Εκείνες οι τελευταίες φορές που δεν τηρήθηκαν ποτέ

Ακόμα κι ο ίδιος σου ο εαυτός δεν έχει εμπιστοσύνη πια σ’ εσένα. Κάνεις μ’ ευκολία το «τελευταία φορά» να γίνεται «λίγο ακόμα». Ένα μόνο βλέμμα, μια ριψοκίνδυνη ζαριά, ένα ποτηράκι ακόμα, ένα ακόμη φιλί ή ένα ακόμη τσιγάρο και τέλος λες στον εαυτό σου. Αυτή τη φορά θα καταφέρεις να ξεφύγεις. Δε θα το καταλάβει κανείς, σκέφτεσαι. Μα ούτε που το πιστεύεις. Είναι τόσο γοητευτικός αυτός ο παράδεισος, τόσο παραπλανητικό το αδιέξοδο κι ο εθισμός γλυκός, πιο ισχυρός από την αντίσταση σου. Μάταια παιδεύεις το μυαλό σου να πιστέψει πως είναι η τελευταία φορά, κάθε φορά που το φωνάζεις σ’ όλους για να δώσεις μια ακόμη παράταση στον εαυτό σου.

Ξέρεις ακριβώς σε τι αναφέρομαι. Σ’ εκείνες τις φορές που υποσχέθηκες πως δε θα ξαναπάς Κυριακή στο γραφείο, αλλά μια βόλτα στη θάλασσα με τα παιδιά σου, που σε κοιτούν μελαγχολικά, καθώς φεύγεις και τους αφήνεις βιαστικά ένα φιλί στο μέτωπο. «Θα το κόψω το ρημάδι!» λες και ήδη αναζητάς μες στα σκοτάδια τον αναπτήρα για ένα ακόμη τσιγάρο. Λες «Δεν πρέπει να τον ξαναδώ, τελειώσαμε» και πετάς το κινητό, μα ανασαίνεις ξανά όταν χοροπηδάει το όνομά του στην οθόνη. Ένας τελευταίος γύρος πάνω στην προκλητικά πράσινη τσόχα, δε θα φέρει και την καταστροφή. Άλλη μια γενναία μερίδα φαγητού δε θα κάνει κακό στην υγεία σου, λίγη ακόμα σιλικόνη στα χείλη, δεν πειράζει, θα φύγει γρήγορα. Δε θα καταλάβει κανείς τη διαφορά αν βάλεις ένα ακόμα φίλτρο στη φωτογραφία.

Αυτός όμως που στο τέλος δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά είσαι εσύ. Δεν ξεχωρίζεις τα όρια της πραγματικότητας από εκείνα που σε καθιστούν εθισμένο. Οι γραμμές είναι θαμπές και τα μάτια σου γυαλίζουν από τις ατελείωτες ώρες gaming στον υπολογιστή. Μα θα σκεφτείς από αύριο όσα πρέπει ν’ αλλάξεις, γιατί τώρα έχεις να χαζέψεις στο κινητό σου. Δε σε φροντίζεις αρκετά και πριν το αρνηθείς, σκέψου το.

Πόσες φορές έχεις ορκιστεί στα δικά σου ιερά; Πόσες φορές έχεις αθετήσει υποσχέσεις που έδωσες; Πόσες φορές έχεις απογοητεύσει τους αγαπημένους σου; Πόσες ευκαιρίες θα αφήσεις να χαθούν μέσα απ’ τα χέρια σου; Για πόσο ακόμα θα το επιτρέπεις όλο αυτό; Δείχνεις αδύναμος, το βλέπεις κι εσύ στον καθρέφτη σου, όσο κι αν σε αποφεύγεις. Μια μαριονέτα της εξάρτησής σου έχεις αρχίσει να γίνεσαι. Σου κάνει κακό, δεν το βλέπεις; Σε κρατάει πίσω, σου στερεί χαμόγελα και ξέγνοιαστες στιγμές. Σου ακούγεται τόσο κλισέ και δεδομένο, αλλά είναι ταυτόχρονα τόσο μακριά από ‘σένα. Σε μπερδεύει και σε πείθει πως δεν μπορείς να τα καταφέρεις μακριά του. Ενεργοποιήσου, μπορείς. Βρες μια νέα πρώτη φορά κι άσε εκείνη τη δήθεν τελευταία που συνεχώς έχεις έτοιμη στην άκρη της γλώσσας σου. Άσε την τελευταία φορά χωρίς μια φανταχτερή δήλωση. Άστη να πέσει κάτω, να τσαλακωθεί, να περάσεις αδιάφορα από πάνω της, μέχρι να σιγουρευτείς πως δε θα γίνει μια φορά ακόμη.

Να θυμάσαι πως αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν πρέπει να χάσεις κι όχι ακόμη ένα στοίχημα που πρέπει να παίξεις. Όσο κι αν θέλεις να πάρεις άλλη μια δόση, όσο αδιάφορο σου είναι το αποτέλεσμα, οφείλεις να μάθεις να κερδίζεις. Όταν μουρμουράς με σιγουριά «ο χαμένος τα παίρνει όλα», να σου υπενθυμίζεις πως πρέπει να είσαι κι έτοιμος για όλα, να τζογάρεις στ’ όνειρο κι όχι στους αριθμούς, να ποντάρεις στον εαυτό σου κι όχι στην τύχη.  Η ελευθερία που προσφέρει το ρίσκο, μπορεί με μια απότομη κίνηση να γίνει κι η μεγαλύτερη δέσμευση.

Να μιλήσεις σοβαρά με τον εαυτό σου για το αν αυτό που ζεις σου αξίζει. Ρώτησέ τον και μη φοβηθείς τις απαντήσεις. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο; Σου φέρνει πρόοδο ή χαμόγελα; Έχει διάρκεια; Σε γνωρίζει καλύτερα με τον εαυτό σου; Οι απαντήσεις δε βρίσκονται στα στόματα άλλων, ούτε στα μισοτελειωμένα ποτήρια ούτε στα γεμάτο αποτσίγαρα τασάκια. Οι απαντήσεις δε βρίσκονται καν σ’ εκείνους που επιλέγεις ενώ ξέρεις πόσο λάθος είναι οι μπλεγμένες ζωές σας.

Η επόμενη φορά φρόντισε να είναι όντως η τελευταία κι ας μην το πεις σε κανέναν.
Θα το ξέρεις εσύ κι ας μην το έχεις δηλώσει πουθενά.

Αυτή θα είναι και η μεγαλύτερη νίκη σου.