Περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι που μιλούν μέσα απ’ τη μουσική τους. Σαν να φοβούνται να σου πουν το οτιδήποτε, μα αν τους χαρίσεις ένα μικρόφωνο κι ένα πεντάγραμμο, ίσως τότε και να μη σταματήσουν να σου μιλάνε.
Μη μεταφράζεις τη σιωπή τους σε άγνοια! Ξέρουν τα πάντα. Πολλές φορές όμως τα λόγια χάνουν την αξία τους μπροστά στη μουσική κι εκείνοι μοιάζουν σαν τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της παραπάνω φράσης.
Έλα, λοιπόν, πες μου. Πόσες φορές ενώ είχες τόσα να πεις, το μόνο που ήθελες να κάνεις ήταν να σταματήσεις να μιλάς, να μην πεις τίποτα, να δόσεις το χώρο, το χρόνο και τη φωνή σου σε μια μελωδία; Σε δυο στίχους;
Σε έναν άνθρωπο που κατάφερε να στριμώξει όλα όσα αισθάνθηκες πίσω από μερικές νότες, νότες συνδυασμένες έτσι ώστε να μιλούν για τη δική σου ιστορία. Σε έναν άνθρωπο που δεν είχες ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσεις.
Σε εκείνον το στιχουργό που ήταν σαν έσπασε τους κωδικούς και να ξεκλείδωσε όλα τα μυστικά αρχεία της καρδιάς σου, δίνοντάς τους ρυθμό ανάλογο με το πάθος και τη συχνότητα εκείνου του έρωτα.
Μα πώς γίνεται; Πώς είναι δυνατόν να μπορεί ένα στίχος να σε εκφράζει τόσο; Πώς είναι δυνατόν να μπορεί να λέει όλα όσα εσύ έχεις κρύψει πίσω απ’ τους φόβους σου; Να μπορεί να παίρνει το θάρρος απ’ τις σκέψεις που δεν ομολόγησες ποτέ και σε κανέναν και να τον δανείζει στη μουσική, με τέτοιο τρόπο που εσύ δε θα μπορούσες ποτέ να τον δανείσεις στους ανθρώπους.
Είναι τρομακτικό, το ξέρω! Μα είναι αλήθεια πως πολλές φόρες βρίσκεις σε ένα τραγούδι όλα όσα αισθάνεσαι ακόμη κι όσα φοβάσαι να παραδεχτείς. Κι αυτό είναι μαγικό.
Ένα απ’ τα μεγαλύτερα λάθη των ανθρώπων στη μουσική είναι πως υμνούμε μονάχα τους ερμηνευτές για τα τραγούδια εκείνα που μας έχουν προσφέρει και μοιάζουν τόσο σε εμάς, και μοιάζουν τόσο με εμάς.
Κι όμως, αυτό που πραγματικά σε δένει με ένα κομμάτι, δεν είναι τόσο η μελωδία, αλλά οι στίχοι του. Επομένως ο άνθρωπος που κατέχει τις σκέψεις σου και τις συνοδεύει άψογα με τα συναισθήματά σου δεν είναι ο τραγουδιστής, αλλά ο στιχουργούς.
Εκείνος που κατάφερε με τα λόγια του και λίγο απ’ το μελάνι του να σου δώσει το θάρρος που ποτέ σου δεν είχες ή ακόμη καλύτερα να σου δώσει πίσω το θάρρος που είχες συνηθίσει οι άνθρωποι να σου παίρνουν με μερικά απ’ τα λόγια τους.
Γιατί η αλήθεια είναι πως όλα μοιάζουν πιο εύκολα όταν συνδυάζονται με τη μουσική. Οι φόβοι μας κρύβονται πίσω από ένα play και δεν εμφανίζονται ξανά, ακόμη και μετά τη λήξη του τραγουδιού…
Γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιο θα είναι το τραγούδι που έχει στοιχειώσει τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένος μαζί του και δεν του μίλησες ποτέ. Πού ξέρεις, μπορεί να μοιάζει λίγο με το δικό σου. Και τότε ίσως ο στιχουργός πέρα από ένα σπουδαίο κομμάτι να δημιουργήσει κι έναν μεγάλο έρωτα.
Και να θυμάσαι όταν πια τα λόγια δε θα είναι αρκετά, θα υπάρχει πάντα ένας ακόμη στίχος…
Συντάκτης: Φιλοθέη Τζαλαζίδου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
