Κάποια ανήσυχα χαράματα ή εκείνα τα μεσημέρια της καλοκαιρινής ραστώνης περνάς από το μυαλό μου. Εντάξει μη χαίρεσαι, δε συμβαίνει τόσο συχνά, αλλά παραδέχομαι ότι έρχεσαι. Μερικές φορές περνάς γρήγορα και δεν αφήνεις σημάδια, σαν να μην πέρασες από ‘δω. Κάποιες άλλες όμως αισθάνομαι κάθε δευτερόλεπτο της ύπαρξής σου, σαν τότε που νόμιζα ότι κατείχα τον κόσμο όλο. Με σκουντάω, με επαναφέρω στην τάξη, ισιώνω το κορμί μου και συνεχίζω ό,τι έκανα. Μένω για λίγο και αναρωτιέμαι, τώρα που είμαστε μακριά, πραγματικά μακριά όμως κι όχι χιλιομετρικά, σε ερωτεύτηκα τελικά;
Χρειάστηκε πολύ θάρρος για να μου θέσω αυτήν την ερώτηση, δεν ήταν εύκολο. Χρειάστηκε χρόνος και απόσταση για να μου κάνω αυτήν την κουβέντα, ήταν λιγάκι επώδυνο. Οφείλω στον εαυτό μου όμως ένα ξεκαθάρισμα, όχι μαζί σου, σε καμία περίπτωση. Να σε τακτοποιήσω μέσα μου, να βρω τη θέση σου και να σε ακουμπήσω απαλά εκεί και για πάντα. Απαλά, μη τυχόν και τρέξει πάλι η πληγή. Για πάντα, γιατί εμείς τελειώσαμε και τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πια. Σε μία θέση που δε θα τη βλέπουν όλοι, που δεν υπάρχει άλλωστε για όλους τους άλλους κι εγώ δε θα πέφτω συνέχεια πάνω της. Πρέπει όμως να βρω τη θέση σου και απόψε δε θα το αναβάλλω περισσότερο.
Όσο ήμουν μαζί σου είχα τη βεβαιότητα ότι αυτό που νιώθω είναι έρωτας. Το έχω ξαναζήσει άλλη μία φορά θυμάμαι κι έμοιαζε τόσο πολύ, που δεν μπορεί να μην ήταν. Απ’ την άλλη, εγώ ήρθα κι έμεινα πολύ συνειδητά μαζί σου, δε σε συγκρίνω με μένα απλώς σήμερα για πρώτη φορά θα μιλήσω μόνο για μένα, χωρίς να μπερδεύεσαι εσύ στις λέξεις μου. Σήμερα θα σε κάνω άκρη κι αυτό είναι ό,τι πιο γενναίο έχω κάνει τους τελευταίους μήνες. Ήθελα τόσο πολύ να το ζήσω, μου πήρε καιρό μέχρι να το θελήσω και πάλι, να προετοιμαστώ γι’ αυτό, να διώξω φαντάσματα του παρελθόντος και τις σκιές που με βάραιναν. Ήθελα την επόμενη φορά που θα μου συμβεί, να γίνει πιο σωστά. Και το έκανα ξέρεις, τα κατάφερα. Δεν το έκανα για χάρη σου όμως, αλλά σαν να προπονούσα τον εαυτό μου μέχρι να έρθεις.
Και τελικά ήμουν έτοιμη όταν ήρθες, ή μάλλον όταν σε διάλεξα για να έρθεις. Στην αρχή δεν είχες κάτι που θα μπορούσα να ερωτευτώ, στην πορεία όμως μάζευα ένα-ένα τα στοιχεία για να το αισθανθώ. Και ω του θαύματος, ένιωσα. Δυνατά. Έντονα. Πολύ. Πιο πολύ απ’ αυτό που περίμενα, μα εντάξει για όσο μπορούσα να αντέξω. Είχα προετοιμαστεί, αλήθεια έλεγα τελικά, δεν έκανα λάθος τον καιρό που αρνούμουν μέχρι και τη σκέψη. Περίμενα εσένα όμως για να δείξω όσα έμαθα, τον άνθρωπο που είχα απέναντί μου δηλαδή ή το συναίσθημα που έφερες μαζί σου; Εκείνο που θα με απογοήτευε φοβερά αν δεν έφερνες και αυτό που υπερασπίστηκα πιο πολύ και από την αξιοπρέπειά μου.
Προσπαθώ να ελέγχω τα πάντα στη ζωή μου, έτσι κάνω και με τον έρωτα λες και βρέθηκε ποτέ κανείς που το έζησε οργανώνοντάς το. Αν και δεν τα καταφέρνω πάντα -κι ευτυχώς δηλαδή για να μη χάσει τη μαγεία του, προσπαθώ να τα φέρω έτσι όπως θέλω και τα σχεδιάζω. Ο έρωτας μού ήρθε τη στιγμή που ήμουν έτοιμη γι’ αυτόν και αυτό σίγουρα δεν ήταν τυχαίο. Ήμουν έτοιμη να το δω, να το αποδεχτώ, να αφεθώ, να το ζήσω. Να μην κάνω τα λάθη που έκανα παλιά -υπάρχουν τόσα καινούρια άλλωστε- να μην αποφύγω όσα απέφευγα, να μην παραπατήσω εκεί που παραπάταγα. Αναγνώρισα αυτό που έζησα και του έδωσα τον τίτλο «σ’ ερωτεύτηκα», τον πίστεψα ξέρεις αυτόν τον τίτλο και τον στήριξα ως την τελευταία στιγμή, εκείνη την πιο δύσκολη που δεν ήθελα ούτε τ’ όνομά σου να ακούσω.
Μα τώρα σε κοιτάζω και δε νιώθω τίποτα. Κενό. Ένα ακαθόριστο κενό που σίγουρα όμως δε μοιάζει με τίποτα άλλο πέρα απ’ αυτό. Πώς μπορεί να νιώθεις έτσι, δηλαδή απολύτως τίποτα για κάποιον που κάποια στιγμή ερωτεύτηκες; Αυτό σκεφτόμουν μετά την τελευταία φορά που σε είδα κι έτσι μετά από μέρες βρήκα το θάρρος να με κουβεντιάσω σχετικά με όλα αυτά. «Κάτσε λίγο και πώς το ξέρεις ότι ήταν έρωτας;», μου είπα, «πώς τον ξεχωρίζεις;». Μήπως απλώς ενθουσιάστηκα πολύ; Μήπως ήθελα τόσο πολύ να το ζήσω που μου δόθηκε η αφορμή και τελικά το έζησα; Δεν είχες τίποτα απ’ αυτά που ήθελα και απλώς βρήκα στη ζωή σου λίγο κενό χώρο για να χωρέσει η ταμπέλα μου και το πείσμα μου να ερωτευτώ; Μήπως η λαχτάρα να το ζήσω και ο φόβος μην τυχόν κι αποτύχω ήταν πιο σημαντική από σένα τελικά;
Ξέρω πως μουδιάζεις όσο με ακούς να σκέφτομαι φωναχτά, μα πάντα αγαπούσα την αλήθεια και δε φοβόμουν τις συνέπειές της. Θέλω να συζητήσω απόψε με τον εαυτό μου για σένα και μετά να μην ξαναμιλήσουμε γι’ αυτό. Δεν είναι ένα ακόμα πείσμα, αλλά το γαμώτο γιατί μαζί σου προσπάθησα να τα κάνω όλα σωστά. Στην αγωνία μου να μην πέσω στις παγίδες που με πολύ κόπο ξεμπερδεύτηκα, έπεσα σε μία καινούρια που ούτε καν είχα υποψιαστεί. Τελικά δεν έκανα τα ίδια λάθη και είμαι περήφανη γι’ αυτό, γκρεμίσαμε αυτό το φράγμα. Με σένα όμως τι γίνεται και όσα νιώθω, ας μην αλλάζουμε κουβέντα.
Ερωτεύτηκα επειδή πραγματικά ήθελα να ερωτευτώ και απλώς μου συνέβη. Ερωτεύτηκα γιατί είχες 8 στα 10. Ερωτεύτηκα γιατί γέμισες τα κουτάκια μου, μπλέχτηκα με τις ανασφάλειές σου κι έτσι δεν κατάλαβα ότι το να μην κάνεις λάθη δε σημαίνει κιόλας ότι κάνεις το σωστό. Ερωτεύτηκα την ώρα που δεν κυλούσε μέχρι να σε δω, τα χέρια που ήθελαν να αγγίζουν συνέχεια το κορμί και τα μάτια που γελούσαν μαζί με τα χαμόγελα. Ερωτεύτηκα εκείνα που ήθελα και άφησα στην άκρη όσα άτσαλα χαλούσαν παιχνίδι μου. Τα αγαπημένα μου κρουασανάκια, το δικό σου μαξιλάρι που με ευκολία μου παραχωρούσες, τις βόλτες που δε μου αρνήθηκες, τη διατροφή που πρόθυμα χαλούσες για να φάμε πίτσα, τη βενζίνη που έκαιγες για να έρθεις να με βρεις, τα ενωμένα κορμιά και τις χωριστές ζωές μας, αυτά ερωτεύτηκα. Απλώς παρέλειψα πως εσύ δεν ήσουν μόνο αυτά…
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
