Και τώρα τι κάνουμε, ερωτευόμαστε ή φεύγουμε τρέχοντας;

Μαζευτείτε παιδιά, γιατί σήμερα σας έχω σοβαρό δίλημμα. Δεν ξέρω αν θα το λύσουμε, αλλά ας κάνουμε μία σύσκεψη με τον εαυτό μας. Το μόνιμο δίλημμα, το αιώνιο ερώτημα, στο βωμό του θυσιάστηκαν έρωτες, αγάπες και wannabe ζευγάρια, όταν-νομίζεις-ότι συναντάς τον έρωτα και ρωτάς τον εαυτό σου: «Να αφεθώ ή να θωρακιστώ;»

Νομίζω όλοι οι άνθρωποι έχουν τις προσωπικές τους άμυνες, είναι όμως πολύ διαφορετικά οριοθετημένες. Έχω την αίσθηση  ότι υπάρχουν δύο στρατόπεδα, δύο κατηγορίες ανθρώπινων αντιδράσεων στη συνάντηση με τον έρωτα. Απ’ τη μία πλευρά είναι εκείνοι που έχουν ισχυρή άμυνα, αρκετά κλειστή, με καλά οχυρωμένα τείχη. Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν σκληροί, οριακά αναίσθητοι και κυνικοί. Απ΄την άλλη, βρίσκονται εκείνοι που είναι έτοιμοι ανά πάσα ώρα και στιγμή να ρίξουν τις αδύναμες-μάλλον κατ’επιλογήν-άμυνές τους και να παραδοθούν στον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Μοιάζουν αρκετά ευαίσθητοι, δοτικοί και προσαρμοστικοί.

Να παραδοθείς ή να θωρακιστείς στον έρωτα, ποια επιλογή μπορεί να μετρήσει μικρότερη ζημιά;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση. Είναι προσωπική επιλογή του καθενός κι εύχομαι να ‘ναι συνειδητή. Σκέφτομαι πως για μερικούς το να αφήνονται, είναι μονόδρομος, δε βλέπουν άλλη λύση, δεν μπορούν αλλιώς. Θέλουν να ζουν αυτό που τους συμβαίνει, δε φυλάγονται απ’ τον φτερωτό τύραννο, αφήνουν τον εαυτό τους να αισθανθεί. Όσες φορές κι αν φάνε τα μούτρα τους, όσο κι αν προσπαθούν να μαζευτούν, στο τέλος θα παραδοθούν τυφλά και θα ζήσουν στα άκρα αυτό που τους έφερε η ζωή. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο να ερωτεύονται, δεν τους αρέσει άλλος τρόπος, δεν μπορούν να ζήσουν με κανόνες, όρους, προϋποθέσεις κι έξυπνα τρικ, μα πιστεύω πως δε θέλουν τελικά να κάνουν αλλιώς. Οτιδήποτε άλλο δεν είναι γι’εκείνους. Κάπου-κάπου θαυμάζουν εκείνους που μπορούν και αντιστέκονται, μα κατά βάθος δε θέλουν να τους μοιάσουν.

Για μία άλλη μερίδα ανθρώπων είναι δεδομένη η απάντηση στο ερώτημα, είναι μόνιμα θωρακισμένοι, δε σπάνε την άμυνα τους, δε ρίχνουν εύκολα τα τείχη τους. Είναι σκληροί, απρόσιτοι, επικρατεί ένα μυστήριο γύρω τους, προτιμούν οι άλλοι να μην ξέρουν πολλά, φαίνονται δύσκολοι στο να τους κατακτήσεις και μάλλον είναι εξαιρετικά εσωστρεφείς. Εκ φύσεως οι άνθρωποι αποφεύγουμε τον πόνο και τα δυσάρεστα συναισθήματα, γι’ αυτό το λόγο προφυλάσσουν και τον εαυτό τους. Ίσως έχουν φάει ήδη τα μούτρα τους και δεν επιθυμούν να τους ξανασμβεί, κλείνονται καλά στην συσπειρωμένη άμυνα τους και όταν βρεθεί η μία, ιδιαίτερη γι’ εκείνους περίπτωση, η άμυνα τους διαλύεται αυτόματα, αλλά μην περιμένεις να τους δεις συχνά να σπάνε.

Όσο γράφω αυτές τις γραμμές, αναρωτιέμαι αν ισχύει αυτός ο διαχωρισμός ή αν απλώς υπάρχουν εκείνοι που αφήνονται στον έρωτα, μέχρι που φτάνουν στο σημείο να θωρακιστούν και απ’ την άλλη, βρίσκονται εκείνοι που κλείνονται στην άμυνα τους, μέχρι να βρεθεί κάποιος που θα μπορέσει να τη διασχίσει.

Γνωρίζεις ένα άτομο και δεν ξέρεις ποια επιλογή μπορεί να σε σώσει, για να το ζήσεις και να βγεις αλώβητος. Μα υπάρχει στρατηγική στον έρωτα και όλα αυτά τα κόλπα λειτουργούν, όταν μιλάμε για συναισθήματα κι ανθρώπους;

Όποια επιλογή κι αν έχεις κάνει για τη ζωή σου, θέλω να σκεφτείς μαζί μου, ότι μπορεί να μην ανοίγεσαι στους ανθρώπους και αυτό σημαίνει πως κάποιες φορές χάνεις άτομα που αξίζουν πραγματικά, που έχουν κάτι να σου πουν και πολλά να σου δώσουν. Η ασφάλεια της αδράνειας είναι γλυκιά, αλλά στερείσαι στιγμές, όμορφα συναισθήματα, απομακρύνεις ανθρώπους, τους υποβάλλεις τεστ και δοκιμασίες, λες κι έχει περισσότερη σημασία ο πρωταθλητισμός απ’ τη ζωή.

Κι απ’την άλλη, αν ανήκεις σ’ εκείνους που αφήνονται, ξέρεις κι εσύ, ότι κάποιες φορές αναλώνεσαι σε ανθρώπους και στιγμές που σου κλέβουν ενέργεια και χρόνο, που σε καθυστερούν απ’ εκείνα που σε περιμένουν, τα ωραία. Μπορεί να πληγώνεσαι από ανθρώπους, αλλά αν έβλεπες καθαρά, θα αξιολογούσες ότι δεν υπήρχε λόγος να τους εξασφαλίζεις εισιτήριο παραμονής στη ζωή σου.

Εκείνοι που προστατεύονται, μπορεί να μη ρισκάρουν, αλλά ζουν πιο ουσιαστικά ίσως, πιο μεστά, μα φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να τους προσεγγίσεις, όσο κι αν ενδόμυχα, το θέλουν. Γίνονται σκληροί με τους ανθρώπους, ενώ χρειάζεται μία μαγική κίνηση για να ρίξουν το οχυρό τους. Και αντί να δείχνουν το δρόμο, δείχνουν τους κεκαλυμμένους φόβους και τις ανασφάλειες τους. Αντιμετωπίζουν με καχυποψία τους γύρω τους και είναι λιγάκι πιο ανασφαλείς. Κάποιες φορές αυτό γίνεται όπλο γοητείας στα χέρια τους, απλώνουνς μυστήριο γύρω τους, δείχνουν πόση προσπάθεια χρειάζεται για να τους κατακτήσεις, διπλοτσεκάρουν το άτομο απέναντί τους, για να καταφέρουν να έχουν την προσοχή.

Αυτός που χωρίς δεύτερη σκέψη αφήνεται, ζει όλες τις καταστάσεις έντονα, drama queen με αξιοπρέπεια. Γίνεται υπερβολικά ευαίσθητος και δε δυσκολεύεται να πάρει το ρόλο του θύματος, αντίθετα κάποιες φορές μοιάζει σαν να τον αποζητά. Είναι απαλλαγμένος από τρομερές ανασφάλειες και δε φοβάται να ζήσει τη στιγμή, με τις συνέπειες της. Θέλει την ένταση, την περιπέτεια, τη ζωντάνια κι ας μην έχει πάντα happy end.

Δημιουργείται όμως ένα εξαιρετικά ελκυστικό πρόβλημα, όταν συναντιούνται αυτές οι δύο αντίθετες ομάδες, ο ένας έλκεται απ’τη δύναμη του άλλου. Αν ο συνδυασμός πετύχει, το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Αν όμως δεν πετύχει, όποια πλευρά και να βγει χαμένη, σίγουρα θα μετρήσουμε θύματα. Αξίζει όμως τον κόπο;

Κάποιες φορές δεν είναι η λύση που θα δώσεις σε ένα δίλημμα, μα ο τρόπος που θα σκεφτείς, τι θα σε οδηγήσει στο να πάρεις την απόφασή σου. Κάποιες φορές τα διλήμματα έρχονται για να ψάξουμε λίγο περισσότερο μέσα μας, να ρίξουμε λίγο φως στα σκοτεινά μας, άλλοι αντέχουν μια μικρή φλόγα κι άλλοι ολόκληρο προβολέα. Θα οξύνεις τη συνείδηση σου και θα αποφασίσεις, δεν έχει σημασία τι θα επιλέξεις στο τέλος, αλλά γιατί.

Ο έρωτας είναι για να τον ζεις, ο τρόπος ταιριάζει ξεχωριστά στον κάθε άνθρωπο. Να κοιτάς στα μάτια τον αντίπαλο και να θυμάσαι πως στα παιχνίδια που έχασες, είναι εκείνα που δεν έπαιξες.