Η αγάπη που δέχτηκε ή όχι κανείς τον κάνει αυτό που είναι

Πολλές φορές οι άνθρωποι τείνουμε να διαχωρίζουμε τους άλλους ανθρώπους με βάση ποια γεύση παγωτό προτιμούν, αν θέλουν πίτσα ή σουβλάκι, αν έχουν ξανθά ή μαύρα μαλλιά, μπλε ή καστανά μάτια. Δε διστάζουμε να διαχωρίζουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με τα χρήματα, την ομορφιά, την ειρωνεία, τη γλυκύτητα, την εξυπνάδα ή την αφέλεια τους. Ξεχνάμε όμως το κριτήριο της αγάπης.  Μήπως τελικά αυτό είναι το μόνο σημείο που μπορεί να ξεχωρίσει τους ανθρώπους;

Η Μαλβίνα ήταν σίγουρη γι’ αυτό, απόλυτη κι εύστοχη. «Δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι και άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν κι άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν…»

Η αγάπη είναι το μόνο κριτήριο που μπορεί να διαχωρίσει και να διαμορφώσει τους ανθρώπους. Από την αγάπη ξεκινούν κι εκεί καταλήγουν όλα, ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Αν κοιτάξεις λίγο βαθύτερα τους ανθρώπους, θα καταλάβεις. Αν παρατηρήσεις πώς θα μιλήσουν στην ταμία του σούπερ-μάρκετ, αν θα τηλεφωνήσουν στη μητέρα τους για καληνύχτα, αν θα υψώσουν τη φωνή στην πρώτη δύσκολη στιγμή με το σύντροφό τους, αν πιστεύουν στον εαυτό τους κι αν προσπαθούν για όσα ονειρεύτηκαν.

Σκέψου εκείνον που αγαπήθηκε πολύ από την οικογένειά του, την πιο αληθινή, γνήσια και ανιδιοτελή αγάπη του κόσμου. Πήρε όση αγάπη και στήριξη χρειαζόταν για να αναπτυχθεί, να μεγαλώσει με φροντίδα και ασφάλεια, δε θα διστάσει να δώσει απλόχερα όσα έχει χωρίς δεύτερες σκέψεις και προβληματισμούς. Εκείνος που έχει βιώσει την αγάπη από το σπίτι του, έχει περίσσευμα μες στην ψυχή του και θα μοιραστεί το απόθεμά του, έχει μάθει να ξεπερνά τις δυσκολίες, να προσπαθεί, να βοηθά και να βοηθιέται. Αν έχεις δεχτεί αγάπη, αγάπη θα μοιράσεις, αν έχεις μάθει στην αγκαλιά, αγκαλιά θα δώσεις.

Φαντάσου εκείνους τους τυχερούς που βρήκαν φίλους που έγιναν οικογένεια. Μοιράζονται συναισθήματα, στιγμές, ανησυχίες, μυστικά, φαγητό, χρήματα, γιατί δεν έχει σημασία αν θα είναι μόνο οι ίδιοι καλά, αλλά όλοι μαζί. Θα τους αναγνωρίσεις εύκολα, θα διακρίνεις πόσο γενναιόδωρα φέρονται στην αγάπη και στο νοιάξιμο, δε σκέφτονται τι πήραν και τι έδωσαν, χαίρονται με το να δίνουν και δε μετρούν πόσα τους έμειναν στο τέλος. Αγαπήθηκαν βαθιά, ειλικρινά μεταξύ τους και μπορούν να θυμηθούν πολλές φορές που αποδείχτηκε αυτό. Στις λύπες, ήρθαν πιο κοντά και στις χαρές, ανέβηκαν διπλά, αυτός είναι ο τρόπος που έχουν μάθει να σχετίζονται με τους άλλους ανθρώπους και δεν μπορούν αλλιώς, δεν ξέρουν.

Στις ερωτικές σχέσεις εκείνοι που αφήνονται στον έρωτα, στη στιγμή, στο πάθος, στο φιλί, στην αγάπη είναι εκείνοι που έχουν αγαπηθεί. Ξεχωρίζουν αμέσως από τον τρόπο που γελούν, από τα μάτια τους που δεν ξεκολλούν, από την οθόνη του κινητού που δεν κοιτούν, από τα χέρια που κρατιούνται σφιχτά κι αν χαθούν μένουν μετέωρα. Οι άνθρωποι που έχουν αγαπηθεί στη ζωή τους είναι γενναιόδωροι με το σύντροφό τους, είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν και να βοηθηθούν, λαχταρούν τόσο να φροντίσουν όσο και να δεχτούν τη φροντίδα, με λίγα λόγια επιτρέπουν στον εαυτό τους να αγαπήσει, αλλά και να αγαπηθεί από τον άλλον. Φέρονται στην αγάπη με ευγένεια και τιμούν κάθε δευτερόλεπτο το όνομά της.

Οι σχέσεις μας με τους σημαντικούς ανθρώπους για ‘μας είναι κι εκείνες που καθορίζουν τη συμπεριφορά και το ποιόν μας. Οι σχέσεις που έχουμε δημιουργήσει κι όσα έχουμε βιώσει μέσα σε αυτές μάς διαμορφώνουν. Αφού ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας είναι ο τρόπος που βλέπουμε να καθρεφτιζόμαστε στα μάτια των άλλων. Έτσι μερικοί άνθρωποι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, σιγουριά, αποφασιστικοί και πιο δυναμικοί. Δε γεννήθηκαν έτσι, αλλά έγιναν μέσα από τις συναναστροφές τους.

Ξέρεις στις ανθρώπινες σχέσεις είναι ωραίο να δίνεις, να φροντίζεις, να αγαπάς, να περιποιείσαι, να μαγειρεύεις, να δωρίζεις, να αποδέχεσαι, να οδηγείς, να ξεκουράζεις. Είναι όμως τόσο σημαντικό και να μάθεις να δέχεσαι την αγάπη, να είσαι πρόθυμος και με ανοιχτά τα χέρια σου απέναντί της. Αν δεν έχεις αγαπηθεί στ’ αλήθεια δεν μπορείς να το κάνεις κιόλας. Δεν μπορείς να αναγνωρίσεις την αγάπη πάντα και τον τρόπο που έρχεται σε σένα. Δεν αγαπούν όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο, δε μοιάζει η φιγούρα της, μα η αγάπη θα είναι πάντα αγάπη κι όταν έρχεται σε σένα ακέραια δε θα αμφιβάλλεις για εκείνη.

Εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν μπορεί να φανούν σκληροί, γίνονται ψυχροί κι απόμακροι με τους άλλους ανθρώπους, είναι αυστηροί, κρίνουν χωρίς ελαφρυντικά, δικάζουν χωρίς να ακούσουν και μοιάζουν λιγότερο χαρούμενοι. Αν το σκεφτείς δεν είναι και τόσο παράλογο, εκείνοι που βίωσαν πίκρα, πίκρα θα δώσουν. Εκείνοι που έμαθαν στην αγάπη, εύκολα ή δύσκολα, αργά ή γρήγορα, αγάπη θα δώσουν. Θα μοιράσουν χαρά, καλές κουβέντες, φροντίδα, αποδοχή. Εκείνος που δεν αγαπήθηκε, όταν κάποιος θα τον αγγίξει θα τρομάξει, θα απομακρυνθεί ενστικτωδώς, θα κάνει πίσω. Δεν ξέρει πώς να φερθεί κι έτσι φέρεται σκληρά, είναι το δικό του ασφαλές μέρος. Εκείνος που δεν έχει πάρει αγάπη, είναι άγαρμπος, χάνει ανθρώπους και στιγμές, χωρίς να να είναι πάντα δική του επιλογή.

Εκείνοι που αγαπήθηκαν, ξέρουν να λαμβάνουν και την αγάπη, ξέρουν να περιμένουν πότε να δώσουν, πότε να αφεθούν κι ας φάνε τα μούτρα τους. Δε θα αλλάξει κάτι σημαντικό και την επόμενη φορά πάλι τα ίδια θα κάνουν, πάλι με την ίδια ορμή θα πέσουν πάνω στην αγάπη κι ας βρουν την πόρτα της κλειστή. Εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν νιώθουν ότι πνίγονται μέσα στην αγάπη που τους δίνει το ταίρι τους, «πιέζομαι» θα τους ακούσεις να λένε συχνά, ακούν καλό λόγο και φοβούνται, δε χαμογελούν, τους απλώνεται το χέρι και αντί να το πιάσουν σκέφτονται τι κρύβεται πίσω από αυτό και δειλιάζουν, το σπρώχνουν και φεύγουν.

Οι άνθρωποι τελικά δεν είναι τίποτα άλλο από τις σχέσεις τους. Αν ήταν τυχεροί και γνώρισαν την αγάπη ξέρουν πόσο όμορφο και γλυκό είναι αυτό, πόσα καλά πράγματα μπορεί να συμβούν μέσα σε αυτήν τη συνθήκη κι εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν;