«Να προσέχεις», όση φροντίδα τόση και παραίτηση. Δύο λέξεις που θα ειπωθούν πριν τον απο-χωρισμό. Κρύβουν νοιάξιμο, φροντίδα, ενδιαφέρον μα δείχνει και απομάκρυνση πια, παραίτηση, απόσταση. Λίγο πριν το αντίο, εκείνη τη στιγμή που ό,τι και να ειπωθεί φαίνεται αχρείαστο, περιττό και κάπως ενοχλητικό, μπορεί και ψεύτικο μερικές φορές. «Να προσέχεις», λίγο πριν το φινάλε και ο καθένας το κουβαλάει μαζί του διαφορετικά. Ποτέ δεν είναι το ίδιο για τους δύο που μοιράζονται το αντίο εκείνης της στιγμής. Ίσως σε γαληνεύει, ίσως σε θυμώνει.
Θέλει όμως να είσαι καλά, να ευτυχήσεις, να έρθουν όλα όπως γουστάρεις, τα έχεις προγραμματίσει και τα έχεις φανταστεί. Δε θα ‘ναι εκεί όμως για να το δει, δε θα είναι δίπλα σου πλέον. Δεν αμφισβητείται το πόσο σε νοιάζεται, αν το εννοεί ή όχι, αν το θέλει πραγματικά. Εκείνη τη στιγμή ξεπροβοδίζοντας κάποιον άνθρωπο από τη ζωή σου, ενδιαφέρεσαι στ’ αλήθεια, έχεις αγωνία για την εξέλιξη του. Θα κάνεις αυτά που έχεις ονειρευτεί, εκείνα που προσπαθείς καιρό; Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μαζί σου με όποιον τρόπο, τώρα όμως;
«Να προσέχεις» λες και παραιτείσαι από το να προσέχεις εσύ αυτόν τον άνθρωπο, που μέχρι πριν μοιραζόσουν τη ζωή σου. Είναι μία αλλαγή, μία απόρριψη. Μία νέα κατάσταση που ξεκινά από εκείνη τη φράση και ξέρεις ότι θα ακολουθήσουν δύσκολες στιγμές. Κι εκείνη η στιγμή είναι ήδη δύσκολη. Eίναι μία φράση που ακούγεται στον χωρισμό δύο ανθρώπων που αγαπήθηκαν πολύ ή και που δεν πρόλαβαν να γνωριστούν. Δε λογαριάζει χρόνους το νοιάξιμο. Όταν υπάρχει αγάπη, μα δεν είναι αρκετή για να κρατήσει δύο ανθρώπους μαζί, θες ο άλλος να προσέχει τον εαυτό του.
«Να προσέχεις» όταν πια ο άνθρωπος αυτός πρέπει να προσέξει μόνος του τον εαυτό του και να μην τρέξεις εσύ. Αυτήν τη φορά θα τα καταφέρει μόνος του κι εσύ δε θα ‘σαι πια κοντά για να το δεις. Βασικά ελπίζεις ότι θα τα καταφέρει. Αναφέρομαι εναλλάξ στα δύο πρόσωπα της ιστορίας γιατί και οι δύο το σκέφτονται και οι δύο το θέλουν και οι δύο το εύχονται. Ένας θα το πει, ίσως εκείνος που θα αντέξει χωρίς να σπάσει η φωνή του, εκείνος που είναι λίγο πιο έτοιμος γι’ αυτό. «Κι εσύ» θα ψιθυρίσει ο άλλος, ίσως από μέσα του, αλλά το εννοεί το ίδιο.
«Να προσέχεις» γιατί ανησυχεί και τον αφήνεις μακριά πια, έξω από τη ζωή σου. Και πάλι ενδιαφέρεται, ίσως αυτό να μείνει για πάντα, αλλά δε θα μπορεί να κάνει τίποτα πια γι’ αυτό. Συνεχίζει να φροντίζει, ν’ αγαπά, να νοιάζεται, χωρίς να μπορεί να στο δείξει, χωρίς να το μαθαίνεις. Μην έχεις τύψεις αν δε νιώθεις το ίδιο τώρα, αν ξεχειλίζουν άλλα συναισθήματα και όχι αυτή η υπεράνω φροντιστική φάση που σου δείχνει. Μην έχεις ενοχές αν σου φαίνεται αστείο και φθηνό. Μία φράση που συνοδεύεται από τόσο διαφορετικά νοήματα και συναισθήματα.
Στο άκουσμα της θα σκεφτείς πόσο γλυκιά φράση, που όμως μπορεί να τσούξει άλλο τόσο κι άλλο τόσο. «Ο,τι θέλω θα κάνω», είπες βιαστικά και έβρισες κάτι από μέσα σου σαν «ας ήσουν εδώ να με πρόσεχες εσύ». Αν μπορούσε όμως, θα το έκανε; Θα έμενε; Δεν ξέρω, μην περιμένεις τέτοιες απαντήσεις. Αν ήταν εδώ, θα σε φρόντιζε και το ξέρεις, θα πρόσεχε ο ένας τον άλλο και ο καθένας τον εαυτό του. Τώρα έμεινε ο καθένας με τον εαυτό του και μόνο αυτόν για να προσέχει. Και θα τα καταφέρεις, το ξέρεις καλά αυτό, μα δεν το θες. Δε θες να το δεχτείς βασικά, δεν μπορείς να το ακούς να στο λέει το ίδιο στόμα που μέχρι πριν λίγο σε φιλούσε, λίγο πριν το φινάλε σας εγκαταλείπει τη μάχη με τη συνείδησή του καθαρή, λες και αυτή η φράση μπορεί να τα ξεπλύνει όλα κι ας είναι τόσο αληθινή. Είναι υποκριτικό φεύγοντας να πετάς άτσαλα «να προσέχεις» και να εξαφανίζεσαι.
«Μα θέλω να είσαι στ’ αλήθεια καλά», σου είπε, σχεδόν σου απολογήθηκε. Καταλαβαίνει την έντασή σου, αλλά δεν υποχωρεί. Δεν είναι ότι δεν το πιστεύεις, αλλά τώρα τι να το κάνεις αυτό; Πού σου χρειάζεται; Ξέρεις ότι θα μαθαίνει τα νέα σου, με όποιον τρόπο, αλλά δε θες να τα μαθαίνει από σένα. Δεν αντέχεις τώρα ούτε να το σκεφτείς, σταματάς απότομα τις σκέψεις σου και γυρνάς από την άλλη να φύγεις. Το κουβαλάς μαζί σου αυτό το να προσέχεις, ηχεί εκκωφαντικά στα αυτιά σου και τις δύσκολες ώρες θα κάνει τη δουλειά του.
Επανέρχεσαι στο τώρα και μουρμουρίζεις φεύγοντας «δεν περίμενα κάτι περισσότερο από σένα, δεν τόλμησες και ποτέ.» Σε πνίγει το παράπονο που δεν τολμά να μείνει εδώ, να προσέχει εσάς. Αλλά ζητά από σένα να προσέχεις. Σε μπερδεύει αυτή η ανωτερότητα, σε νευριάζει εκείνο το τυπάκι που θέλει μόνο το καλό σου και φεύγει. Δεν τον αδικείς όμως, απλώς δε σου μαλακώνει τον θυμό της στιγμής, τον πόνο του αποχωρισμού. Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή τελικά.
Ξέρεις, κάποιες φορές οι άνθρωποι που φεύγουν μας κάνουν πραγματικά καλό, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό. Υποψιάζομαι πως θα το καταλάβεις σύντομα…
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
