Στα ζόρια θέλουμε φίλους που στο «καλά είμαι ρε» θ' ανοίγουν αγκαλιές

Είναι κάποιες στιγμές που δε θέλεις συμβουλές, υποδείξεις και «στα ‘λεγα εγώ». Είναι κάποιες στιγμές που θέλεις μόνο ένα χέρι να σε κρατήσει, χωρίς να μιλά, μια αγκαλιά που σου λέει «μη φοβάσαι, είμαι εδώ», να σε μαλακώσει κι όχι να σε εξαγριώσει στη δύσκολη στιγμή. Οι άνθρωποι μπορούμε να λέμε πάντα αυτό που θέλουμε, την κατάλληλη στιγμή όμως, με προσεκτικές λέξεις και ταιριαστό τρόπο. Δεν μπορείς όταν είσαι στην πιο δύσκολη φάση σου ν’ ακούς όλα εκείνα που έτσι κι αλλιώς ξέρεις και πονάνε, αλλά δεν είναι αυτά που σε πάνε μπροστά τώρα.

Γιατί όταν όλα σου πάνε στραβά, είσαι συναισθηματικά ευάλωτος κι εκείνα που νόμιζες για αλήθεια σε διαψεύδουν, χρειάζεσαι εκείνο το άτομο που μπορείς να στηριχτείς, να γκρινιάξεις, να ξεσπάσεις. Όχι φιλοσοφίες και διδάγματα. Θέλεις δίπλα σου εκείνο το φιλαράκι που θα σε αποδεχτεί χωρίς να σε κρίνει, που δε θα πει αυτά που πονάνε τη στιγμή που πονάς ήδη αρκετά, που θα σε φροντίσει χωρίς να το ζητήσεις. Χρειάζεσαι εκείνο το φιλαράκι που θα περιμένει να περάσει η μπόρα, για να σου μιλήσει ειλικρινά για τα λάθη και τα πάθη σου, που μπορείς να εκφραστείς όπως θες, να αλλάζεις λόγια και συναισθήματα κάθε μέρα και ώρα και να είναι οκ αυτό. Θα μπορεί να αναγνωρίζει τις ανάγκες σου και θα είναι εκεί για να σε προσέξει όσο κι αν το βροντοφωνάζεις πως δεν το θέλεις κι όλα πάνε καλά.

Στις δύσκολες στιγμές, εκτός από τη Νατάσα Θεοδωρίδου, εκείνοι που μπορούν πραγματικά να μας βοηθήσουν είναι οι φίλοι μας. Όταν συναισθηματικά καταρρέεις, ο φίλος που σε βοηθάει είναι εκείνος που σου απλώνει το χέρι και δε «σου κουνάει το δάχτυλο». Σε μία τέτοια φάση καμία λογική δεν μπορεί να επικρατήσει, τίποτα δε φαίνεται αρκετά σωστό και καμία οδηγία δε θα σε κάνει να γλιτώσεις τη σύγκρουση. Ήταν μετωπική έτσι κι αλλιώς, οπότε δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να σου θυμίσουν τι αξίζεις, τι πρέπει να κάνεις, τι είναι καλύτερο για σένα, τα ατοπήματά σου κι όλα εκείνα που δειλά ανέχτηκες. Όλα αυτά θα τα βάλετε κάτω αργότερα με ψυχραιμία, νηφαλιότητα κι αυτοπεποίθηση, να τα συζητήσετε, να τα αξιολογήσετε και να αναστοχαστείτε. Θα έχετε όλο τον χρόνο από ‘δω και πέρα άλλωστε. Το να μας λέτε αυτό που «πρέπει» να κάνουμε όταν συναισθηματικά έχουν γίνει όλα κομματάκια, είναι σαν να μην ακούστηκε ποτέ και κανένα κομματάκι δεν ενώθηκε.

Για να σας προλάβω, δε θέλω να πω ότι έχουμε τους φίλους μας μόνο για συγχαρητήρια και παλαμάκια, έχουμε τους φίλους μας όμως κι οριακά το απαιτούμε να μπορούν να «ζυγίσουν» τη στιγμή. Εκτιμάμε περισσότερο τους φίλους μας που μπορούν και κάνουν πίσω το δικό τους συναίσθημα για χάρη του δικού μας. Εκείνους που μπορούν να παραμερίσουν τον δικό τους θυμό, την απογοήτευση και τη λύπη, για να ασχοληθούν με το συναίσθημα που φέρουμε εμείς, όταν η κατάσταση μας επηρεάζει άμεσα. Η πρόθεσή τους είναι -σχεδόν- πάντα καλή κι όσα κάνουν δε σκοπεύουν να μας βλάψουν, αλλά να μας «ξυπνήσουν». Δεν αμφισβητούμε εδώ ,ούτε τις καλές προθέσεις, ούτε την αγάπη που μας έχουν, διαπιστώνουμε απλώς την αδυναμία να μηδενίσουν τον εγωισμό τους και να σταθούν σιωπηλά και με απόλυτη συμπαράσταση δίπλα μας. Ακόμα και στις μεγάλες μαλακίες, ακόμα και στα πιο επιπόλαια λάθη μας.

Όταν περάσει ο καιρός μπορούμε να κουβεντιάσουμε τα πάντα, όταν η πληγή δε θα τσούζει τόσο και τα μάτια μας θα είναι πιο διαυγή. Όταν το συναίσθημα κοπάσει και η λογική κάνει την εμφάνισή της μπορούμε να δεχτούμε την κατσάδα, να δικαιολογήσουμε, να δικαιολογηθούμε και να παραδεχτούμε όσα έγιναν λάθος. Όχι όμως τώρα.

Αν τα αυστηρά λόγια με τις καλές προθέσεις δεν ειπωθούν στο φιλαράκι τη στιγμή που μπορεί να τ’ ακούσει, αυτόματα πετιούνται στα σκουπίδια και φαντάζουν τελείως άχρηστα. Μόνο δυσκολεύουν και καθόλου δε βοηθούν. Τζάμπα τα λες, φαίνεσαι ο κακός της υπόθεσης και τελικά απομακρύνεται από σένα, γιατί δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει παράλληλα κι αυτό το μέτωπο. Και δικαίως. Αν εξαντλήσεις την αυστηρότητά σου στην ευάλωτη στιγμή του άλλου, την πιο εύθραυστη συναισθηματικά φάση, όταν η πληγή τρέχει ακόμη, σε νιώθει αντίπαλο κι όχι σύμμαχο.

Έτσι κι αλλιώς όσα κι αν πεις εκείνη τη στιγμή στο φιλαράκι που είναι στα πατώματα, τα γνωρίζει ήδη κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος που τώρα πονάει περισσότερο. Άθελά σου, προσπαθώντας να κάνεις το καλό, πληγώνεις περισσότερο έναν άνθρωπο που μόνο αυτό δε χρειαζόταν τώρα. Πολύ καλύτερο το «θα το περάσουμε μαζί κι αυτό» αντί του «εγώ το περίμενα ότι αυτό θα συμβεί». Οι ψύχραιμες με μπόλικη λογική τοποθετήσεις δε βοηθούν σε στιγμές εκτάκτου ανάγκης, όσο αληθινές κι αν είναι. Δε θα το φέρεις το φιλαράκι πιο κοντά ούτε σε σένα ούτε στη λύτρωση, θα το απομακρύνεις και μέσα σ’ όλα θα έχει να αντιμετωπίσει και σένα. Θα παριστάνει πως είναι καλά, πως δεν πειράζει και τόσο και θα σου κρύβει την αλήθεια για να μην αρχίσεις πάλι τα δικά σου, εκείνα που δεν αντέχει να ακούσει. Όχι τώρα, όχι ακόμα τουλάχιστον…

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!