Κάποτε, σε κάποια χώρα –μυστική για όλους εμάς– ζούσε ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που όπως λένε πολλές φήμες δεν είχε καμία σχέση ούτε ήταν ερωτευμένος. Ήταν όμως πολύ ευτυχισμένος…

Η χώρα αυτή ήταν η χώρα του «Ποτέ», ή μάλλον, για όλους εμάς, η χώρα του «Ποτέ ξανά!». Έχεις αναρωτηθεί πώς γίνεται όλες μας οι συζητήσεις να καταλήγουν ως δια μαγείας στον ερωτικό τομέα;

Πώς είναι δυνατόν μέσα στην πίεση της καθημερινότητας, στο διάλογο με τον κολλητό σου, στο διάλειμμα της δουλειάς σου, ακόμη και στην τυχαία συζήτηση μέσα στο λεωφορείο που αλλάζεις, εσύ να σκέφτεσαι και να καταλήγεις να μιλάς για εκείνον τον άνθρωπο;

Όλο αυτό είναι βασισμένο σε μία καλά στημένη παραίσθηση, κοινώς: οι άνθρωποι έχουμε την εντύπωση πως αν τα πράγματα στον ερωτικό μας τομέα δε βαίνουν καλώς, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία.

Έχουμε, δηλαδή, την τάση να συγκρίνουμε κάθε μας πρόβλημά/δυσκολία με όσα συμβαίνουν στη ζωή μας ή ακόμη καλύτερα στο κρεβάτι μας. Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο να μην μπορούμε να δούμε πλέον τίποτα καθαρά κι επομένως να μην μπορούμε και να το αντιμετωπίσουμε.

Πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό που κάνουμε; Τόσο που αν το καταλαβαίναμε ίσως να ήταν αρκετό για να τα το σταματήσουμε; Τόσο που ακόμα κι αν μας ορίζει, μπορούμε να αλλάξουμε το σκορ στα τελευταία λεπτά πριν τη λήξη του αγώνα; Πόσο καλοί παίκτες είμαστε τελικά;

Πολλές φορές ακούμε ανθρώπους κατά τη διάρκεια συζητήσεων και μαρκάρουμε προσεκτικά τη διαδρομή τους με μόνο και προσωπικό μας στόχο να δούμε πως η κατάληξη της πορείας τους μοιάζει λίγο με τη δική μας.

Περιμένουμε καρτερικά την απόδειξη πως δεν είμαστε οι μόνοι σε αυτόν τον κόσμο που κάνουμε το ίδιο λάθος. Κι όμως! Είμαστε. Και ξέρετε γιατί; Γιατί λένε πως κάτι θεωρείται λάθος μόνο την πρώτη φορά, όλες οι επόμενες είναι απλά επιλογές μας.

Τι θα γινόταν, λοιπόν, αν προσπαθούσαμε να δούμε τα πράγματα από μία διαφορετική οπτική γωνία; Αν δε βάζαμε μπροστά από κάθε μας ερωτηματικό την επεξήγηση «Κλειστόν λόγω έρωτα»; Αν κάθε φορά που γνωρίζαμε καλά πως η κατάληξη μίας συζήτησης έχει μία και μόνο έκφανση και συγκεκριμένα με μάτια καστανά και χαμογελάρα κι εμείς πατούσαμε το φρένο λίγα δευτερόλεπτα πριν τη μεγάλη σύγκρουση; Τότε;

Ίσως τότε να καταφέρναμε, να αντιμετωπίσουμε όλα όσα ήρθαν και θα έρθουν στη ζωή μας με περισσότερη δύναμη κι ανάλογη με αυτή που τους αξίζει κι όχι τη δανεική που μέχρι τώρα πιστεύαμε πως τους αναλογεί.

Ίσως τότε να καταφέρναμε να θαυμάσουμε τον εαυτό μας για τις επιλογές μας κι ενίοτε και για τα λάθη μας. Κι η αλήθεια να ήταν κάπου πιο κοντά σε μας, ακόμη πιο κοντά κι από όσο πιστεύαμε κι ακόμη πιο κοντά από όσο θέλαμε να δούμε.

Ξέρετε, όμως, ποιο θα ήταν το πιο μαγικό απ’ όλα; Πως αν κάποια στιγμή εφαρμόσουμε όλα τα παραπάνω ίσως μπορέσουμε κι εμείς να ανακαλύψουμε τη χώρα του «Ποτέ» και σας υπόσχομαι πως σε αυτό το παραμύθι καμιά Αλίκη δε θα έχει χώρο…

Υ.Γ. Προσοχή, όμως! Γιατί οι περισσότερες συζητήσεις θα καταλήγουν πάντα στα γκομενικά!

 

Συντάκτης: Φιλοθέη Τζαλαζίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη