Γίνεται ο πόνος του χωρισμού να φέρνει ευχαρίστηση;

Πώς θα μπορούσε στο πλαίσιο ενός χωρισμού οι δύο σημασιολογικά αντίθετες έννοιες της ηδονής και του πόνου να συνδέονται; Έλα μου ντε; Το ίδιο αναρωτήθηκα κι εγώ σε πρώτη φάση, αλλά σε δεύτερη φάση λέω «για σκέψου», πρόκειται για δύο πολύ έντονα και δυνατά συναισθήματα που δίνουν γεύση και τσαχπινιά σε μια ανιαρή, φλατ ζωή. Με ή χωρίς τη θέλησή -ή τη συνείδησή- μας ο πόνος και η ηδονή είναι τα βαθύτερα κίνητρα για όλες τις πράξεις, αλλά και τις σκέψεις μας. Σου δίνω λίγο χρόνο να το σκεφτείς και να συμφωνήσεις μαζί μου για να πάμε παρακάτω στο κείμενό μας δηλαδή. Προσπαθώντας να ζήσεις μια ζωή που δε θυμίζει ευθεία γραμμή, τα ευχάριστα συναισθήματα και ο ενδεχόμενος πόνος γίνονται πρωταγωνιστές. Γι’ αυτήν τη λειτουργία έχει προνοήσει η φύση που έχει τοποθετήσει το ανθρώπινο είδος στην κυριαρχία αυτών των δύο μεγαλοδυνάμεων, του πόνου και της ηδονής.

Έτσι και σε μία σχέση προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο και τα αρνητικά συναισθήματα είτε σε καθημερινή βάση είτε σε γενικότερο επίπεδο κι επιζητείς τόσο για ‘σένα όσο και για το ταίρι σου την ηδονή, την ευχαρίστηση, την ευδαιμονία. Πώς όμως αυτά συνδέονται και αλληλοεξαρτώνται στο χωρισμό; Μπορείς δηλαδή να χαίρεσαι επειδή πονάς όταν χωρίζεις με τον άνθρωπό σου; Η απάντηση είναι «ναι». Η επόμενη ερώτηση είναι «γιατί;» Γιατί έτσι νιώθεις ζωντανός.

Δες εδώ πώς θα ξεπεράσεις τον χωρισμό σου

γυρνώντας σελίδα μια για πάντα!

Δεν μπορείς να είσαι συνέχεια χαρούμενος σ’ αυτήν τη ζωή, μέχρι κι αυτό είναι βαρετό. Όπως επίσης μία δύσκολη φάση με αρνητικά συναισθήματα δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα, τα έχουμε πει αυτά σε προηγούμενα μαθήματα. Οπότε αφού είναι ίδια η πηγή που παράγεται όλη η γκάμα των συναισθημάτων, δεν μπορείς να διαλέξεις αν θα νιώθεις μόνο τα αρνητικά ή μόνο τα θετικά και κάπως έτσι δικαιολογείται ότι μπορεί η ευχαρίστηση να ενυπάρχει στον πόνο και το αντίστροφο.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, σχετικά με το χωρισμό και τον πόνο που σου προκαλεί υπάρχει κι ένα ευχάριστο συναίσθημα γιατί σημαίνει ότι στις φλέβες σου κυλάει αίμα και όχι νερό. Μην το παίρνεις τόσο αψήφιστα αυτό, είναι βασικό αρχικά για την επιβίωση και την εύρυθμη λειτουργία του οργανισμού σου και αφετέρου έτσι φαίνεται ότι είσαι άνθρωπος κι όχι ρομπότ, ένας ζωντανός οργανισμός. Όταν χάνεις έναν άνθρωπο απ’ τη ζωή σου είναι λογικό να στενοχωριέσαι και όταν λέμε ότι ο πόνος πάει πλάι-πλάι με την ηδονή, δεν εννοούμε ότι ταυτόχρονα χαίρεσαι, αλλά καταλαβαίνεις ότι ζεις εμπειρίες, στιγμές και σκέφτεσαι πως ακόμα κι αν τελείωσε, άξιζε που συνέβη. Και δεν υπάρχει πιο ωραία παραδοχή στον έρωτα. Μπορεί τώρα ο πόνος, η θλίψη,  ο θυμός να έχουν έρθει απρόσκλητοι, αλλά και η χαρά, ο ενθουσιασμός του έρωτα πάλι χωρίς να σε ρωτήσουν ήρθαν, εκεί γιατί δε διαμαρτυρήθηκες; Χαίρεσαι λοιπόν γιατί γνωρίζεις εμπειρίες, δεν παρακολουθείς τη ζωή ως θεατής αλλά επί σκηνής κι έτσι έχεις την ευκαιρία να βιώσεις και όλα τα όμορφα που μπορεί να φέρει ο έρωτας, πριν φέρει τα δύσκολα του χωρισμού. Προκαλείται μία ένταση και μία ενέργεια που αυτόματα σε κινητοποιεί να εξελιχθείς, να σκεφτείς, να αναστοχαστείς για τον εαυτό σου αλλά και για τους ανθρώπους που επιλέγεις να σταθούν δίπλα σου.

Συλλέγοντας εμπειρίες και δημιουργώντας ένα άλμπουμ από στιγμές, ακόμα κι αν αποτύχεις κι έρθει ο χωρισμός, έχεις φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στο ιδανικό για σένα. Ξέρεις τι ψάχνεις και όσα θες να αποφύγεις, δεν είσαι στάσιμος, αλλά προχωράς παρακάτω, γιατί η ζωή δε σε περιμένει. Ό,τι κι αν γίνει θα ξημερώσει και η επόμενη μέρα θα διαδεχτεί την άλλη, αλίμονο σ’ αυτούς που πνίγηκαν στη στασιμότητά τους. Τώρα ίσως  πονάς και η καρδούλα χτυπάει πιο βαριά, αλλά μέσα σου ξέρεις ότι χαμογέλασες πολλές φορές, ερωτεύτηκες και θυμάσαι όλες εκείνες τις φορές που χτύπησε λιγάκι πιο γρήγορα από την αγωνία μέχρι να φτάσει η ώρα να δεις το πρόσωπο που σου προκαλούσε ταχυπαλμία. Ο ίδιος ο έρωτας μπορεί να σου προκαλέσει και ηδονή και πόνο, όσο μπορείς ακόμα να το αισθανθείς και να μη χάνεις το vibe του, ευχαριστιέσαι γιατί ξέρεις ότι θα τον ξανασυναντήσεις όσο κι αν πονάς τώρα.

Απ’ την άλλη βασικό στάδιο του χωρισμού είναι η αποδοχή των συναισθημάτων. Ακόμα κι αν είσαι αυτός που αποφάσισε και ήθελε το χωρισμό, αυτό δεν το κάνει λιγότερο οδυνηρό. Οπότε όταν αποδέχεσαι το συναίσθημα που βιώνεις είσαι ήδη στο επόμενο βήμα, προχωράς παρακάτω. Ξέρεις πως μετά την αποδοχή θα ‘ρθει και η στιγμή που θα το ξεπεράσεις και θα το σκέφτεσαι πλέον χωρίς να λυπάσαι. Νιώθεις μία ευχαρίστηση μέσα απ’ τον πόνο λοιπόν που μπορείς να αναγνωρίσεις και δεν αρνείσαι ότι σου συμβαίνει, αφού τα αποτελέσματα του πόνου θα σε οδηγήσουν στην ευχαρίστηση και στην αυτογνωσία.

Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να αισθάνεσαι ηδονή μέσα απ’ τον πόνο που μπορεί να φέρει ένας χωρισμός, γιατί ξέρεις ότι είναι αυτό που έπρεπε να συμβεί. Ναι ναι ξέρω, εγώ είμαι αυτή που δε βάζω το «πρέπει» δίπλα στον έρωτα, αλλά κάποιοι κύκλοι οφείλουν να κλείνουν και τα όποια αρνητικά συναισθήματα μπορεί να υπάρχουν τώρα έχουν μία χρησιμότητα. Όταν λοιπόν έρχεται ένας χωρισμός που θα φέρει λύτρωση στους πρωταγωνιστές, μπορεί ενστικτωδώς να κουβαλάει μαζί του πόνο και θλίψη, αλλά κρύβει και μία χαρά γιατί έχει καλό σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Όταν χωρίζεις και ανακουφίζεσαι, αισθάνεσαι ένα βάρος να φεύγει από πάνω σου και σκέφτεσαι ότι γλίτωσες από έναν τέτοιον άνθρωπο. Επομένως σε αυτή τη φάση ο πόνος δεν μπορεί παρά να έχει μία ευχάριστη επίγευση, αφού ξέρεις πως θα σε οδηγήσει στην κάθαρση.

Βέβαια θα ήθελα κάπου εδώ να αναφερθώ και σε μία όχι τόσο δημοφιλή άποψη, αλλά ρισκάρω και το λέω ευθύς αμέσως. Μπορεί κάποιες φορές ο πόνος του άλλου να είναι αυτός που σου προκαλεί ηδονή. Τι θέλω να πω; Ότι στη σκέψη πως ο άλλος πονάει για σένα, φουσκώνει αυτόματα ο εγωισμός και το μπόι σου και σου προκαλείται το συναίσθημα της ηδονής, υπό την έννοια ότι ήσουν κάποιος σημαντικός άνθρωπος που πέρασε από τη ζωή του ότι σε ήθελε στ’ αλήθεια. Γενικώς ότι ήσουν σημαντικός και αξιόλογος ως άνθρωπος για κάποιον άλλον, άφησες το στίγμα και το χρώμα σου.

Αν είσαι ο τύπος ατόμου που αρέσκεται στο να ρισκάρει, δε συνηθίζει να φοβάται, αλλά γουστάρει να πέφτει με τα μούτρα πάνω στη χαρά, ξέρεις ήδη πως το ίδιο γίνεται και με τα αρνητικά συναισθήματα. Μη φοβάσαι να το παραδεχτείς, από μένα δε θα χαρακτηριστείς σωστή drama queen, αλλά θα ‘ρθω να σου σφίξω το χέρι γιατί εκείνος που δε φοβάται να ζήσει στιγμές, να βιώσει συναισθήματα κα δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του όσο χαίρεται και απολαμβάνει τις καλές στιγμές, έτσι νιώθει και μία ευχαρίστηση μέσα απ’ τον πόνο, γνωρίζοντας ότι δε δείλιασε, ότι πήρε την ευθύνη και δεν κρύφτηκε πίσω από όσα ένιωθε και αυτό από μόνο του είναι μία μικρή νίκη όσο μεγάλη κι αν φαίνεται η ήττα του αποχωρισμού.

Μέσα από το συναίσθημα του πόνου και γενικά απ’ τα δύσκολα συνήθως γινόμαστε πιο δυνατοί. Εκείνος που μπορεί να βιώσει τον πόνο και γενικά μπορεί να διαχειριστεί τα αρνητικά του συναισθήματα, ξέρει ότι μπορεί να αισθανθεί τη χαρά της ανεμελιάς, τον αυθορμητισμό, τον ενθουσιασμό τον έρωτα χωρίς δεύτερες σκέψεις κι ανασφάλειες. Ξέρει επίσης πως κάθε φορά που πονάει είναι πιο δυνατός και πιο προετοιμασμένος για την επόμενη φορά και όσα πρόκειται να συμβούν. Γίνεσαι πιο δυνατός από χθες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό εφόδιο για τον ίδιο τον εαυτό σου, αφού στο τέλος πάλι μαζί του έμεινες.