Τα παιδιά χωρισμένων γονιών φοβούνται το γάμο;

So…welcome to reality! Αν πιστεύεις ακόμη στα παραμύθια, τότε λυπάμαι, αλλά ίσως να μην μπορέσεις να καταλάβεις ποτέ αυτό το άρθρο.

Πάμε σε εσάς, σε όλα τα παιδιά των χωρισμένων γονιών, σε όλα εκείνα τα παιδιά που η ζωή τους τα έφερε λίγο διαφορετικά και τους έμαθε πως μπορείς να μεγαλώσεις και χωρίς να αλλάξουν τα ψηφία στον αριθμό της ηλικίας σου. Σε εκείνα τα παιδιά που είχα την «τύχη» να είμαι κι εγώ ένα από αυτά!

Αν κοιτάξεις γύρω σου είναι παντού και δεν κρύβονται όπως νόμιζες. Είναι παιδιά που έχουν ζήσει όλα τα στάδια ενός έρωτα και κατάφεραν να δουν το τέλος, ακόμη κι αν δε συνέβη στη δική τους ζωή.

Δεν είναι εύκολο να μοιράσεις τη ζωή σου στα δύο, δεν είναι εύκολο να μοιράσεις την αγάπη σου, όπως επίσης δεν είναι εύκολο ένα παιδί να κινείται σε ένα στρατόπεδο από γονείς μαχόμενους προς την κατάκτηση ενός γοήτρου, την ώρα που εκείνο παλεύει για να κατακτήσει πίσω τη ζωή του.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος των γονιών μέσα σε ένα χωρισμό! Το γεγονός πως δύο άνθρωποι επέλεξαν να ζήσουν πλέον τη ζωή τους σε διαφορετικούς δρόμους δε σημαίνει πως το παιδί δεν πρέπει να υπολογίζει πια στην ύπαρξη της διπλής κυκλοφορίας.

Ένας χωρισμός δε μεταβάλλει την αγάπη, ούτε την μεταφράζει σε εύσημα ανάλογα με τις ώρες και το χρόνο που θα περνάει ένα παιδί με τον έναν απ’ τους δύο γονείς. Δεν αναιρεί τα όσα έχει ζήσει μέχρι τότε και σίγουρα δεν τόσο ικανός ώστε να σβήσει τις στιγμές και τα πρόσωπα απ’ τις φωτογραφίες της άλλοτε ευτυχισμένης οικογένειας.

Αυτός μοιάζει να είναι κι ο μεγαλύτερος φόβος των παιδιών αυτών. Αν έχεις παρατηρήσει, σε κάθε πιθανή ερώτηση που αφορά το γάμο τους βρίσκεις πάντα αντιμέτωπους. Θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να σου πουν πως δεν πιστεύουν σε αυτόν, κρύβοντας πίσω από όλα τους τα επιχειρήματα το φόβο πως θα συμβεί και σε εκείνα όλα όσα έχουν ζήσει ήδη σαν θεατές στη δική τους ζωή.

Φοβούνται πως ο γάμος είναι μια σύμβαση που οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να σπάσουν και μαζί με εκείνη να σπάσουν τα συναισθήματα, την αγάπη κι όλα όσα μέχρι τότε είχαν ζήσει, να σβήσουν πίσω απ’ το μελάνι που έγινε συμβατό με την υπογραφή τους.

Δεν είναι, όμως, έτσι! Κι όλα ξεκινούν απ’ την κατανόηση. Όταν το παιδί πάψει πλέον να πιστεύει στα πρότυπα και να ασπάζεται ό,τι η κοινωνία θεωρεί φυσιολογικό, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ πιο εύκολα.

Θα καταλάβει πως φυσιολογική δε θεωρείται μια οικογένεια μονάχα όταν απαρτίζεται από δύο γονείς. Αλλά όταν κι οι δύο γονείς μαζί απαρτίζουν το ίδιο το παιδί. Θα καταλάβει πως ακόμη κι αν ο γάμος είναι ένα σωρό από συμβάσεις, σε καμία από αυτές δεν υπογράφεται πως απαγορεύεται να ερωτευτείς μέσα σε εκείνον.

Θα καταλάβει πως ό,τι και να έχει γίνει στη ζωή των γονιών του δεν ήταν ποτέ ό λόγος ούτε και θα γίνει η συνέχεια αυτού, γιατί τα όσα έχει ζήσει έχουν γίνει πια βέλη στη φαρέτρα του.

Κι ενώ πάντοτε καθόταν στο πίσω κάθισμα μην μπορώντας να αλλάξει ποτέ την κατεύθυνση του οδηγού, τώρα πλέον το τιμόνι είναι στα χέρια του, με μόνο γνώμονα πορείας την ευτυχία που ποτέ δεν έζησε…