Άχαρη η φάση ανάμεσα στην απόφαση και την πράξη του χωρισμού

Για ένα ζευγάρι οι όμορφες στιγμές τους είναι ευδιάκριτες και φωτογραφημένες. Οι δυσκολίες τους είναι το κοινό τους μυστικό. Δεν υπάρχει κανόνας για εκείνα που κάνουν χαρούμενο κάθε ζευγάρι κι εκείνα που μπορεί να το ζορίσουν. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο όπου οι δύο πλευρές παραδέχονται πως είναι κάπως άχαρο, κάπως δυσκολοχώνευτο με ό,τι και να το συνοδεύσεις. Είναι το σημείο που ο χωρισμός έχει αποφασιστεί, μέχρι αυτό να συμβεί πρακτικά και να αποτελέσει τη νέα πραγματικότητά τους.

Στην περίπτωση που ο χωρισμός στριφογυρίζει στο μυαλό του ενός, έχει το προνόμιο να πάρει χρόνο και να προετοιμαστεί γι’ αυτό, όσο η άλλη πλευρά ζει ανυποψίαστη χωρίς να ξέρει τι έρχεται κατά πάνω της. Ο αποφασισμένος θα αποφύγει να βρεθούν, θα επικαλεστεί την κούραση επιλέγοντας τη μοναξιά του, ενώ θα δοκιμάζει διάφορους φανταστικούς διαλόγους στο μυαλό του ψάχνοντας να βρει ποιες λέξεις ταιριάζουν για τα μαντάτα. Από ‘κει και πέρα είναι προσωπική επιλογή αν θα σταλούν κάποια σημάδια κινδύνου προς το ταίρι, τύπου «απόψε θέλω να μιλήσουμε», ή αν ο χωρισμός θα σκάσει σαν κεραυνός εν αιθρία.

Αφού ανακοινωθούν τα νέα, ξεκινάει και το πιο άβολο σημείο. Εκείνος που έχει πάρει την απόφασή του, εξηγεί τους λόγους, ή τουλάχιστον προσπαθεί και ο άλλος προσπαθεί απ’ το δικό του μετερίζι να διαχειριστεί τη νέα συνθήκη. Ακολουθούν παρεξηγήσεις, «έλα να προσπαθήσουμε μαζί», πόρτες κλειστές, «δε θέλω να σε ξαναδώ μπροστά μου», μηνύματα αδιάβαστα, ερωτήσεις που δε χωράνε απαντήσεις κι εξηγήσεις που δεν πείθουν. Θα εκτοξευθούν συναισθήματα, χαμένες ελπίδες και προσδοκίες που δεν πραγματοποιήθηκαν, αλλά πώς να κατηγορήσεις κάποιον επειδή δεν ένιωσε, επειδή δεν συγχρονίστηκαν οι συναισθηματικοί σας κόσμοι;

Στην αρχή κυριαρχεί η άρνηση, η μη αποδοχή της νέας πραγματικότητας που μοιάζει ένα απειλητικό βουνό και δεν υπάρχει καμία πρόθεση να περάσει ούτε ο αέρας του χωρισμένου από δίπλα του. Τώρα πια δεν υπάρχει το «μαζί θα το περάσουμε κι αυτό αγάπη μου», αλλά «ο καθένας μόνος του». Η συνήθεια είναι μεγάλο πράγμα και τώρα ξεβολεύει βίαια, δεν ξέρεις πώς είναι «το μετά» και καλείσαι να μάθεις χωρίς να το ζητήσεις  με ατάκες του τύπου «μα εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Όσο κι αν γίνονται προσπάθειες για να αλλάξει κάποιος γνώμη και να θυμηθούν όλες εκείνες τις όμορφες μέρες, απ’ τη στιγμή που η ιδέα του χωρισμού έπεσε στο μυαλό και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, τα πράγματα είναι σκούρα.

Θα εκτυλιχθούν σκηνές θυμού, έντονες αντιδράσεις και φταίξιμο που θα μοιραστεί προς οποιαδήποτε λογική ή όχι κατεύθυνση. Ζόρικα ή βελούδινα πάντως καταφέρνουν να χωριστούν οι δρόμοι. Είναι δύσκολο εκείνο το πρωινό που δε θα σταλθούν οι αγουροξυπνημένες καλημέρες και το αγαπημένο όνομα στις επαφές δε θα πληκτρολογηθεί ξανά. Σβήνονται μηνύματα, λέξεις που μοιράζονται «σ’ αγαπώ, καληνύχτα», επαφές με γλυκανάλατα ψευδώνυμα και φωτογραφίες που αύριο θα αναζητούνται στο καλάθι των αχρήστων, για την ώρα όμως φαντάζει λυτρωτικό.

Υπάρχει όμως και η πλευρά του συναινετικού «διαζυγίου», που μπορεί ο χωρισμός να είναι μια κοινή και συγχρονισμένη απόφαση, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η επόμενη μέρα είναι μία εύκολα διαχειρίσιμη συνθήκη. Τελικά, το να εκφράσουν την επιθυμία για χωρισμό ήταν πιο εύκολο από το να υλοποιηθεί.

Όσο λυτρωτικός και να έμοιαζε αυτός ο χωρισμός, δεν είναι το ίδιο λυτρωτικό το βράδυ που θα κοιμηθούν χωριστά. Λείπουν μέχρι και οι τσακωμοί για το ποιος θα πετάξει τα σκουπίδια. «Μα το θέλατε και οι δύο» θα σας πουν,  «μα δεν είναι το ίδιο να το λες, μέχρι να το κάνεις». Μπορεί να νομίζεις πως χωριστά θα νιώθεις καλύτερα και θα βρεις λύση στα αδιέξοδά σου. Θα υπάρξουν όμως στιγμές που όλα εκείνα που σου φταίγανε δεν έχουν αξία, γιατί λείπει ο άνθρωπος που τα μοιραζόσουν. Ίσως διατηρηθεί μία επικοινωνία του στυλ «στείλε να μου πεις πως πήγε η πρώτη μέρα στη δουλειά», «θα σου τηλεφωνήσω αύριο», χωρίς να ξέρουν το λόγο που κρατούν την επαφή. Θα γίνουν προσπάθειες για να βρεθούν ενδιάμεσες λύσεις και μεσοβέζικα σημεία που βολεύουν εκείνον που θέλει να ζήσει μόνος και ταυτόχρονα αυτόν που δεν είναι και τόσο έτοιμος για χωρισμό.

Μέχρι να κοπεί κάθε επικοινωνία κι επαφή, το μεταβατικό σημείο είναι άχαρο, άβολο και αμήχανο για όλους. Οι φίλοι δεν ξέρουν τι να συμβουλεύσουν, οι γονείς σταματούν να ρωτούν και το μπουρνούζι στο μπάνιο παραμένει στεγνό. Κάθε πρωί λες καλημέρα με την οδοντόβουρτσα που σίγουρα δεν είναι δικιά σου και πριν πας στη δουλειά χαιρετάς τους τοίχους με τις αφίσες που δε διάλεξες εσύ για το σπίτι. Θέλεις να εξαφανιστεί κάθε μπλουζάκι, φούτερ, κάλτσα από το χώρο σου, μέχρι και το καλώδιο του φορτιστή που δεν ταιριάζει στο δικό σου κινητό. Ναι, θα έρθει και η στιγμή που θα τα θες όλα πίσω, αλλά είναι η ώρα του αποχωρισμού. Αν έρθει από το σπίτι να τα πάρει θα ζήσετε την πιο αμήχανη στιγμή στην ιστορία σας, δεν είναι τυχαίο που σε όλες τις ταινίες και τα σίριαλ ακούγεται η ατάκα «τηλεφώνησέ μου πριν έρθεις, για να λείπω.» Φυσικά αν καθυστερήσει αυτή η στιγμή, θα τα στείλεις με έναν καλό και πρόθυμο αγγελιοφόρο ως την πόρτα του σπιτιού του, αφού θα τα πετάξεις άγαρμπα μέσα σε μία κούτα.

Μονόδρομος πια ο χωρισμός, μέχρι να γίνει αποδεκτή η νέα ζωή και όλες οι αλλαγές που φέρνει μαζί της. Οι άνθρωποι δεν έρχονται πάντα για να μείνουν, αλλά για να αφήσουν λίγη από τη δική τους αστερόσκονη στη ζωή μας, να δοκιμάσουν τον έρωτα και τα όριά τους. Θα κλάψεις, θα πονέσεις, θα βρίσεις, θα είσαι μόνος τώρα πια, αλλά σίγουρα δε θα είσαι ο ίδιος με πριν, αλλά πολύ καλύτερος και με γεμάτες αποσκευές εμπειριών. Έμαθες να αγαπάς χωρίς ανταλλάγματα και να αφήνεις χώρο να σε αγαπήσουν. Οι προσωπικές σχέσεις δεν μπαίνουν σε συμβόλαια και υπογραφές, απλά το ζεις για όσο το αντέχεις. Η μεταβατική φάση που φεύγεις από κάτι για να ζήσεις κάτι άλλο, τσούζει εκατέρωθεν. Είναι βέβαιο πως δεν είναι εύκολο ούτε γι’ αυτόν που αποχωρεί, ούτε για εκείνον που μένει πίσω. Τώρα είναι ο καθένας μόνος του, έχει και αυτό τη μαγεία του, μην την αρνηθείς.

Να αποδεχτείς τον αποχωρισμό, τους ενδοιασμούς, τα πήγαινε-έλα, τα μεθυσμένα μηνύματα ή εκείνα τα νηφάλια, τα πολύ συνειδητά. Όλα αυτά μέχρι να ‘ρθει ο οριστικός χωρισμός, οπότε θα συμβεί και πρακτικά, κόβοντας τα σούξου-μούξου-μανταλάκια. Το τοπίο ηρεμεί όταν οι οθόνες δεν περιμένουν το όνομα της πρώην αγάπης και τα στέκια δε δέχονται αμέριμνες και δήθεν τυχαίες επισκέψεις. Η μπόρα θα κοπάσει όταν στη νέα ζωή δε θα δίνεται καινούριος ρόλος στον πρώην έρωτα, αφού έτσι το σενάριο θα μπάζει. Να ζεις χωριστά πρακτικά και θεωρητικά, αυτό το «εμείς οι δύο θα βρεθούμε ξανά σε πέντε-δέκα-εκατό χρόνια ή στην άλλη ζωή» κράτα το για τον εαυτό σου και τα λόγια αγάπης, όσο και να τα εννοείς, τύλιξέ τα ατσούμπαλα κάτω από το χαλί, στηρίζοντας τις επιλογές και τις αποφάσεις που πάρθηκαν.