Η δεύτερη επιλογή σου δε θέλησε ποτέ να γίνει πρώτη

Δε χωράει μεγάλος πρόλογος για το σημερινό, θα το πω χωρίς φόβο και ό,τι θέλει ας γίνει: κάποιες φορές στις ερωτικές σχέσεις, η δεύτερη επιλογή δε θέλει να γίνει πρώτη. Ουφ, το είπα, το έβγαλα από μέσα μου και τώρα που πήρα ανάσα ξανά, ας σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν καταλαβαίνουμε τους λόγους που κάποιος το κάνει αυτό στον εαυτό του κι έχουμε έτοιμα στον ουρανίσκο μας λόγια σκληρά και απόλυτα.

Υπάρχει η περίπτωση που δε γνωρίζει εξ αρχής ότι είναι το τρίτο πρόσωπο στη σχέση, αλλά μαθαίνει τα μαντάτα στην πορεία και κόντρα σ’ όλες τις προβλέψεις και τις υποδείξεις των άλλων, δεν αποχωρεί και συνεχίζει με τα νέα δεδομένα. Προσωρινά στην αρχή, αλλά για πολύ καιρό τελικά. Έτσι κι αλλιώς, ουδέν μονιμότερο του προσωρινού, από ανθρώπινες επιλογές, μέχρι διακοσμητικά για το σπίτι. Μοιάζει μ’ εκείνον τον καθρέφτη στο δωμάτιό σου, που δε θα διάλεγες, αλλά επειδή βρέθηκε στα χέρια σου, τον κρέμασες μέχρι να αγοράσεις εκείνον που θέλεις πραγματικά και θα διάλεγες με όλη σου την ψυχή.

Είναι κι εκείνη η πιο ριψοκίνδυνη περίπτωση που ξέρει απ’ την αρχή ότι ο ρόλος δε θα ‘ναι πρωταγωνιστικός κι όμως με φοβερό θάρρος και αυτοπεποίθηση, μπλέκει σε μία τέτοια ιστορία. Αν δε νιώθει εξαιρετικά δυνατός και άτρωτος άνθρωπος, με περίσσια σιγουριά για τον εαυτό του, δεν επιβιώνει από τέτοιες καταστάσεις. Κι εδώ όλοι αναρωτιούνται πώς αντέχει, γιατί το κάνει και αυτοκαταστρέφεται, ότι χάνει πολύτιμο χρόνο απ’ τη ζωή του και χίλια δύο ακόμα. Ποιος είναι όμως εκείνος που ξέρει καλύτερα και μπορεί να κρίνει, αν όχι αυτός που το ζει και στην συγκεκριμένη περίπτωση εκείνος που το έχει επιλέξει πολύ συνειδητά;

Όχι, δε σας προτρέπω να γίνετε το τρίτο πρόσωπο, ούτε να μείνετε εκεί που δεν είστε προτεραιότητα, αλλά επειδή αυτά συμβαίνουν γύρω μας, ας μην κλείνουμε τα μάτια κι ας αναλογιστούμε γιατί ένας άνθρωπος το κάνει αυτό, πρώτα-πρώτα στον εαυτό του και μετά στους άλλους, προτού κουνήσουμε επικριτικά τη σημαία της ηθικολογίας.

Κανείς δεν αρέσκεται στο να είναι δεύτερη επιλογή, αλλά κάποιες φορές ενδιαφέρει πολύ περισσότερο ο άνθρωπος, να μοιραστείς μαζί του στιγμές, να δώσεις χρόνο, να πάρεις χαμόγελα, να χαρείς απολαύσεις, παρά ο πληγωμένος εγωισμός. Θέλεις τόσο πολύ να είσαι μέρος στη ζωή αυτού του ανθρώπου, που δε σε ενδιαφέρει ακόμα κι αν είσαι στη δεύτερη σελίδα με τα μικροσκοπικά γράμματα. Δε μιλάω για τις περιπτώσεις που ευελπιστούν αργότερα να γίνουν πρώτη επιλογή και μένουν περιμένοντας το γενναίο βήμα, αναφέρομαι σ’ εκείνους με τον ξεκάθαρο ρόλο, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ούτε μιλώ γι’ εκείνους που για να κουκουλώσουν βιαστικά τις ανασφάλειες και τους φόβους τους, έχουν κάνει συνήθεια το να μπερδεύονται σε ιστορίες που δεν καταλήγουν πουθενά. Αναφέρομαι λοιπόν σ’ εκείνον τον άνθρωπο που κάποια φορά στη ζωή του, αισθάνθηκε γυμνός από ντροπή, τύψεις και ηθικούς κανόνες και ακολούθησε την καρδιά του, με όποιο κόστος, όσο κι αν τσίριζε η λογική.

Επιλέγει λοιπόν τον άνθρωπο, γιατί τον καψουρεύτηκε πολύ και δε θα συγχωρέσει τον εαυτό του, αν τουλάχιστον δεν προσπαθούσε να δοκιμάσει λίγο απ΄τη γεύση του. Δεν αγάπησε ποτέ τα απωθημένα και δε συμφιλιώθηκε μαζί τους. Επιλέγει εκείνον που μπορεί να μην τον έχει διαλέξει για πρωταγωνιστή στη ζωή του, αλλά υπάρχει μόνο ένας δρόμος γι’ αυτούς τους δύο και θα τον περπατήσει κι ας είναι τόσο δύσκολος και λίγος, σύμφωνα με τους άλλους. Μαζί του, μπορεί να έχει μόνο αυτό και θα το ζήσει, ως εκεί που αντέχει, μέχρι εκεί που φτάνουν τα δικά του όρια κι ας τα αλλάξει εκατό φορές για χάρη αυτού του «λάθος» ανθρώπου. Θα το απολαύσει, θα βρει τον τρόπο να περνάει καλά και όταν πια δεν θα έχει κάτι άλλο να δώσει, θα φύγει. Χωρίς μεγάλα λόγια, χωρίς καν να χτυπήσει την πόρτα πίσω του, ούτε μία βουρκωμένη ματιά, ούτε μισή ενοχή.

Θα περάσει από χίλια κύματα κατά τη διάρκεια αυτής της περιπέτειας, του αρέσει όμως ο κίνδυνος, το απαγορευμένο αν θες, εκείνο που δε μοιάζει συνηθισμένο και νερόβραστο. Ξέρει πως αν αυτοί οι δύο άνθρωποι υπήρχαν σε σχέση, σαν εκείνες τις ζηλευτές του κόσμου, θα χαλούσε όλο. Η καθημερινότητα, η τριβή, οι τυπικές κουβέντες και οι συμβατικές έξοδοι θα πνίξουν ό, τι έχει δημιουργηθεί. Εσείς αυτό που ξέρετε είναι να περνάτε καλά. Δε θες μαζί του ούτε ζήλιες, ούτε παράπονα, ούτε αναφορά με ποιους θα βγεις. Ξέρεις αντίστοιχα ότι και η απέναντι πλευρά ζητά πράγματα απ’ τις προτεραιότητες του, που εσύ δε θα άντεχες ούτε για μία στιγμή, επομένως αυτοί οι ρόλοι για ‘σας, είναι ταιριαστοί και οτιδήποτε άλλο δε θα κούμπωνε έτσι. Ίσως φαίνεται δειλό, μα χρειάζεται φοβερή ωριμότητα και ειλικρίνεια για να το παραδεχθείς και να προχωρήσεις με κάποιον που δε θα μπορούσατε ποτέ να είστε σε σχέση.

Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν να συνυπάρχουν μ’ αυτόν τον τρόπο και αν διαταραχθεί η τόσο εύθραυστη ισορροπία τους, αν έρθει δηλαδή η στιγμή, η δεύτερη επιλογή να πάρει προαγωγή σε πρώτη, δε θα το κάνει. Ένας ακόμη λόγος που με χαρά δε διεκδικεί πρωτιές, είναι επειδή ξέρει καλά, πως αν αυτός ο άνθρωπος τον διάλεξε μία φορά ως δεύτερο, τότε δε θα είναι καθόλου δύσκολο να το κάνει και πάλι. Δε θα εμπιστευόταν λοιπόν έναν άνθρωπο που μπόρεσε έστω και μία φορά να τον έχει δεύτερη επιλογή.

Για κάποιους φαίνεται τόσο παράξενο και ίσως υποτιμητικό για τον τρίτο της παρέας, όμως είναι αλήθεια πως με ορισμένους ανθρώπους οι συνθήκες ομαλής, ευχάριστης και αξέχαστης συνύπαρξης είναι πολύ συγκεκριμένες. Αν μετακινηθείς μισό βηματάκι απ’ τη θέση σου, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν τα πάντα. Θα υπάρξουν στιγμές που θα πληγωθείς, μα αν θες τόσο πολύ τον άνθρωπο απέναντί σου, προσαρμόζεις τη συνθήκη και μαθαίνεις όχι μόνο να αντέχεις, αλλά να το απολαμβάνεις κιόλας.

Ίσως κατά βάθος η δεύτερη επιλογή, όσο και να έχει βρει το χώρο της, τις συνήθειες και τις στιγμές ευτυχίας, δεν απαιτεί περισσότερα γιατί φοβάται μη χάσει όσα ήδη έχει. Δε θέλει να μείνει εντελώς μόνος, είναι το τρίτο πρόσωπο, κάνει αυτά που θα κορόιδευε και όσα αποφεύγει να πάθει. Δεν είναι εύκολο να φύγει, ξέρει πως αξίζει να βρίσκεται εκεί που δεν υπάρχουν δεύτερες επιλογές, ούτε καν σκέψεις, αλλά όταν κοιτάζει στα μάτια τον άνθρωπο που για χάρη του ξεχνά όλες τις θεωρίες και τις αρχές του, πάντα βρίσκει τη δύναμη να αντέχει λίγο ακόμα. Μέχρι τη μέρα που αυτή η δύναμη τελειώνει, τα κουράγια λιγοστεύουν και η επιλογή πλέον είναι μία, χορτάτος πια, χωρίς απωθημένα, ντροπές κι ενδοιασμούς, να φύγει χωρίς να κοιτάξει όσα αφήνει.