Οι ερωτήσεις που βάζει ο έρωτας ποτέ δεν τελειώνουν

 Ξέρεις ποια είναι τα ερωτήματα που μας βασανίζουν περισσότερο; Φυσικά εκείνα που δεν μπορούμε να μάθουμε την απάντησή τους ή ακόμα κι αν μας δοθεί, δεν είμαστε σίγουροι για την αλήθεια και την ακρίβειά της. Αλήθεια, μπορείς να είσαι βέβαιος για το αν σε σκέφτεται ο άνθρωπός σου; Κι αν σου πει «ναι» και δε στο δείχνει; Τότε νιώθεις ότι είναι σαν να μη συμβαίνει. Απ’ την άλλη αν δε σε σκέφτεται όσο εσύ, αυτό είναι κάτι που μπορείς να διαπραγματευτείς; Κι έχω και την άλλη περίπτωση, που δε σε σκέφτεται και τόσο, αλλά παρουσιάζεται σαν να μην έχει άλλο ενδιαφέρον εκτός από ‘σένα. Μπορείς να το εξακριβώσεις; Μπορείς να μπεις στο μυαλό του άλλου ανθρώπου;

Και τελικά όσο και να βασανίζει το μυαλό σου αυτό το ερώτημα, είσαι έτοιμος τελικά ν’ ακούσεις την απάντηση; Μέσα στην ημέρα βολτάρουν διάφορες απορίες στο μυαλό ενός ερωτευμένου σχετικά με το έτερον ήμισυ, «του λείπω άραγε;», «γιατί δε μου στέλνει μήνυμα;», «τι κάνει τώρα;», «θα ήθελε να είμαστε μαζί;», «γιατί είναι ενεργός τώρα, δε δουλεύει;», «γιατί μου μίλησε απότομα προηγουμένως;», «πότε θα βρεθούμε;», «γιατί δεν εκφράζει αυτά που νιώθει;», «άραγε νιώθει τίποτα τελικά;» Η λίστα δεν τελειώνει ποτέ και οι αμφιβολίες στήνουν πάρτι.

Το αιώνιο ερώτημα όμως, το μόνιμο άγχος, είναι το αν σε σκέφτεται εκείνος ο άνθρωπος που εσύ δεν ξεχνάς να σκεφτείς ακόμα και στην τρέλα της καθημερινότητας. Κάτι θα βρεις να στον θυμίσει: η χροιά της άλλης φωνής στο ακουστικό, τα σγουρά μαλλιά της μπροστινής σου στο μετρό, το τατουάζ του περαστικού, η ελιά στο μάγουλο του πελάτη που μόλις έφυγε, ο ήλιος, τα μυρμήγκια, ο αέρας που βουίζει και το κινητό που δεν χτυπάει. Αν είσαι ερωτευμένος, δεν ψάχνεις την αφορμή για να σκεφτείς το υποκείμενο του πόθου σου, ό, τι κι αν εμφανιστεί μπροστά σου, είναι υποψήφιος λόγος για να τρέξει η σκέψη σου, με ταχύτητα που θα ζήλευε και το φως, στη φιγούρα που σου έχει πάρει τα μυαλά.

Κοιτάζεις την ώρα, είναι 11 και 11 πρώτα λεπτά, «αχ! Με σκέφτεται» λες, στην αρχή με σιγουριά, μετά με ενδοιασμό και λίγο αργότερα με μία μικρή απογοήτευση. Αν εκείνη την ώρα δε συγκρατήσεις τα δάχτυλά σου κι έχουν στείλει ήδη το καυτό ερώτημα στον ανυποψίαστο παραλήπτη, λογικά-κι εύχομαι-θα σου ‘ρθει κάποια απάντηση. Η οποία ή που θα σε απογειώσει ή που θα σε ρίξει στα τάρταρα. Το μέτριο, δεν το αναφέρω καν, μέτριος δεν είναι ωραίος ούτε ο καφές. Εδώ μιλάμε για συναισθήματα κι έρωτα, τα χαλαρά και τα νερόβραστα, δε μας αφορούν.

Οπότε συνεχίζω με την πολυπόθητη απάντηση που ζητά κάθε ερωτευμένος. Είναι βέβαιο πως η απάντηση θα ‘ρθει λαχανιασμένη και δε θα είναι αληθινή κι εντελώς ειλικρινής, πάντα κάτι θα κρύβει ή κάπου θα υπερβάλλει. Το ξέρεις κι εσύ μέσα σου αυτό, ελπίζεις να ακούσεις όμως εκείνο που θες, αυτό που δε θα σε απογοητεύσει, ούτε θα σε κάνει να τρέξεις. Δεν μπορείς να ξέρεις κατά πόσο ισχύει, αυτό που θα σου απαντήσει. Και θα μου πεις, μα αν δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον άνθρωπό μας, πού πάμε κυρία μου; Θα σου πω ναι, αλλά σκέψου λίγο, αν ρωτούσε εσένα, μπορείς να απαντήσεις ακριβώς αποτυπώνοντας την πραγματικότητα του μυαλού σου;

Συνήθως για την ακρίβεια των λεγόμενων μεταξύ των ερωτευμένων παίζει ρόλο ο εγωισμός, ο φόβος έκθεσης και η ανάγκη για εντυπωσιασμό. Έτσι, δίνονται απαντήσεις που δεν είναι ξεκάθαρες, μένεις να αναρωτιέσαι τί εννοεί ο ποιητής και τί έχει πραγματικά μέσα στο μυαλό του. Αυτό πάντα θα αγχώνει έναν ερωτευμένο, ο οποίος ψάχνει κάθε τρεις και λίγο αφορμές για να επιβεβαιωθεί και να δοθεί μία απάντηση στην ανησυχία του, απ’ τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα.

Βέβαια το ανικανοποίητο ον που ονομάζεται άνθρωπος και πόσο μάλλον το αχόρταγο ον που λέγεται ερωτευμένος άνθρωπος, λαχταρά εξακρίβωση των στοιχείων. Και η ανησυχία λαμβάνει κι άλλα μέτρα, αναρωτιέται λοιπόν «σκέφτεται για ‘μας όπως εγώ;», «κι αν με σκέφτεται μόνο τα βράδια;» , «πού εξαφανίζεται τόσες ώρες;» και άλλα τόσα που μόνο που τα σκέφτηκα, αγχώθηκα.

Ποτέ κανείς δε θα ‘ναι σίγουρος γι’ αυτές τις απαντήσεις. Καλά-καλά δεν είμαστε σίγουροι για τις δικές μας σκέψεις και για τον ίδιο μας τον εαυτό, πώς θα μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τους άλλους;

Κι αν ξέραμε τελικά την απάντηση, θα μας ενδιέφερε τόσο το ερώτημα, θα προσπαθούσαμε αρκετά για να καταφέρουμε και να μας σκέφτεται συνέχεια ο άνθρωπός μας; Μήπως χάναμε τελικά το ενδιαφέρον μας και όλο αυτό το παιχνίδι ξεχνούσε την ουσία του, μήπως τελικά βαριόμασταν; Οι ερωτήσεις που αφορούν τον έρωτα, δεν τελειώνουν ποτέ, τι γίνεται όμως με τις απαντήσεις τους; Υπάρχουν;