Πώς λες στους γονείς σου για τις διαφορετικές σεξουαλικές σου προτιμήσεις;

Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε πώς θα πρέπει να ζούμε, ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, κανένας, όμως, δεν μας έμαθε γιατί και ποιος είναι αυτός που το ορίζει. Για τους ανθρώπους θεωρείται σωστό μονάχα ό,τι είναι κοινώς αποδεκτό κι αν ψάξει κανείς να βρει το μεγαλύτερο λάθος στην παραπάνω πρόταση, ίσως να έπρεπε να ξεκινήσει απ’ το χαρακτηρισμό «άνθρωποι».

Κι όμως, εκεί έξω υπάρχουν τόσα πολλά παιδιά που δε μοιάζουν με τα υπόλοιπα, που αγαπούν με τον δικό τους τρόπο, που δεν ξέρουν τα βασικά χρώματα, αλλά λατρεύουν τις αναμείξεις, που δε χωρίζουν την αγάπη, αλλά την μοιράζουν, που δεν πιστεύουν στη δύση αλλά συμπαθούν το ηλιοβασίλεμα κι αυτό γιατί ενώνει δύο κόσμους κι ο συνδυασμός τους μοιάζει μαγικός.

Είναι αυτά τα παιδιά που για πολλούς αγαπούν «λάθος», μα στο λάθος τους (που είναι ολόσωστο) υπάρχει η πιο μεγάλη αλήθεια. Η αγάπη δεν μπορεί να εγκλωβιστεί σε ένα σώμα, γι’ αυτό κι υπάρχει για να διαδίδεται. Σε όλα τα σώματα, χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς φόβο. Κι αυτό είναι το μόνο σωστό.

Στερεότυπα κατηγοριοποιούν την αγάπη σε ροζ και μπλε και δεν υπολογίζουν στιγμή πως υπάρχουν άλλα τόσα χρώματα.Ήθη που τις περισσότερες φορές είναι απλώς φραγμοί του έρωτα, μα εκείνος είναι χείμαρρος και πώς μπορείς να τον σταματήσεις; Οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι για να αγαπούν ανθρώπους κι όχι ονόματα ή ιδιότητες.

Όταν, λοιπόν, ένα παιδί ανακαλύπτει τις διαφορετικές σεξουαλικές του προτιμήσεις, ο μεγαλύτερός τους φόβος είναι η αποδοχή. Όχι τόσο απ’ τους εξωτερικούς παράγοντες, από τρίτους και την κοινωνία αλλά απ’ την ίδια του την οικογένεια. Νιώθει πως έχει κάνει λάθος, πως ίσως ο ίδιος είναι «λάθος», ανησυχεί και φοβάται για την αντίδραση των γονιών του. Πιστεύει πως είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται και πως η αγάπη τους στο πρόσωπό του θα αντικατασταθεί απ’ το θυμό τους, όταν αποφασίσει να τους το πει.

Αυτό έχει καταφέρει η κοινωνία μας, να φοβάται ένα παιδί να εκφράσει τον έρωτά του, να αποδεχτεί την ταυτότητά του, να θεωρεί πως η μητρική κι η πατρική αγάπη δίνονται υπό προϋποθέσεις και μεταβάλλονται ανάλογα με τη διαφορετικότητα. Με αποτέλεσμα ένα παιδί να κρύβεται, να καταπιέζεται, να κρατάει μέσα του όλα όσα αισθάνεται, όσα είναι, πιστεύοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα προστατέψει τους γύρω του, βάζοντας για ασπίδα τον εαυτό του. Ποιος είναι, τελικά, λάθος;

Το μόνο που χρειάζονται ουσιαστικά τα παιδιά αυτά είναι η κατανόηση κι η αποδοχή. Αν οι γονείς σκεφτόταν πώς θα ήταν πραγματικά το παιδί τους ευτυχισμένο, τότε ίσως ο φόβος να μίκραινε λιγάκι κι η αγκαλιά να ήταν το όπλο τους. Τότε ίσως τα λόγια να μην ήταν τόσα πολλά ώστε να χτίζουν τοίχο ανάμεσα σε εκείνους και το παιδί, αλλά να ήταν αρκετά για να του δείξουν πως καταλαβαίνουν. Όλα μοιάζουν απλούστερα όταν έχεις δίπλα σου σύμμαχους κι όλοι γινόμαστε πιο δυνατοί όταν εκείνοι οι σύμμαχοι και τα στηρίγματά μας είναι η οικογένειά μας.

Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να βάζουμε όρια και προϋποθέσεις στην αγάπη κι ας τα αφήσουμε να μας εξηγήσουν πώς είναι στα δικά τους μάτια. Ας τα αφήσουμε να μας ζωγραφίσουν όλα όσα αισθάνονται, με όποιο χρώμα αυτά αποφασίσουν. Ακόμη κι αν η ζωγραφιά έχει πιο πολλά λουλούδια από όσα συνηθίζεται, εμείς θα τους πούμε πως λατρεύουμε τη φύση, ακόμη κι αν είναι τόσο μεγάλη που δε χωράει στο χαρτί, εμείς θα τους πούμε πως πάντα θα υπάρχει ένας τοίχος με αρκετό χώρο και μια κοινωνία που έχει έλλειψη στην τέχνη!