Η σωστή έξοδος για φαγητό τελειώνει με γλυκό

Το τηλέφωνο έκλεισε, οι συντεταγμένες δόθηκαν, και κάπως έτσι οι άνθρωποι έπιασαν και τα ποτήρια τους.

Εκεί, σε ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο πρόσωπα κι εδέσματα, αντάλλαξαν κουβέντες ανάλογες με τα ml κρασιού που υπήρχαν σε αυτό κι όρισαν τις αισθήσεις τους στις γραμμές του καταλόγου, που κάθε άλλο παρά λίγες ήταν.

-Φέρνε Αποστόλη!

…και ο Αποστόλης έφερε, και τα παιδιά γελούσαν όλα και πιο δυνατά, τόσο που ο κόσμος τους κοιτούσε με απορία και τους ζήλευε, και τα μαγαζί πια τους φαινόταν τόσο μικρό και το μέγεθος των πιάτων έμοιαζε απειλητικό προς εκείνο του τραπεζιού.

Είμαστε εμείς, λοιπόν, που δεν μπορούμε να πιούμε το κρασί μας χωρίς να υπάρχει κάτι από δίπλα που να του ταιριάζει κι ίσως να ταιριάζει λιγάκι παραπάνω και με τις απαιτήσεις που έχει το στομάχι μας.

Είμαστε εμείς, λοιπόν, που δεν μπορούμε να περάσουμε καλά σε κανένα χώρο αν δεν απαρτίζεται απ’ τους ανθρώπους μας. Ξέρεις, εκείνα τα φιλαράκια που γέμιζαν τα ποτήρια μας κι άδειαζαν τον πόνο μας.

Και ενώ, λοιπόν, στη λίστα μας όλα τα παραπάνω θα είναι εφαρμοσμένα, πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμη που θα μας λείπει. Κάτι που ίσως κανένας να μην μπορεί να το εξηγήσει, αλλά σίγουρα μπορεί να το γευτεί.

Ψάξε! Ψάξε καλά! Όταν βγαίνεις για φαγητό κι ο λογαριασμός έχει καταλήξει να είναι μεγαλύτερος απ’ το περιεχόμενο στο πορτοφόλι σου; Όταν έχεις πιει τόσο αλκοόλ, που οι συστάσεις υγρών στο σώμα σου καταφέρουν να ξεπεράσουν το ύψος σου; Τότε, τι σου λείπει;

Θα σου πω εγώ! Καμιά έξοδος για φαγητό, που τελειώνει χωρίς γλυκό ή παγωτό δεν υφίσταται! Είναι αυτή η μαγική και για όλους εμάς τελετουργική στιγμή που το γλυκό φτάνει στο τραπέζι. Και τότε…

Τα ποτήρια, θα μείνουν για λίγο ακίνητα κι οι άνθρωποι θα πιάσουν με δύναμη και βλέμμα λάγνο τα κουτάλια τους με μόνο τους σκοπό να απολαύσουν το δέλεαρ που βρίσκεται μπροστά τους και να γευτούν μία βρώσιμη λύτρωση.

Ξέρεις, είναι κάτι σαν το «αλλά» πίσω από κάθε πρόταση και το υστερόγραφο κάτω από κάθε γράμμα. Για εμένα απαραίτητο! Αυτό που πραγματικά μας χρειάζεται κι αποτελεί το νήμα που θα μας οδηγήσει στον πολυπόθητο βάθρο του κορεσμού.

Είναι αυτό το ταξίδι της γευσιγνωσίας που θα ευχόσουν ο δρόμος του να ήταν ακόμη πιο μακρινός κι από εκείνον της Ιθάκης. Κι αν οι σειρήνες μεταφράζονταν σε πειρασμούς τότε θα ευχόσουν να καταφέρεις να τους γευτείς όλους χωρίς καμία εξαίρεση.

Έτσι, για παράδειγμα, η απόλυτη ολοκλήρωση για πολλούς έγκειται στον ουρανίσκο τους. Ένα γλυκό, λοιπόν, στις περισσότερες περιπτώσεις μοιάζει με τη δική τους θέωση.

Αυτό έχουμε ανάγκη πραγματικά. Ένα γλυκό. Ένα γλυκό που η ποσότητά του σε ζάχαρη θα ισοφαρίσει με τις δικές μας ανάγκες, ακόμη και αν το τελικό σκορ, που συνήθως αναγράφεται στη ζυγαριά μας, είναι υπέρ τις αντίπαλης ομάδας.

Ποιος μπορεί να έχει αντίθετη άποψη; Ομολογώ πως μέχρι σήμερα δεν κατάφερα να γνωρίσω κανέναν κι αν το κάνω, όμως, παραδέχομαι δημοσίως πως θα αρχίσω να τον φοβάμαι.

Γιατί ακόμη κι αν μας λένε πως έχουμε ανάγκη από μια πρέζα ζάχαρη ημερησίως εμείς ορίζουμε το κάθε έδεσμα με μία πρέζα έρωτα και δηλώνουμε μονίμως πεινασμένοι.