Τελικά φλερτάρει ακόμα ο κόσμος in real life; Ακούω συχνά στις παρέες, στους φίλους μου, στη δουλειά, πιάνω τον εαυτό μου να το λέει, να το λέει σε άλλους για παρηγοριά ή για δικαιολογία, για να πάρει θάρρος ή για να ηρεμήσει, το αναφέρουν οι σελέμπριτις στην τιβι και στα σόσιαλ, το λένε όλοι, είναι κοινώς αποδεκτό ότι ο κόσμος δε φλερτάρει πια, αλλά όλοι έχουν τη διάθεση να φλερτάρουν. Οπότε κάτι δε μου κολλάει, πώς γίνεται μεγάλο μέρος των ανθρώπων να λένε ότι δε τους φλερτάρουν, αλλά θα ήθελαν να δεχτούν και να επιδιώξουν να εμπλακούν σ’ ένα φλερτ;
Μήπως ισχύει τελικά ότι το φλερτ χάθηκε κάπου ανάμεσα στα πληκτρολόγια, στις οθόνες και στις θαμμένες ανασφάλειες; Είναι όμως τελικά έτσι; Μήπως το φλερτ υπάρχει κάπου εκεί έξω, αλλά έχουμε σταματήσει να το αναγνωρίζουμε; Είναι γεγονός ότι μας έχουν καταπιεί ο απολογισμός των λαικς, τα πρωτότυπα ποσταρίσματα με τις φιλοσοφικές λεζάντες και τα ευφάνταστα κι άμεσα στόρις σε κάθε ώρα και στιγμή. Φαίνεται πως σε όλο αυτό το κυνηγητό των νέων συνθηκών -σε σχέση με το παρελθόν- της ζωής μας περιμένουμε το φλερτ μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο κι εγκλωβιζόμαστε εκεί, περιμένουμε το φλερτ στα δικά μας μέτρα και σταθμά έτσι όπως ακριβώς το θέλουμε. Κι όταν αυτό τελικά υπάρχει με διαφορετικό τρόπο από το δικό μας αναμενόμενο, το προσπερνάμε, το απορρίπτουμε, αδιαφορούμε και παραπονιόμαστε.
Μήπως τελικά υπάρχει αλλά έχουμε κλείσει τα μάτια γιατί μας έπεισαν ότι ο κόσμος δε φλερτάρει πια. Μας βολεύει κιόλας να πιστεύουμε αυτό, είναι η τέλεια δικαιολογία για να εξηγήσεις γιατί δε βγαίνεις με κάποιον αυτό το διάστημα, έτσι τελειώνεις τις άβολες συζητήσεις, παρηγορείς ταυτόχρονα τον εαυτό σου και τις παρέες σου που «πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο». Έτσι κι αλλιώς είναι πάντα πιο εύκολο να πεις μια δικαιολογία, παρά να γυρίσεις τον φακό προς τον εαυτό σου και το μέσα σου.
Αν όμως παρατηρήσεις λίγο παραπάνω γύρω σου, θα αναγνωρίσεις πολλές στιγμές που «φώναζαν» φλερτ κι εσύ δεν άκουγες. Εκείνη η κοπέλα που σε κοίταζε επίμονα και διακριτικά τάχα, ενώ έφτιαχνε άτσαλα και κάπως αμήχανα τα μαλλιά της, το παιδί που σου φτιάχνει τον καφέ κάθε πρωί σου χαμογελά ακόμα κι αν οι μαύροι του κύκλοι φωνάζουν πιο πολύ από την καλημέρα του, ο συνάδελφος στη δουλειά που σε βοηθά πάντα χωρίς να το ζητήσεις, που θα σου φέρνει μεσημεριανό, θα σου κάνει κομπλιμέντο και θα παρατηρήσει τα νέα σου ρούχα. Το φλερτ υπάρχει, είναι παντού και πουθενά απ’ ό,τι λένε και λες.
Θα βρεθούν κάπου-κάπου κάποιοι που θα σου πουν ότι δε γίνεται να τα περιμένεις όλα έτοιμα, αλλά να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά και ίσως έχουν δίκιο. Το φλερτ είναι στις καθημερινές στιγμές που έχουμε συνηθίσει να προσπερνάμε και καμιά φορά να μας παραξενεύει κιόλας, στο λεωφορείο, στο ίνσταγκραμ, στο φανάρι, στην ουρά της τράπεζας, σ’ εκείνο το τυπάκι που προσπαθεί κάθε φορά με μία έξυπνη απάντηση στα στόριζ σου να σε προσεγγίσει και ψάχνει αφορμές για να βρεθεί πιο κοντά σου, όσο εσύ πετάς χαρταετό. Συμβαίνει επίσης κάποιες φορές να είμαστε τόσο απασχολημένοι με κάποιο άλλο άτομο που επιδιώκουμε να κατακτήσουμε και να μη βλέπουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά κάποιον άλλο άνθρωπο που προσπαθεί για ‘μας.
Οπότε πού καταλήγουμε; Ο κόσμος δε θα σταματήσει ποτέ να φλερτάρει, είναι στην ανθρώπινη φύση, είναι μία ενστικτώδης αντίδραση, χωρίς πάντα να επιδιώκει κάτι, αλλά υπάρχει είναι γύρω μας, αρκεί να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τα εκεί και να μπορέσουμε να πετάξουμε τις προσδοκίες μας για να είμαστε ανοιχτοί σε οτιδήποτε καινούριο και διαφορετικό προς τα συνηθισμένα μας.
Άσε τα παράπονα και πιάσε την παρατήρηση, θα δεις ματιές να στέκονται σε σένα παραπάνω από τα κλάσματα του δευτερολέπτου που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά σας, θα δεις ανθρώπους να ‘ναι δίπλα σου πριν καν το ζητήσεις, σκέψου έξω από το κουτί και μην περιμένεις οι άλλοι να φέρονται με τον τρόπο που θα το έκανες κι εσύ, είναι αρκετά βαρετό και προβλέψιμο. Συνήθως αντιλαμβανόμαστε και δεχόμαστε το φλερτ με τον τρόπο που εμείς το περιμένουμε, αγνοώντας παράλληλα κινήσεις και αξιόλογους ελιγμούς που είχαν κάτι να μας πουν, αλλά δε σταθήκαμε για να ακούσουμε.
Κάπου εδώ όμως θέλω να δούμε και την άλλη πλευρά που δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει ότι έχουμε όλοι βολευτεί στην ασφάλεια και στην απόσταση της οθόνης, προστατεύουμε το φόβο της έκθεσής μας, όσα λέγονται εκεί μπορούν εύκολα να διαγραφούν και απαιτείται λιγότερο θάρρος, αυτοπεποίθηση και φαντασία για μία face to face συνάντηση. Έχουμε συνηθίσει, οριακά έχουμε εθιστεί σε αυτήν την προσέγγιση και όταν κάποιος άνθρωπος τολμήσει να πλησιάσει κάποιον άλλον από κοντά, σαστίζουμε και ενστικτωδώς απομακρυνόμαστε γιατί αμέσως πάει το μυαλό μας ότι κάτι περίεργο παίζει, ή το συνηθίζει αυτό, δεν είναι και κάτι σπουδαίο και χίλια δύο ακόμα που μπορεί να σκαρφιστεί ο εαυτός μας εκείνη τη στιγμή για να τον προστατεύσουμε.
Δεν αδικώ όμως τους φίλους μου, τις παρέες, ακόμα κι εμένα, τους συναδέλφους, τους ανθρώπους που συζητούν προβληματίζονται, αναρωτιούνται, απελπίζονται και ξανά από την αρχή, προσπαθούν πέφτουν στο κενό και συνεχίζουν πάλι. Πιπιλίζουν την καραμέλα ότι ο κόσμος δε φλερτάρει πια, οι ίδιοι δε φλερτάρουν όμως κι αν τους ρωτήσεις τι θέλουν δεν έχουν κάποια ακριβή απάντηση, ούτε κατά προσέγγιση. Οπότε πού καταλήγουμε ξανά; Ότι κρυβόμαστε όλοι πίσω από αυτήν την έλλειψη φλερτ, αλλά ούτε μας εκπαιδεύσανε πώς να το αναγνωρίζουμε ούτε πώς να το εξωτερικεύουμε.
Με ρωτάς τι εννοώ ακριβώς με αυτό το τελευταίο, το ξέρω ότι με ρωτάς θα σου απαντήσω αμέσως. Κάποιες φορές το φλερτ είναι ατσούμπαλο, δεν εκφράζεται κομψά και δεν προσαρμόζεται στις συνθήκες τις κάθε περίπτωσης. Κάποιες φορές είναι αμήχανο, δεν προκαλεί τα επιθυμητά συναισθήματα για να γίνει αποδεκτό, αλλά φέρνει άβολες στιγμές. Κάποιες άλλες φορές είναι μπερδεμένο, θέλει να γίνει φλερτ, αλλά μοιάζει να είναι απλά υπερβολικά κοινωνικό. Κάποιες φορές δε φτάνει ως τον παραλήπτη και κάποιες άλλες φορές μοιάζει με φλερτ, αλλά δεν είναι.
Στην πρώτη φάση που το φλερτ αραδιάζεται φαρδιά-πλατιά, θέλει πολλή προσπάθεια για να μαζευτεί και να μην φάει άκυρο εξ αρχής. Ειδικά όταν πρόκεται για άτομα που δε γνωρίζονται μεταξύ τους από πριν. Στη δεύτερη φάση που μπορεί να ειπωθεί ένα αστείο, που δεν είναι και τόσο αστείο τελικά, να δημιουργήσει άβολες και αμήχανες στιγμές, να προσπαθήσει να βγει από το friendzone, θέλει πάλι μεγάλη προσπάθεια, μετρημένες κινήσεις κι έξυπνους ελιγμούς. Στην περίπτωση που το μήνυμα δε φτάνει όπως ιδανικά θα θέλαμε στον παραλήπτη, χρειάζεται λίγο παραπάνω θάρρος για να γίνει ξεκάθαρο.
Η διαφορά μεταξύ του φιλικού τύπου, κοινωνικού, συζητήσιμου, εξωστρεφή, πρόσχαρου, ευγενικού, χαριτωμένου κι εκείνου που απλά φλερτάρει -στο μυαλό του τουλάχιστον- είναι πολύ λεπτή και δυσδιάκριτη. Γι’ αυτό λέω ότι και κάποιες φορές μοιάζει, αλλά δεν είναι φλερτ. Κάποιες φορές νομίζεις ότι κάποιος σε φλερτάρει, αλλά είναι λίγο παραπάνω από το όριό σου φιλικός και κάποιες φορές σε φλερτάρει πιο διακριτικά και περνάς το μήνυμα ότι χρειάζεται μόνο την παρέα σου.
Οδηγίες χρήσης, ιδέες και λύσεις για το φλερτ δεν υπάρχουν, δε διδάσκεται πουθενά· θέλει προσοχή στο να το εκφράσεις και παρατήρηση για να δεις από πού έρχονται τα μηνύματα και τι σου λένε. Κι αν θες κάποιον αλλά δε θες να τον φλερτάρεις και να τον προσεγγίσεις μπορείς να μάθεις με χαρά και τσαχπινιά πώς να προετοιμάζεις το έδαφος για να έρθει ο άλλος. Ε, όλα εγώ θα στα λέω πια;
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
