Θυμάσαι εκείνη τη φορά που ερωτεύτηκες έντονα; Που είχες φτιάξει μια ιδέα στο μυαλό σου και μόλις σήκωσε βοριαδάκι, έγινε σκόνη; Σκόνη και θρύψαλα ναι, αφού το θες και τραγουδιστό. Σου μιλάω για τότε που το έζησες όλο μόνος σου, που δε ρώτησες αν ο άλλος ήταν έτοιμος και πρόθυμος γι’ αυτό. Που δε φάνηκε να σε νοιάζει καν ποιος ήταν ο άλλος, σε ενδιέφερε μόνο να πάρει αυτόν τον ρόλο, που ήθελες να ξεφορτωθείς. Του έρωτα που περίμενες δηλαδή. Ερωτεύτηκες δυνατά, επειδή το ήθελες κι όχι επειδή σου συνέβη. Όσο ενώνεις αυτές τις λέξεις, τόσο αναρωτιέσαι αν ήταν εκείνο το πρόσωπο που σου προκάλεσε τόσο δυνατά κι έντονα συναισθήματα ή ο ίδιος σου ο εαυτός.
Εμφανίστηκε μπροστά σου, γελούσατε, μιλούσατε και νόμιζες πως τον βρήκες. Κότσαρες με θράσος τον τίτλο του παραμυθιού σου, μοίρασες τους ρόλους, αγνόησες επιδεικτικά τα σήματα κινδύνου, καβάτζωσες τα συναισθήματα και σκέφτηκες πως τα κατάφερες. Πάνω στη στιγμή που θα χειροκροτούσες τον εαυτό σου γι’ αυτό το κατόρθωμα, η σχέση σας διαλύθηκε πιο γρήγορα και απ’ το παγάκι στο ποτό σου απόψε.
Δεν ήταν αυτό που ονειρευόσουν, δεν ήταν καν αυτό που ήθελες στ’ αλήθεια. Μ’ ανάθεμα κι αν ήξερες τι θέλεις τελικά. Αυτό που σίγουρα ξέρεις είναι ότι δεν ερωτεύτηκες τον άνθρωπο που είχες απέναντί σου, ερωτεύτηκες τον έρωτα που τόσο πολύ ποθούσες. Τα κατάφερες για μια στιγμή, τους κορόιδεψες όλους, ακόμα κι εσένα κόντεψες να σε πείσεις. Αναζητούσες τόσο έντονα να νιώσεις το συναίσθημα κι ας το έπαιζες άνετος και κουλ, όταν σε ρωτούσαν. Δε σ’ αφορούσε όμως το πρόσωπο που θα γίνει ο ήρωας της ιστορίας σου, αλλά να ζήσεις το σενάριο του μυαλού σου. Κι αν δεν ήταν αυτός που εμφανίστηκε μπροστά σου, σίγουρα θα ήταν κάποιος άλλος.
Βιαζόσουν να το ζήσεις, βασίστηκες σ’ εκείνα τα σημεία που κάπως η πραγματικότητα έμοιαζε με τη φαντασία και μπερδεύτηκες. Επικεντρώθηκες σε ό, τι καλύτερο υπήρχε, αν και λιγοστό για τα γούστα σου, έφτιαξες το μύθο και δεν άφηνες κανένα αρνητικό σημάδι να απομυθοποιήσει αυτό που ζούσες. Τα σήματα κινδύνου άρχισαν να τσούζουν τα μάτια σου, αλλά εσύ δεν εγκατέλειπες την επιλογή σου. Σχεδόν άρχισες να το πιστεύεις. Ήταν άλλωστε τόσες πολλές οι φορές που είχες διηγηθεί τον έρωτά σου, δίνοντάς του αυτόν τον τίτλο, με περηφάνια και σιγουριά, που έγινε κομμάτι του εαυτού σου. Ένα κομμάτι όμως, που δεν ταίριαζε, δεν κούμπωνε σωστά, αλλά για κάποιο λόγο έπρεπε να συνεχιστεί το παιχνίδι.
Δεν ξέρω αν πρόκειται για συμβιβασμό. Κι αν αυτό ισχύει, γίνεται ακούσια ή ηθελημένα; Δεν ξέρω αλήθεια, αλλά σίγουρα ξέρεις κι εσύ μαζί με ‘μένα πως έμεινες στην ιστορία σου για τους λάθος λόγους. Ενδεχομένως να εθελοτυφλούσες, μα μπορεί και όχι. Η ανάγκη για να νιώσουμε ότι αγαπάμε κι αγαπιόμαστε κάποιες φορές νικάει τη λογική. Έτσι έγινε και με ‘σένα και με ‘κείνο το παράξενο τυπάκι.
Πιστεύεις πάντα πως κάποιος άλλος μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα. Νιώθεις αδύναμος και μάλλον απαισιόδοξος για να περιμένεις εκείνο το κομμάτι που με μία κίνηση θα συμπληρώσει το παζλ, χωρίς πολλές προσπάθειες και χαμένες ζωές. Ίσως κάποιες στιγμές, σε μικρές κρίσεις ειλικρίνειας, έβλεπες πως το πρόσωπό του δε μοιάζει με εκείνο που περιγράφεις στον κόσμο με περίσσιο ενθουσιασμό. Η τέλεια εικόνα χαλούσε στα σημεία, ήξερες τελικά πως έκανες λάθος. Δείλιασες όμως να περιμένεις το κατάλληλο πρόσωπο -αν αυτό υπάρχει- και βάφτισες έρωτα εκείνον τον άνθρωπο που σε άλλη περίπτωση δε θα έβγαινες ούτε δεύτερο ραντεβού μαζί του. Συνέχισες να προσπαθείς, ήθελες πολύ να πετύχει, να επιβραβευτείς για την επιλογή σου, να επιβεβαιώσεις τον εαυτό σου και να προσποιηθείς ότι ερωτεύτηκες λες και θα σου δινόταν κάποιο βραβείο. Έπεσες στην παγίδα που έστησες μόνος σου, δήλωνες παντού ερωτευμένος, τους έπεισες όλους, εσένα όχι. Εσύ ήξερες.
Χρειάζεσαι όμως εκείνον που σου ταιριάζει, που δε σου αφήνει αμφιβολίες, που σε κάνει χαρούμενο άτομο και δε σταματά να προσπαθεί γι’ αυτό. Όχι εκείνον που απλώς είναι δίπλα σου, για να μην είσαι μόνος σου και ίσως θα μπορούσε να είναι ο έρωτας που επιθυμείς, αλλά δεν είναι, του μοιάζει μόνο ελαφρώς, σχεδόν ελάχιστα.
Ίσως στο τέλος κατάλαβες πως αξίζει περισσότερο ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, παρά να ερωτευτείς τον έρωτα. Και μετά διαβάζω τα λόγια της Μαλβίνας: «O έρωτας, δεν περιλαμβάνει κανέναν, εκτός από τον εαυτό σου. Τον έρωτα ερωτεύεσαι και με το πάθος απομιμείσαι την τέχνη, αλλά ο άλλος δεν υπάρχει. Απλώς, μια σκιά σου δίνει όπλα κι εφευρήματα, ώστε να παίξεις έναν ρόλο. Γι’ αυτό και το αντικείμενο του πόθου είναι αντικείμενο εν τέλει.»
Και τελικά δεν ξέρω, μπερδεύτηκα κι εγώ.
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
