Μπορείς να σταθείς για λίγο και να παρατηρήσεις τα ζευγάρια γύρω σου: κάποια σκορπισμένα γέλια, κάποια σκανταλιάρικα πειράγματα, μουτρωμένες ματιές, στοργικά αγγίγματα και κάποιες φορές μια άχαρη σιωπή. Όχι εκείνη η σιωπή της οικειότητας, που μυρίζει γαλήνη από μακριά, που θυμίζει βαθιά συνεννόηση, που μιλάνε με τα μάτια και 0ι λέξεις ησυχάζουν. Διακρίνεις εκείνη τη σιωπή, τη γεμάτη αμηχανία, που δεν τολμά κανείς να τη σπάσει, που ακόμα κι αν το κάνει, τότε η σιωπή θα εκτιμηθεί ακόμα παραπάνω. Τους βλέπεις και αναρωτιέσαι γιατί παραμένουν σε αυτό το ίδιο τραπέζι, γιατί θα γείρουν στο ίδιο κρεβάτι, γιατί έχουν το ίδιο κλειδί στο μπρελόκ τους.
Σκέφτεσαι πόσο σημαντικό είναι το ζευγάρι να μπορεί να περάσει καλά, με μόνους πρωταγωνιστές αυτούς τους δύο, χωρίς συμπαραστάτες και κομπάρσους. Να γελά, να αγκαλιάζεται στη μέση του δρόμου, να βρίσκει ευκαιρία για ένα πεταχτό φιλί στο φανάρι, να μην κοιτάζει το ρολόι του στις βραδινές εξόδους, οι διακοπές να έχουν δύο εισιτήρια, να μην τους φτάνει η μέρα για να πουν αυτά που θέλουν. Σκέφτεσαι όλα εκείνα τα εγκλωβισμένα ζευγάρια σε εστιατόρια και πόσες στιγμές χάνονται αφού κάθε φορά που λένε ότι θα βγουν οι δρόμοι οδηγούν σε ένα ακόμα προβλέψιμο δείπνο, ή εκείνους που βρίσκονται μόνο ανάμεσα σε κάποιους άλλους και δεν παίζουν, δε ρισκάρουν να χάσουν, να θυμώσουν, δε γεύονται τη μαγεία της επόμενης ημέρας για τη ρεβάνς. Είναι ωραίο κι εξαιρετικά χρήσιμο το ζευγάρι να απολαμβάνει ο ένας την παρέα του άλλου, να περνά ευχάριστα γρήγορα ο χρόνος όταν είναι μαζί, η οθόνη του κινητού τους να ανάβει σπάνια και όλες οι υποχρεώσεις να παίρνουν αναβολή.
Και ξέρεις, αυτό δε σημαίνει ότι ο σύντροφος αντικαθιστά τον φίλο σου, είναι διαφορετικοί οι ρόλοι. Σου χρειάζεται όμως να γελάς μαζί του, να μοιράζεσαι προσωπικές σου ιστορίες και στιγμές, να εμπιστεύεσαι, να συμβουλεύεσαι, να μοιράζεσαι, να φροντίζεις, να αγαπάς, να ενδιαφέρεσαι, να είσαι παρών και να στέκεσαι βράχος όπως ακριβώς κάνεις για τους φίλους σου. Ο σύντροφος δεν είναι μόνο σώμα, αν περνάτε καλά μόνο στο κρεβάτι δε σημαίνει απαραίτητα ότι είστε και ζευγάρι, είστε απλώς δύο πετυχημένοι εραστές. Οι συζητήσεις περιστρέφονται, καταλήγουν, ξεκινούν κι έχουν σαν πρόλογο, κυρίως θέμα κι επίλογο την πράξη και οτιδήποτε άλλο τολμήσει να συζητηθεί διαρκεί λιγότερο από πέντε λεπτά, αλλά ευτυχώς πολύ περισσότερο οι στιγμές σας στο κρεβάτι.
Απ’ την άλλη θα πει κάποιος πως συμβαίνει να περνάς καλά μαζί με τον άνθρωπο που έχεις επιλέξει σε όλες τις στιγμές που είστε έξω ή κάπου αλλού κι όχι στην κρεβατοκάμαρά σας. Κάτι σίγουρα δεν πάει και τόσο καλά. Φίλους; Έχεις. Αδέρφια; Επίσης. Ο σύντροφος σού λείπει, εκείνος που μπορεί να σου δώσει και το κάτι παραπάνω, να είστε έξω και να σκέφτεσαι πότε θα πάτε μέσα, να είστε στο σπίτι και να σχεδιάζετε κοινές κι όχι βαρετά προβλέψιμες εξόδους ή να ξεκινάτε για κάπου κι όπου βγει. Η περιπέτεια βλέπεις κι αυτό που δεν το περιμένεις, δεν το γνωρίζεις, πάντα θα ξεσηκώνουν το μυαλό και το κορμί. Κι αυτά χρειάζονται λοιπόν.
Γνωρίζεις και κάποια ζευγάρια που κάθε καλοκαίρι ή εν πάση περιπτώσει σε κάθε απόδραση είναι περικυκλωμένο με κόσμο, με φίλους, παρέες, συγγενείς. Μοιάζουν να μην μπορούν να συνυπάρξουν αυστηρά οι δύο τους, να μη χρειάζονται αυτόν τον αποκλειστικά για δύο χρόνο, τόσο πολύτιμο, χρήσιμο κι ακριβοθώρητο. Κι όμως εκείνοι είναι σαν να αποφεύγουν ο ένας τον άλλον, συνειδητά ή όχι· το σκέφτεσαι για μια στιγμή και σε τρομάζει η ιδέα, μετράς πόσες φορές πήγες διακοπές με τον σύντροφό σου και πότε με τους φίλους σας όλοι μαζί και ξεφυσάς με ανακούφιση όταν η αναλογία είναι ικανοποιητική.
Είπαμε, δε σημαίνει «έχω σχέση άρα δεν έχω φίλους». Και κοινή παρέα να έχετε και ξεχωριστή, και τις παλιές συνήθειες με τους κολλητούς να μη λησμονήσετε και όλα. Όπως χρειάζεται να βρίσκεσαι με τους φίλους σου χωρίς τον άνθρωπό σου, για να μοιραστείτε λίγο πιο ποιοτικό χρόνο, έτσι χρειάζεται και το αντίστροφο. Να επιδιώκεις τον χρόνο με τον σύντροφό σου και να μην τον αποφεύγεις. Να φοβάσαι τις σιωπές που δεν έχουν τίποτα να πουν και το μόνο που ξέρουν είναι να μετρούν αντίστροφα το χρόνο μέχρι να βγουν τα ρούχα. Να μη φοβάσαι την τρυφερή οικειότητα, την απόσταση που μηδενίσατε, τις σκοτεινές σου πλευρές που αποκάλυψες μια μέρα με τόσο φως τριγύρω, να μη φοβάσαι τις σιωπές που έχουν πολλά να μοιραστούν κι άλλα τόσα να αισθανθούν.
Μια ακόμα σημαντική παράμετρος που την τρώει η καθημερινότητα και την ξεθωριάζει η ρουτίνα αφορά εκείνα τα ζευγάρια που μοιράζουν τη ζωή τους μέσα στους ίδιους τοίχους, μένουν μαζί και θαρρούν πως αυτό αρκεί. Ο εξωτερικός χρόνος τούς φαίνεται σπατάλη, πολυτέλεια και ιδιαιτέρως αχρείαστος κι ας είναι ακόμα πιο σημαντικός. Μπορεί να κοιμάσαι κάθε βράδυ μαζί του, να τρως και να έχεις απέναντι τον άνθρωπό σου, να πλένεις τα δόντια σου το πρωινό και να τσαντίζεσαι που σου κλείνει τον χώρο στο νιπτήρα, να μαζεύεις τις πεταμένες κάλτσες και να βρίσκεις την ανάσα του όταν ξυπνάς ανήσυχα το βράδυ. Όλα αυτά πώς αυθαίρετα μεταφράζονται στο ότι αυτοί οι δύο δε χρειάζονται να βγουν, δε θα τους προσφέρει κάτι μία έξοδος, κάθε μέρα μαζί είναι. Πάντα θα είναι αναγκαίο το ραντεβού μόνο για ‘σας, με άλλη διάθεση και χωρίς τις πιτζάμες και τα ξεβαμμένα σορτς, αλλά με την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας.
Είναι πιο σημαντικό απ’ ό,τι ίσως φαίνεται το ζευγάρι να περνά καλά, να διασκεδάζει, να χαίρεται την παρέα του άλλου, να γελάει, να παθιάζεται, να ζει την περιπέτεια και να βγαίνει λιγάκι από το πρόγραμμά του, χωρίς να χρειάζεται κάποιους άλλους να κάνουν την αρχή αντί για τους ίδιους. Συνηθίζουμε να μετράμε τα ραντεβού πριν το πρώτο κρεβάτι και να κρίνουμε αυστηρά ή χαμηλόφωνα, μα τα ραντεβού μετά από τα πρώτα κρεβάτια ποιος αντέχει να μετρήσει;
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
