Τι είμαστε, τίποτα κοινωνικοί για να θέλουμε καινούριους φίλους;

Έχεις κολλητούς φίλους εδώ και αρκετά χρόνια, έχετε αντέξει φουρτούνες, εντάσεις, δυσκολίες, έχετε πανηγυρίσει μαζί, έχετε ουρλιάξει από χαρά, έχετε κάνει τα πιο ωραία ταξίδια και μεθύσια. Έχετε φτιάξει εκείνη την παρέα, που δε μαλώνει, επειδή οι μισοί συνεχώς αργούν, που ξέρετε σε ποιο μαγαζί θα πάτε και ποια μέρα απαιτείται να μαζευτείτε σπίτι για παιχνίδια, μέχρι τα ξημερώματα. Αν βλέπεις τον εαυτό σου στις παραπάνω γραμμές, εκτός του ότι είσαι τυχερός, αναρωτήσου πόσο εύκολο σου είναι τώρα να γνωρίσεις καινούρια άτομα και να γίνετε φίλοι;

Υπάρχουν κάποιες φορές που το κάνεις αναγκαστικά, γιατί είσαι σε νέο χώρο χωρίς τον κολλητό, γιατί πρέπει μ’ έναν τρόπο να επιβιώσεις, οπότε μπορεί να δώσεις την ευκαιρία σε κάποιον γύρω σου. Ακόμα και τότε το κάνεις επειδή οι συνθήκες το επιβάλλουν, αν ήταν μαζί και κάποιος «δικός σου» δεν ξέρω, θα έμπαινες στον κόπο; Κι αν σ’ αυτήν την ερώτηση απαντάς θετικά θα σε μεταφέρω σε άλλο σκηνικό.

Σ’ εκείνο το βράδυ, η καθιερωμένη έξοδος της Παρασκευής, που θα ακολουθήσει κάποιος γνωστός-φίλου κι εσύ θα ξενερώσεις. Δε θα το πεις φυσικά, όταν θα σε ρωτήσουν, θα απαντήσεις με περίσσια χαρά και τσαχπινιά που πείθει: «όχι ρε τι να με πειράζει;», ενώ θα ελπίζεις να μην έρθει τελικά, γιατί θέλεις να αράξεις με τους κολλητούς χωρίς εξωτερικές παρεμβάσεις. Χωρίς να το καταλαβαίνεις, γίνεσαι αντικοινωνικός, δεν έχεις διάθεση να γνωριστείς απ’ την αρχή με κάποιον, να μιλήσεις για τη ζωή σου. Αναφέρεις μηχανικά, κάποιες τυπικές πληροφορίες και σκέφτεσαι «τι ξέρει αυτός για ‘μένα και τι θέλει εδώ μαζί μας;» Όσο μιλάτε, δείχνεις να ενδιαφέρεσαι για την παρέα, βέβαια αυτό διαρκεί -στην καλύτερη περίπτωση- τα πρώτα δέκα λεπτά, μετά ψάχνεις τις γνώριμες φάτσες των κολλητών. Τους θες γύρω σου για να νιώθεις ασφάλεια, για τέτοιο κόλλημα μιλάμε.

Το προτιμάς, δεν έχεις διάθεση για νέες γνωριμίες, θεωρείς πως δε σου χρειάζεται ν’ ανοιχτείς σ’ έναν νέο κύκλο ανθρώπων, αφού έχεις ήδη την παρέα σου. Όταν έχεις κατασταλάξει στους φίλους σου, πόσο εύκολο είναι να δεχτείς νέα πρόσωπα και να εμπιστευτείς απ’ την αρχή;

Θα σου πω εγώ, είναι δύσκολο και είναι οκ αυτό. Δεν έχει να κάνει τόσο με την ηλικία, σίγουρα όσο μεγαλώνουμε οι νέες γνωριμίες και η δημιουργία νέας φιλίας δυσκολεύει, αλλά ακόμα και 20 να ‘σαι, αν έχεις βρει τα φιλαράκια σου, δε σου κάνει κέφι να δώσεις χρόνο σε νέους ανθρώπους. Παίζει περισσότερο ρόλο το πόσο κοινωνικός είσαι, αλλά ακόμα και τότε μπορεί να μιλήσεις, να πεις πολλά για τη ζωή σου, να γελάσεις, αλλά να μη δεθείς. Μπορεί να μη δώσεις την ευκαιρία, που κάθε άνθρωπος αξίζει κι ας σου φαίνεται αρκετά ενδιαφέρον να γνωρίζεις ανθρώπους. Κάτι σε κρατάει πίσω και φυσικά αυτό το κάτι έχει όνομα, μούτρα και κοινές εμπειρίες μαζί σου, είναι τα κολλητάρια.

Κάπου-κάπου όλοι το παθαίνουμε αυτό, όταν γνωρίζουμε κάποιον, τον βλέπουμε σαν εισβολέα. Νιώθουμε πως ίσως έρχεται να μας κλέψει τους φίλους, τι μπούρδα Θεέ μου, αφού είναι δεδομένο ότι δεν πάμε δημοτικό. Άντε κι έρχεται και ξανάρχεται στην παρέα, τότε βγαίνει από μέσα μας ο πιο στριμμένος εαυτός, όλα μας ξινίζουν και μας βρωμάνε. Κολλάμε σαν βδέλλες ο ένας στον άλλον με τους φίλους μας και δεν αφήνουμε περιθώρια να γνωρίσουμε άλλα άτομα, που μπορεί να ταιριάξουμε εν τέλει και να εξελιχθούν σε διαμαντάκια.

Μέσα μας το γνωρίζουμε ότι ελοχεύει ο κίνδυνος να χαθεί ένας άνθρωπος που πραγματικά αξίζει και θα κάναμε ωραία παρέα. Έτσι κι αλλιώς δε χρειάζεται να τους κάνουμε όλους κολλητούς και να συζητάμε τα πολύ προσωπικά μας θέματα. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας-που πολύ τους θέλουμε-με τους οποίους γελάμε πάντα και φτιάχνουμε όμορφες αναμνήσεις, χωρίς πολύ εσωτερικό ψαχούλεμα.

Κι αν πάλι είσαι αυτός που γνωρίζει και κάνει παρέα μ’ ένα νέο εισβολέα, νιώθεις την ανάγκη να ξεκαθαρίσεις πως δεν αντικαθιστάς τους κολλητούς, δε σημαίνει ότι θέλεις να κόψεις μαζί τους κι άλλα τέτοια. Εσύ καλά κάνεις και το ξεκαθαρίζεις, εκείνοι σε κοιτούν καχύποπτα βέβαια και οριακά δέχονται να συστήσουν τον εαυτό τους στον άγνωστο άνθρωπο. Δε θα σου πω ότι δεν τους καταλαβαίνω βέβαια.

Αν μπορώ όμως κάτι να πω, είναι να μην κολλάμε στους ανθρώπους, να τους αφήνουμε να αναπνέουν, να μπορούν να ζουν και χωρίς εμάς κι εμείς, χωρίς εκείνους. Είναι οκ να δημιουργούμε εμπειρίες και με άλλους ανθρώπους, αλλά πάντα με τους κολλητούς θα ‘ναι οι καλύτερες, πώς να το κάνουμε μωρέ;