Επαγγελματίες ταξιδιώτες

Μετράνε οι άνθρωποι το χώρο και το χρόνο τους σε χιλιόμετρα, χωράνε τις αναμνήσεις και τις σκέψεις τους σε μια βαλίτσα περιορισμένων κυβικών για να μην ξεφύγουν ποτέ απ’ τις προδιαγραφές της πτήσης τους, που ίσως τελικά να είναι ανάλογες και με τα συναισθήματά τους.

Μοιάζουν με εκείνες τις οάσεις που θα τις δεις για λίγο, μα ίσως να διαρκούν περισσότερο κι από πολλές στάσιμες αλήθειες. Ξεκινούν καθετί στη ζωή τους με βασική και μόνη προϋπόθεση την αναγνώριση του τέλους. Μα δεν αναρωτηθήκαμε ποτέ αν αυτό είναι που θέλουν πραγματικά.

Οι άνθρωποι αυτοί δε γνωρίζουν τι θα πει σταθερότητα κι όχι επειδή κανείς δεν τους μίλησε για εκείνη. Απλά γιατί κάθε φορά που φτάνουν τόσο κοντά, ώστε να την αγγίξουν, χτυπάει μαγικά η μαγνητοσκοπημένη υπενθύμιση της πτήσης.

Δεν έχουν το δικαίωμα της διάρκειας, μονάχα αν αναγράφεται δίπλα απ’ το εισιτήριό τους -κι όχι γιατί δε θέλουν. Απλά έχουν μάθει να προφυλάσσουν καλά τον εαυτό τους και να μένουν μακριά από ανθρώπους που γκρεμίζουν τις άμυνες. Τη δική τους θέα δεν τη χαρίζουν σε κανέναν. Και δε χρειάζεται να ανέβεις ψηλά για τη δεις.

Είναι η δική τους ανάγκη. Μην απορήσεις ποτέ πώς το χειρίζονται. Έχουν μάθει να ζουν τον έρωτα σε δύο στάδια κι όποιο κι αν είναι το πρώτο, το δεύτερο σίγουρα είναι λίγο πιο κοντά στα σύννεφα και δανείζεται λίγη απ’ τη φωνή του κυβερνήτη.

Δεν είναι πως δεν αγαπούν, μα αν το κάνουν, ποια χώρα θα χωρέσει την αγάπη τους; Ποιος άνθρωπος θα θέλει να ξεκινήσει μαζί τους το παιχνίδι γνωρίζοντας πως το πρωί θα ξυπνήσουν πάλι χωριστά; Γνωρίζοντας πως οι ημέρες για εκείνους μοιάζουν λιγάκι με τα δικά μας χρόνια;

Δεν είναι εύκολο… Αν το αντίο πονάει πιο πολύ στους αποχαιρετισμούς, τότε σκέψου πόσες απώλειες έχουν ζήσει. Όσες φορές κι αν προσπαθήσεις να τους κατηγορήσεις και να σκεφτείς πως η ζωή τους είναι ιδανικά φτιαγμένη σαν σε γυάλινη σφαίρα, θυμήσου πόσο εύκολο είναι για εκείνη να σπάσει.

Είναι μακριά απ’ όλους κι απ’ όλα κι όσο κι αν εμείς θέλουμε το χώρο μας, εκείνοι ψάχνουν να τον δανείσουν χωρίς επιστροφή. «Είναι η δουλειά τους κι αν τα όνειρά τους είναι μέσα σ’ αυτήν τότε ίσως να είναι ευτυχισμένοι», μας λένε! Μην το δεχτείς παθητικά, όμως! Εξάλλου, τι νόημα θα είχε να ζούμε τα όνειρά μας δίχως να τα μοιραζόμαστε; Σαν να μας δίνουν ένα δώρο με την υπόσχεση να μην το ανοίξουμε ποτέ.

Άλλωστε, εμείς τουλάχιστον δε μετράμε το χώρο και το χρόνο μας σε χιλιόμετρα ούτε τρέφουμε τον έρωτά μας με κηροζίνη. Εκεί ορίζεται, όμως, η διαφορά μας; Στις μονάδες μέτρησης;

Πόσο άσχημο είναι, τελικά, να μην μπορείς να αρχίσεις κάτι γιατί η κλεψύδρα σου αδειάζει όλο και πιο γρήγορα; Πόσο πιο άσχημο μπορεί να γίνει ακόμη αν είσαι εσύ ο τελευταίος επιβάτης για αποβίβαση; Όσο και να το σκεφτείς, στο τέλος θα μισήσεις το συμβιβασμό και δε θα μάθεις ποτέ αν στα ταξίδια του ήσουν μυστικά το όνομα που ζωγράφιζαν στο τζάμι.

Όλα, όμως, μπορούν να αλλάξουν. Γυρνώντας την κλεψύδρα κι αλλάζοντας το εισιτήριο! Γιατί έτσι είναι άνθρωποι, απρόβλεπτοι κι όπως οι πτήσεις για να ακυρωθούν έχουν ανάγκη απ’ τον καιρό, έτσι κι εκείνοι μας απαντούν πως είναι όλα ένας έρωτας υπόθεση…