Ξέρεις ότι θα φύγει κι αυτό δε σε αγχώνει, μα σε γεμίζει ασφάλεια κι ελευθερία. Το ένστικτο, αν το αφήσεις να σου μιλήσει δύσκολα πέφτει έξω, αρκεί να μπορέσεις να το ακούσεις. Κάποιες φορές όμως -σαν κι αυτή- χάνει την αξία του, δε σου χρειάζεται και τόσο, αφού ο άνθρωπος απέναντί σού κάνει λόγια το φευγιό του, το πήγαινε και το έλα του. Η συμφωνία μεταξύ σας είναι ξεκάθαρη κι η επαφή σας πολύ συγκεκριμένη. Χωρίς συναισθήματα, χωρίς πολλά λόγια, πιθανά κλάματα, περιττές αγκαλιές, αχρείαστους έρωτες και παραπανίσια αγγίγματα. Εσείς οι δύο υπάρχετε μαζί μόνο όταν γίνεστε ένα, όταν αφήνετε τα σώματα να μιλήσουν, να αισθανθούν, να γνωριστούν απ’ την αρχή, να αποχαιρετιστούν ξανά.
Κάθε φορά που θα ‘ρθει ξέρεις ότι θα φύγει και δε σε πονάει αυτό, δεν το λες με παράπονο, δε σε ενοχλεί καν, αλλά σε βολεύει, σε ανακουφίζει, σε κάνει να ανασαίνεις χωρίς πίεση, άγχος. Σε βολεύει που δε θα σου χαλάσει το ριχτάρι στον καναπέ, που δε θα λερώσει το μπάνιο και δε θα χρησιμοποιήσει τις πετσέτες σου, που θα πιεις το βράδυ κρασί με τους κολλητούς και δε θα σκέφτεσαι αν έχεις μπαταρία στο κινητό ή που δε χτυπάει το ρημάδι, που δε θα φάει κανείς τα αγαπημένα σου δημητριακά.
Δεν ήθελες να μείνει και να κοιμηθεί μαζί σου, είναι κάτι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι χάρηκες που έφυγε, χάρηκες που έχει υποσχεθεί ότι δε θα μείνει για πολύ και το κάνει πράξη. Δε στάθηκε σε καθωσπρεπισμούς και κλισέ έρωτα. Έτσι κι αλλιώς σου αρέσει να απλώνεσαι, δεν ήθελες να μοιραστείτε το μεσημεριανό φαγητό, ούτε να παραγγείλετε το βράδυ, ένα ποτήρι κρασί ίσως είναι το μόνο που μπορεί να μοιραστείτε εσείς οι δύο. Κι αυτό μόνο κάποια βράδια που έχετε λίγο χρόνο παραπάνω, αλλιώς κι αυτό περισσεύει, ο χρόνος σάς είναι πολύτιμος κι αυτός, όχι κοινός.
Μαζί με τον άνθρωπο με ημερομηνία λήξης δε θέλεις καμία σπεσιαλιτέ για να εντυπωσιάσεις, δε θα βγάλεις δεύτερο κλειδί αφού θα φύγει πριν κοιμηθείς, δε θα έχεις άγχος μη μυρίζει η ανάσα σου το πρωί και το ψυγείο σου μπορεί να μείνει άδειο όσες μέρες θέλεις. Θα αδειάσεις το τασάκι, θα μαζέψεις τα ποτήρια, θα βάλεις τις άνετες πιτζάμες και θα κοιμηθείς χωρίς να σε νοιάζει αν θα ξανάρθει, χωρίς να αγχώνεσαι αν πήγαν όλα σωστά- έτσι κι αλλιώς ποτέ δε θα ναι όλα σωστά στον έρωτα κι εσύ το ξέρεις καλά. Τουλάχιστον σε αυτό το κρεβάτι δε χρειάζεται να προσπαθήσεις για το αντίθετο, θα γυρίσεις πλευρό γεμάτος από πάθος για τη στιγμή που προηγήθηκε, αλλά ως εκεί. Δεν αφήνεις το μυαλό σου να ταξιδέψει περισσότερο, να ονειρευτεί κάτι παραπάνω, να σχεδιάσει το μέλλον, ούτε καν το αύριο, το κανονικό αύριο, αυτό που ξημερώνει δηλαδή. Τουλάχιστον όχι μαζί του, όχι με αυτόν τον άνθρωπο που πριν ξεμπλέξετε τα κορμιά και τις ζωές σας, σκέφτεται ήδη τι θα κάνει μετά και δεν το σκέφτεται μαζί σου. Κι είσαι εντάξει με αυτό.
Εξάλλου δεν ξέρεις αν θα μπορούσατε να έχετε κάτι περισσότερο απ’ αυτό. Μάλλον ξέρεις, γιατί δε θα ήθελες καν κάτι περισσότερο. Δεν μπορείς καν να φανταστείς πώς θα έμοιαζε αυτό το κάτι περισσότερο. Όχι όχι, εσείς οι δύο δεν ταιριάζετε και το ξέρεις καλά αυτό- κι οι δύο το ξέρετε δηλαδή. Τα σώματά σας ταιριάζουν μόνο κι αυτά χωρίς ρούχα, συμβιβασμούς και προσδοκίες. Μα αυτό δε σας σταματάει από το να βρεθείτε κι απόψε. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς εισαγωγή και πρόλογο. Δύο κουβέντες, μία κοινή επιθυμία και μια συνάντηση που μπορεί πάντα να είναι και η τελευταία. Μέχρι το «ποτέ ξανά», να γίνει «λίγο ακόμα». Μέχρι το «αρκετά πια μαζί σου», να γίνει «αντέχω κι άλλο λίγο». Μέχρι το «πόσες φορές θα φύγεις;», να γίνει «δε θέλω να ξαναρθείς».
Την άλλη μέρα κανείς δε θα επικοινωνήσει, κανείς δε θα ψάξει, ίσως ανταλλάξετε βιαστικά τα νέα σας, όμως φροντίζετε πολύ σχολαστικά να μη δοκιμάσετε ούτε κατά λάθος κάτι απ’ αυτά που κάνουν τα ζευγάρια, κάτι που να σας φέρει πιο κοντά και να δημιουργήσετε -ας πούμε- κοινές εμπειρίες που ενώνουν τους ανθρώπους και δημιουργούν συναισθήματα. Αυτά που αποφεύγετε αριστοτεχνικά. Αν τυχόν πάει κάτι κάποιος να αισθανθεί, απομακρύνεστε ενστικτωδώς κι αυτόματα. Ίσως κάπως άγαρμπα, μα για ‘σας αυτά είναι μες το παιχνίδι.
Ο μαγνήτης που έλκει τις ζωές σας χάνει για λίγο τη δύναμή του όταν εμπλέκονται συναισθήματα ή ακόμα και ίχνη αυτών. Η δύναμή του είναι ότι δεν ενοχλεί ο αποχωρισμός, δε φοβάσαι μη χάσεις τον άνθρωπό σου, γιατί δεν τον είχες και ποτέ. Αν φύγει, η επόμενη μέρα δε θα είναι και τόσο δύσκολη αφού δεν τον είχες στην καθημερινότητά σου, μπορείς να πας παρακάτω χωρίς να σε πηγαίνει πίσω. Αφού αυτό που είχατε δεν είχε προσδοκίες, απαιτήσεις κι υποσχέσεις, δεν είχε κάτι παραπάνω από στιγμές, πολύ συγκεκριμένες και πολύ οριοθετημένες.
Σε αυτήν τη συνθήκη δεν είναι ότι ο ένας από τους δύο θέλει το κάτι παραπάνω κι ο άλλος πετάει χαρταετό. Δε θέλουν τίποτα παραπάνω και οι δύο, έτσι δείχνουν, έτσι τους βολεύει, δε μας αφορά. Μπορεί η σχέση τους ως εκεί να λειτουργεί ρολόι και μία παραπάνω κίνηση να ξεκουρδίσει τους δείκτες, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι θα ‘ρθει όσες φορές χρειαστεί μέχρι πια να σταματήσεις να δέχεσαι την επιστροφή, μέχρι την ημέρα που αποχωρισμός θα τσούξει λίγο και τότε η πόρτα για την επόμενη συνάντηση θα είναι κλειστή, κλειδωμένη, δύο φορές, με σύρτη κι ένα έπιπλο από πίσω. Βαρύ, πολύ βαρύ.
Συντάκτης: Ελεάννα Μαυροπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
