Τι παίζει στο μυαλό ενός control freak;

«Θέλω να τα ελέγχω όλα και μου τη σπάει όταν αυτό δε συμβαίνει.» Βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτήν τη φράση; Ο έλεγχος των πραγμάτων είναι κάτι που αγαπάς και δε θες να αποχωρίζεσαι; Που αν σπάσει η αλυσίδα ανάμεσά σας χάνεσαι, νευριάζεις, αποδιοργανώνεσαι και πολλές φορές αρνείσαι ή καθυστερείς να αντιδράσεις στα νέα δεδομένα;

Αν σε όλα αυτά απαντάς θετικά, τότε είσαι ο άνθρωπός μου και είσαι στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Αν οι ανησυχίες σου είναι: να κάνει όλες τις ασκήσεις για το σχολείο το παιδί, να πάρεις το κατάλληλο δώρο για τα εγκαίνια των φίλων σας, να έχεις όλα τα υλικά για το γεύμα της Κυριακής, να ευχηθείς στην ξαδέρφη για τη γιορτή της, να στείλεις το σωστό τιμολόγιο στον πελάτη, να είναι ο καιρός κατάλληλος για τον αγώνα του Σαββάτου, να είναι τα κάδρα σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους, τότε σημαίνει ότι θες πολύ να είναι όλα υπό τον έλεγχό σου. Φυσικά αυτό σημαίνει αυτόματα ότι όλα μπορούν να είναι καλύτερα αν τα κάνεις εσύ ή έστω αν τα προγραμματίσεις εσύ και κανένας άλλος. Κι όταν αυτό δε συμβαίνει η απογοήτευση είναι μεγάλη, ακριβώς γιατί πρόκειται για θέματα και κινήσεις που προγραμμάτισες εσύ και όχι κάποιος άλλος, οπότε επωμίζεσαι και το βάρος της αποτυχίας.

Ας παραδεχτούμε όμως ότι δεν μπορείς να τα ελέγχεις όλα, δεν μπορείς να κρατάς το πρόγραμμα και την αρχική οργάνωση γιατί σχεδόν πάντα κάτι θα συμβεί, κάτι θα αλλάξει, κάτι δε θα γίνει με τον επιθυμητό τρόπο, υπάρχουν και οι απρόβλεπτοι παράγοντες που φέρουν μαζί τους παράπλευρες απώλειες. Όταν μπορέσεις αυτό να το συνειδητοποιήσεις, να το δεις καθαρά και να το δεχτείς, ηττάσαι. Μιλάμε για μια πραγματική ήττα όταν καταλαβαίνεις ότι δεν μπορούν να γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλεις. Μια ήττα δύσκολη, βαριά και δυσκολοχώνευτη. Φταίει το άγχος που οδηγεί σε αυτήν την τρέλα με τον έλεγχο και η ανησυχία για να είσαι προετοιμασμένος και να ξέρεις τι σε περιμένει; Ή μήπως φταίει η τάση σου προς την τελειομανία; Όποια κι αν είναι η πηγή που αστείρευτα παράγει εμμονή με τον έλεγχο των πάντων, τι γίνεται όταν αυτό είναι αδύνατον να συμβεί;

Η απάντηση συνήθως είναι η αναβολή, η παραίτηση, η γκρίνια, η ένταση, ο θυμός. Δυσκολεύεσαι να σηκώσεις και πάλι μανίκια και να οργανώσεις εκ νέου ένα μελετημένο σχέδιο. Οφείλεις να το κάνεις όμως, για τον εαυτό σου και για την καλύτερη αντίδραση κι αντιμετώπιση των πραγμάτων που συμβαίνουν στη ζωή σου. Να έχεις τα αντανακλαστικά και την ψυχραιμία να οργανωθείς εκ νέου, να φτιάξεις το καινούργιο πρόγραμμα και να αποκτήσεις τον έλεγχο ξανά με τις νέες συνθήκες που προέκυψαν και με τα «κουτάκια» σου που αναστατώθηκαν. Οφείλεις να το κάνεις, για τον εαυτό σου για να νιώθεις πάλι ασφαλής στο καινούριο περιβάλλον που μπορεί να μη μοιάζει και πολύ ή και καθόλου με αυτό που περίμενες και είχες σχεδιάσει στο μυαλό σου.

Αναποδιές όμως συμβαίνουν και όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τις αλλάξεις, να τις ανατρέψεις και να γυρίσεις το παιχνίδι όπως ήταν στην αρχή, όπως το είχες οργανώσει πρέπει κάτι να κάνεις. Αφού θυμώσεις κι εκνευριστείς, είναι καλό να ελέγξεις αυτά τα απολύτως λογικά συναισθήματά σου και να ψάξεις να βρεις τον τρόπο να ξεκινήσεις απ’ την αρχή. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις τόσο το καλύτερο για σένα και το πρόγραμμά σου, αλλά και την αίσθηση του πλήρους ελέγχου που θες να έχεις στη ζωή σου.

Βγάζεις από το βράδυ τα ωραία σου ρουχαλάκια για την επόμενη μέρα στη δουλειά κι ενώ κοιμήθηκες με λιακάδα, ξυπνάς με βροχή και ξενερώνεις που δε θα κάνεις αυτό που είχες κανονίσει και θα αλλάξεις outfit. Μπορεί τώρα κάποιος να γελάει και να του φαίνεται υπερβολικό αυτό, αλλά εγώ σε καταλαβαίνω. Ήθελες γυρνώντας από τη δουλειά σου να περάσεις πρώτα να πληρώσεις το κινητό σου και μετά να πας στο σούπερ, αλλά ήταν κλειστό το κατάστημα, ε τρελαίνεσαι, βρίζεις και τα παίρνεις στο κρανίο με αποτέλεσμα να μην πας ούτε στο σούπερ και μετά δεν έχεις σαλάτα για το φαγητό σου και η μουρμούρα συνεχίζεται. Σκέφτεσαι τι δώρο θα πάρεις στον αδελφό σου, έχεις καταλήξει, τα έχεις σκεφτεί όλα, σου αρέσει και ρωτάς τη μητέρα σου για επιβεβαίωση. Εκείνη όμως σου λέει όχι, τα χάνεις και δεν παίρνεις το δώρο και το πιο πιθανό είναι να πας γλυκά γιατί σου την έδωσε αυτή η αλλαγή σχεδίου που έπρεπε να κάνεις. Είχες υπολογίσει ότι η μητέρα σου θα ενθουσιαστεί κι έτσι θα το αγόραζες, τώρα ή θα έπρεπε να επιλέξεις κάτι άλλο, ή να παραβλέψεις την μάνα σου και τίποτα από τα δύο δεν ήταν στο πλάνο σου.

Κεφάλαιο, φίλοι, παρέες, έξοδοι, καφέδες, εκδρομές, διακοπές, αποδράσεις. Μεγάλος πονοκέφαλος, τα οργανώνεις όλα πολύ προσεκτικά, σκέφτεσαι όλες τις παραμέτρους, όλους τους συμμετέχοντες, να πάτε εκεί που αρέσει σε όλους, να κανονίσετε την ημέρα που θα μπορούν όλοι κι ας ξεβολεύει εσένα. Τα φέρνεις από ‘δώ, τα οργανώνεις από εκεί, τα προγραμματίζεις, τα βάζεις σε κουτάκια και τελευταία στιγμή κάτι γίνεται, κάποιος ακυρώνει, κάποιος αναβάλλει, κάτι προκύπτει, μια κακοκαιρία, κάτι ξεχάσαμε πίσω. Ε ρε μούτρα που ακολουθούν μετά. Να τολμήσω να πάω και στα ερωτικά; Εκεί όταν τα πλάνα σου δεν πραγματοποιούνται, όταν το πρόγραμμά σου ανατρέπεται τότε μαύρη είναι η μοίρα στα βουνά, μαύρη και του συντρόφου.

Κάνε εικόνα να έχετε κανονίσει στις δέκα να βγείτε και στις οχτώ -στην καλή περίπτωση- να χοροπηδάει μήνυμα στο κινητό σου που λέει με σταθερό κι αποφασιστικό τόνο «Αγάπη μου, δε θα προλάβω για απόψε». Αν σε ξέρει καλά, έχει γράψει το μήνυμα κι έχει κάνει ασφάλεια ζωής έχοντας σίγουρα απομακρυνθεί από τη χώρα. Κι επειδή δε μου αρέσουν οι υπερβολές, είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά που περιγράφω για έναν άνθρωπο control freak, είναι καθημερινές στιγμές που έχει βιώσει και δυστυχώς γι’ αυτόν θα συνεχίσει να βιώνει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι δε θα βρεθούν σήμερα, γιατί θα βρεθούν αύριο και θα μπορούν και οι δύο. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι δεν έγιναν τα πράγματα έτσι όπως είχαν οργανωθεί εξ αρχής. Κι ενώ θα έπρεπε αυτό να είναι οκ, γιατί συμβαίνει, δεν είναι. Είναι όμως αναστάτωση.

Μια αναστάτωση που θα ήθελες να αποφύγεις, που προσπαθείς αγωνιωδώς κάθε μέρα να μη συναντηθείτε κι όταν τελικά έρχεται, ενώ το ξέρεις ότι μπορεί να ‘ρθει τα χάνεις. Κι όλο απ’ την αρχή ξανά.