιώθουμε τη θλίψη να μας χτυπάει την πόρτα αλλά δεν τολμάμε ν’ αλλάξουμε κάτι, γιατί τείνουμε να εθιζόμαστε στο ότι πρέπει να είμαστε τέλειοι για να είμαστε αποδεκτοί ή ακόμα χειρότερα, τέλειοι για να μπορέσουμε ν’ αγαπηθούμε.

Ταυτόχρονα δεν μπορούμε να αγνοήσουμε και τα οικονομικά προβλήματα που βιώνει ο καθένας από εμάς και μάς οδηγούν να δημιουργούμε ένα ρυθμό ζωής μονότονο και ιδιαίτερα κουραστικό, αφού αναγκαζόμαστε είτε να κουβαλάμε ένα αρκετά μεγάλο φόρτο εργασίας ή το άγχος της ανεργίας. Ερχόμαστε συνεχώς αντιμέτωποι με οικονομικά αδιέξοδα που δεν μάς επιτρέπουν να ηρεμήσουμε και να απολαύσουμε στιγμές. Προέχει, επομένως τις περισσότερες φορές η επιβίωση αφήνοντας εντελώς στην άκρη την οποιαδήποτε πολυτέλεια που μπορεί να σπάσει για λίγο τη μονοτονία της καθημερινότητας και να μάς βοηθήσει να βγούμε από τη θλίψη μας.

Ζώντας, λοιπόν σε αυτό το περιβάλλον το μόνο που αναπτύσσεται με αρκετή επιτυχία θα μπορούσα να πω, είναι ένας κόσμος γεμάτος με αρνητικά συναισθήματα κι οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι τα βλέπουμε να κυριαρχούν στις μέρες μας. Αδειάζουμε συναισθηματικά, απομονωνόμαστε,  σταματάμε να γελάμε, γινόμαστε ανυπόμονοι, χάνουμε την όρεξή μας για το καλό φαγητό, αντιδράμε απότομα και μετατρεπόμαστε σιγά σιγά σε εκτελεστικά όργανα της ρυθμιζόμενης ζωής από την οποία απέχουμε. Βλέπουμε να ξεγλιστράει η ζωή από τα χέρια μας κι εμείς αγωνιούμε αν έχουμε εκπληρώσει όλες τις υποχρεώσεις από τη λίστα της καθημερινότητας. Ζούμε μέσα σε ένα κόσμο που μάς γεμίζει με τύψεις, αν δεν προλάβουμε κάτι και θλίψη που τα προλάβαμε όλα αλλά ξεχάσαμε να κάνουμε κάποιες αγκαλιές, απορρίψαμε μερικά τηλέφωνα φίλων, φωνάξαμε περισσότερο από όσο έπρεπε και τέλος κλάψαμε από εξάντληση.

Και κάπου εδώ θα έπρεπε να σταματήσουμε ότι κάνουμε, να πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ν’ αφουγκραστούμε για λίγο τον πανικόβλητο ρυθμό που έχει αποκτήσει το σώμα μας. Να προσπαθήσουμε να ηρεμήσουμε, να μαλακώσουμε τη συσσωρευμένη ένταση στο μέτωπό μας, να χαλαρώσουμε το σφίξιμο των δοντιών μας συνειδητοποιώντας πως δε χρειάζεται ν’ αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν, ούτε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η ζωή μας δεν είναι πρόβα και δεν έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε πίσω αυτό που χάνεται· έχει μια συνεχόμενη πορεία κι εμείς οφείλουμε να δώσουμε αξία σ’ αυτήν. Ακόμα καλύτερα, οφείλουμε να δώσουμε αξία στους ανθρώπους μας γιατί εκεί θα μείνει το αποτύπωμά μας, αξία σε στιγμές που θα χαραχτούν στη μνήμη και θα μάς προσφέρουν ανάσες στην καθημερινότητα, αξία στην αγάπη και στην προσφορά ώστε να σταματήσουν να είναι όλα μάταια κι ανούσια.

Κυνηγώντας ένα πλάνο μιας ζωής κι όχι την ίδια την ζωή, χάνουμε όλη την ομορφιά της με τις ευκολίες και τις δυσκολίες της. Η καθημερινότητα πάντα θα τείνει να μας ρουφήξει στη μονότονη πορεία της, ας προσπαθούμε κάποιες στιγμές να την ξεγελάσουμε ζώντας δυνατά και συνειδητοποιημένα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!