«Και μεγαλώνει η απόσταση για μας»

Απομακρύνεσαι, αφού δεν ξέρεις καν το λόγο που πλησίασες. Κερδίζεις λίγο χρόνο, δεν έχεις αποφασίσει ποιο είναι το επόμενο βήμα, στην πραγματικότητα δεν ξέρεις τι να πεις. Ποιες λέξεις μπορούν να γίνουν ταιριαστές τώρα; Εσύ που έχεις μία έτοιμη απάντηση για όλα, σωπαίνεις. Σε καταλαβαίνει γι’ αυτό δεν ταράζει τη σιωπή σου, ίσως και να το απολαμβάνει που κατάφερε να σε ησυχάσει για λίγο. Μα δεν έχει συνηθίσει έτσι, κατά βάθος ανησυχεί. Τα λόγια σου έχει μάθει να τα αντιμετωπίζει, με τη σιωπή σου τα βάζει πρώτη φορά. Ξέρει καλά πως όταν οι λέξεις σου εξηγούν είναι επειδή προσπαθείς για κάτι, κάτι να σώσεις, κάτι να φτιάξεις ή κάτι να δημιουργήσεις.

Τώρα όμως που επικρατεί αυτή η παγωμένη ησυχία, φοβάστε και οι δύο. Εσύ φοβάσαι πως δεν έχεις άλλες δυνάμεις πια και αντοχές. Σταμάτησες να βρίσκεις δικαιολογίες, να προλαβαίνεις να εξηγήσεις μη τυχόν και στο ζητήσουν. Σιωπή λοιπόν, αρκετά άβολη. Η άλλη πλευρά φοβάται να αποκωδικοποιήσει όσα δε λέγονται. Μπορεί όμως να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως και να παρεξηγηθεί ακόμα περισσότερο.

Δε θες να φύγεις, μα δεν ξέρεις τους λόγους που σε κάνουν να μείνεις. Τα φέρνεις από εδώ, τα γυρνάς από εκεί, πάντα κάτι δε χωράει και κάπου αλλού περισσεύει. Κάπου χάνεις τον εαυτό σου και κάπου κερδίζεις την αξιοπρέπειά σου. Αμφιταλαντεύεσαι και θες να έχεις το χρόνο με το μέρος σου, μα για ό,τι συμβεί στο μεσοδιάστημα ποιος φέρει στ’ αλήθεια την ευθύνη; Αντέχεις να την κρατήσεις ή θα την πετάξεις άτσαλα στα άλλα χέρια;

Για πρώτη φορά δεν ήξερες τι να απαντήσεις και αποφάσισες βίαια να μην πεις τίποτα. Σεβαστό, μα όσα δεν συζητιούνται, τότε παρεξηγούνται. Ξέρεις πως θέλεις να πας κοντά, μα όχι για όσα ζητούσες ως τώρα. Κάτι έχει αλλάξει μέσα σου, είναι ολοφάνερο πια και διστάζεις να το παραδεχθείς. Όχι τόσο στον άνθρωπο που περιμένει μία απάντηση, μία κίνηση από ‘σένα, αλλά στον ίδιο σου τον εαυτό. Δε αντέχεις να μπείτε σε συζητήσεις και λεπτομέρειες, το έχεις εξαντλήσει το θέμα. Συνέχεια νιώθεις ότι κάνεις βήματα μπροστά και στην πραγματικότητα βρίσκεσαι στο ίδιο σημείο. Νόμιζες πως δε θα τελειώσει ποτέ ή φοβήθηκες που τελείωσε χωρίς να γεννηθεί κάτι άλλο μέσα σου; Συνήθως λένε πως φεύγει ο έρωτας κι έρχεται η αγάπη, μα αν εκείνη δεν έρθει, τότε τι γίνεται; Κανείς δεν έχει μιλήσει γι’ αυτό και μένεις μετέωρος, με αποφάσεις στο κενό, ένα βήμα μπρος και δύο πίσω τελικά.

Μπερδεύεσαι και δικαίως μπερδεύεις και την άλλη πλευρά, μα δεν έχεις λόγια να της εξηγήσεις, ίσως επειδή δεν έχεις βρει τα κατάλληλα που θα πείσουν εσένα πρώτα. Είναι οκ όμως, πάρε ανάσα, γιατί σου χτυπάει την πόρτα και τρέμεις. Κοίταξε, δεν είσαι αναγκασμένος να ανοίξεις, πάρε το χρόνο σου και μη διαμαρτυρηθείς για όσα μπορεί να συμβούν εν απουσία σου. Αποδέξου πρώτα το κενό μέσα σου, συμφιλιωθείτε και μη βιαστείς να το γεμίσεις. Θα κάνουμε σαν να μην ήρθε, σαν να μην πέρασε από ‘δω.

Εσύ που έχεις απαντήσεις για όλα, μία εξήγηση, μία λύση ή έστω ένα πρόβλημα, τώρα τι έπαθες; Εντάξει είναι λογικό, δεν είσαι αναγκασμένος να έχεις πάντα κάτι να πεις, κάποιες φορές είναι καλύτερο κιόλας. Όσα θες να πεις πραγματικά, να βγουν από μέσα σου, δεν κατάφερες να τα πετάξεις από τον ουρανίσκο σου. Πονάς γι’ αυτό, αλλά ήξερες πως δε θα ακουστείς κι έτσι τα κράτησες για ‘σένα. Έχεις μάθει πια να εξηγείς σε όσους θέλουν να ακούσουν και όχι σε εκείνους που περιμένουν μόνο τη δική τους σωστή απάντηση.

Ξέρω πως ήθελες να πεις πολλά, αλλά έτσι κι αλλιώς ήταν τόσο μπερδεμένα στο μυαλό σου. Μα απόψε θέλεις κάτι να πεις, να σπάσεις το πάγο της σιωπής, άλλα με όποια λέξη ξεκινάς μοιάζει τόσο ακατάλληλη, όποια αρχή αγγίζεις φαντάζει εκτός θέματος, αλήθεια θα το αφήσεις και απόψε για αργότερα;

Η απόσταση μεγαλώνει και η ησυχία σου τρομάζει πια, ο παραλήπτης της εκκωφαντικής βουβαμάρας σου βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Σκέφτεσαι πόσα έχεις δώσει, δε μετράς τι πήρες πίσω, δε σε ενδιέφερε ποτέ αυτό, έχεις κάνει υπομονή, έχεις συγχωρήσει, έχεις κλάψει, έχεις χαρεί και τώρα απλώς ζητάς λίγο χρόνο. Θες να βρεις τη σωστή επόμενη κίνηση, δεν αντέχεις άλλο τα μετέωρα βήματα. Έτσι κι αλλιώς το μπέρδεμα μες στο παιχνίδι είναι, δεν ήταν όμως δική σου απόφαση. Ποιος είναι άλλωστε αυτός που τολμά να μπλεχτεί σε ένα λαβύρινθο χωρίς έξοδο κινδύνου;