Φεύγοντας δε βρήκες λόγο να χαιρετήσεις

Υπάρχει η στιγμή στη ζωή σου που θα αφήσεις εκείνον τον άνθρωπο χωρίς να τον χαιρετήσεις. Δεν είναι σκληρό, ούτε εγωιστικό, είναι φοβερά θαρραλέο. Δε θα ‘χεις την ευκαιρία -αν μπορεί να θεωρηθεί έτσι- να αποστηθίσεις τη μυρωδιά του δέρματός του, να πάρεις μια ακόμα ανάσα μέσα στα χέρια του ανθρώπου που μαζί του ξεχνούσες την ηρεμία σου. Δε θα το κάνεις κι όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν υπάρχει λόγος. Αποχαιρετιστήκατε τόσες φορές μέχρι να φτάσετε εδώ. Τι είναι αυτό που μπορείτε να πείτε τώρα και να αναστρέψει την κατάσταση; Τι μπορεί στ’ αλήθεια να ειπωθεί ανάμεσα σε δύο ανθρώπους λίγο πριν το τέλος και να τους κάνει να αισθανθούν καλά;

Σε φιλάει πριν ανοίξει την πόρτα, αν και δεν το συνηθίζει, δε συμπαθήσατε τα αντίο ούτε στις πιο μικρές στιγμές σας. Κρατάς εκείνο το δευτερόλεπτο σαν να ξέρεις ήδη πως το έχασες. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και κλείνεις γρήγορα την πόρτα. Όχι φυσικά για να κλάψεις, αλλά για να μη δεις πώς φεύγει. Έφυγε τόσες φορές άλλωστε μέχρι σήμερα. Αλλά για στάσου, πότε ήταν στ’ αλήθεια εδώ;

Δε χρειάζεται να χαιρετηθείτε, γιατί δε χωρίζετε. Γιατί επί της ουσίας δεν ήσασταν ποτέ μαζί και ο ένας θα είναι μέσα στον άλλον για καιρό χωρίς αυτό να είναι τόσο μελό όσο ακούγεται. Όσο θα προσποιείστε πως έχετε τελειώσει και δεν έχει μείνει τίποτα που να θυμίζει τη συνάντησή σας, εσύ θα κρατάς φυλαχτό την εικόνα του ανθρώπου που σου ανέτρεψε όλες τις θεωρίες κι εκείνος θα θαυμάζει πάντα αυτό που έγινες. Αυτό που κανείς άλλος δεν πίστεψε ότι μπορείς να είσαι. Δεν τα κατάφερε μόνος του κανείς, πάντα δυο μαζί τα καταφέρνουν καλύτερα. Όταν εσύ παρακαλούσες να εξαφανιστεί, αλλά αυτός ο άνθρωπος σαν σίφουνας παρέσυρε κάθε σου ενδοιασμό και δεύτερη σκέψη, απ’ τη μία σε χάιδευε μες την ευτυχία σου και απ’ την άλλη σε έσπρωχνε στον γκρεμό του.

Εσείς οι δύο όμως, δε θα χαθείτε, μα δε θα είστε όπως πρώτα. Δεν επιτρέπεται να είστε πιο κοντά απ’ αυτό το μακριά που σας επιβάλλεται. Για να σώσετε τους εαυτούς σας, όχι την αξιοπρέπεια και τον εγωισμό σας -αυτά δε σας άγγιξαν ποτέ, γι’ αυτό φτάσατε ως εδώ. Στο σήμερα που οφείλει να είστε μακριά, αλλά όχι χωριστά. Δεν ήθελες να φύγει, μα δεν άντεχες να μείνει περισσότερο. Απ’ τη στιγμή που βρεθήκατε, δεν υπάρχει χωριστά για ‘σας. Το ξέρεις και σε τρομάζει, το ξέρει και το απολαμβάνει. Αυτή είναι και η διαφορά σας. Δημιουργήσατε με πλήρη άγνοια μια ιστορία χωρίς αίσιο τέλος που θα αφηγείστε για πολύ καιρό ακόμα. Μια ιστορία μάλλον που δεν έχει τέλος, αυτός ο κύκλος σταμάτησε να γράφει μισό εκατοστό προτού συναντήσει την αρχή του.

Θα φύγεις χωρίς μεγάλα λόγια και μελοδραματικό επίλογο. Θα καταλάβει το φευγιό σου χωρίς να το παραδεχτεί ποτέ. Θα ελπίζει κάθε μέρα να γυρίσεις, μα δε θα κάνει τίποτα γι’ αυτό. Πάντα σε άφηνε να γυρίσεις μόνος σου πίσω, είχε έναν τρόπο να προσπαθεί μεθοδικά χωρίς να φαίνεται. Μα αυτή τη φορά δεν έχεις δρόμο για να επιστρέψεις. Πονάς μα δε λυπάσαι, χαίρεσαι που μπορείς ακόμα και νιώθεις, που δε σε έπνιξε το συναισθηματικό κενό -μα πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Τα κενά σου τα γέμιζε πάντα, με έναν παράξενο τρόπο, ήξερε καλά όμως τη διαδικασία και ποια ήταν τα σωστά σημεία. Τώρα θα πάρεις τον εαυτό σου, αυτόν που έφερες μαζί σου στη γνωριμία σας κι εκείνον τον άλλον, τον εντελώς διαφορετικό που έγινες στην πορεία και θα φύγεις. Ήσυχα, χωρίς ανακοινώσεις και τελεσίγραφα. Τώρα έχεις εσύ τη δύναμη στα χέρια σου, τη γνώση και την εμπειρία να μπορείς να μεταμορφώνεσαι, να ισορροπείς στο κενό της καθωσπρέπει ζωής σου και στην επικίνδυνη αποστολή που σε καλούσε. Δύο εαυτούς που μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όλες τις εύθραυστες περιστάσεις. Έχεις τη δύναμη να κάνεις ό,τι θέλεις και θα τα καταφέρεις.

Μην τρέξεις να πάρεις την ευθύνη, δε σου ανήκει άλλωστε, ούτε και χρειάζεται να την αφήσεις κάπου. Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί πρέπει κάποιος να φταίει για ό,τι μας συμβαίνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο περίπλοκες και η δική σας δεν ξέφυγε απ’ αυτόν τον κανόνα. Ήταν άλλωστε και το μόνο κλισέ που σας συνέβη. Άθελά σας δημιουργήσατε μια μοναδική εμπειρία που κάθε φινάλε θα φάνταζε φτωχό. Κανένας επίλογος δεν του ταιριάζει και κανένα τέλος δε θα ικανοποιούσε και τους δύο. Οπότε ας το αφήσουμε έτσι, να περάσει, να ξεθυμάνει, να φύγει κι ας μείνει πάντα ο δικός σου άνθρωπος που δε θα ξέρει κανείς πώς μοιάζει στην πραγματικότητα που στήσατε κι ας μείνεις εκείνος ο άνθρωπος που φάνταζε να μην μπορεί, αλλά κατάφερε τα πάντα.